νεοφιλελεύθερων φατριών που λυμαίνονται ολόκληρη την Ευρώπη κι όχι απλά μόνο τον ευρωπαϊκό νότο. Κυρίως λόγω της -έστω και σε πρώτη ανάγνωση- ενωτικής δυναμικής, έστω και πάνω σε εύθραυστες ισορροπίες, που επικράτησε μεταξύ ασύμβατων ιδεολογικά
πληθυσμιακών ομάδων. Με κοινό παρανομαστή τις αρνητικές συνέπειες της δολοφονικής μονοδιάστατης λιτότητας. Στη ζωή τόσο των κάποτε ακμάζοντων Ιταλών αστών όσο και των μικρομεσαίων. Και σάρωσε με έντονο εξεγερσιακό δυναμισμό τη γείτονα χώρα. Ενώνοντας -σε μια ιδιότυπη "συμμαχία"- ακροδεξιούς, που κατέβηκαν φυσικά στους δρόμους για να δρέψουν προσδοκώμενα πολιτικά οφέλη και ομάδες ακροαριστερών. Απ'την άλλη, οι εικόνες της 9ης Δεκεμβρίου με τα ιταλικά ΜΑΤ να βγάζουν τα κράνη κι ασπίδες και να ενώνονται με τα πλήθη του κόσμου στο Τορίνο, έκαναν το γύρο του κόσμου. Κτήρια πολυεθνικών εταιρειών καταλήφθηκαν κι έκλεισαν όλες οι υπηρεσίες. Και φυσικά τα σημαντικότατα αυτά γεγονότα έτυχαν αντιμετώπιση "σιγής ασυρμάτου" από τα εγχώρια κατεστημένα -και ξοφλημένα στις συνειδήσεις πολύ πλέον κόσμου- ΜΜΕ. Όπου το "Ε" δικαιωματικά αντιπροσωπεύει τον όρο "εξαπάτηση".
Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από σχετικά άρθρα του διαδικτύου, με δικές μας τις επισημάνσεις με χρώμα:
>" Χιλιάδες λοιπόν εξοργισμένων και αγανακτισμένων Ιταλών πολιτών, ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διατρανώσουν την εκχυλίζουσα οργή τους απέναντι στην κοινωνική και οικονομική τους ισοπέδωση, απο τις βάρβαρες φιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, που εφαρμόζει η κυβέρνηση Λέττα. Πρόκειται για άλλοτε οικονομικά προοδευμένους και ακμάζοντες ιταλούς πολίτες, μικρομεσαίους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικροβιοτέχνες, που συνεθλίβησαν απο την βάρβαρη και μονοδιάστατη λιτότητα στην Ιταλία και βλέπουν το μέλλον και την κοινωνική τους προοπτι-κή, να γκρεμίζονται απο τα στυγνά και αδυσώπητα προτάγματα του ακραίου νεοφιλελευ-θερισμού. Και πολύ περισσότερο ακόμα, παράλληλα με την κοινωνική τους περιθωριοποίη-ση και οικονομική συντριβή, να μην έχουν πολιτική εκπροσώπηση στο σημαδεμένο υπάρχον πολιτικό πεδίο της Ιταλίας και χωρίς την συμμετοχή τους, να αναπαράγεται το πολιτικό σύστημα εις βάρος τους.
Σε ένα τέτοιο ευδιάπλαστο πολιτικό πεδίο, με την Ιταλική Αριστερά αποσβολωμένη απο την απρόβλεπτη αυτή εξέλιξη του κινήματος των Πλατειών, αλλά και συνάμα επφυλακτική για την «καθαρότητα» των πολιτικών στοχεύσεών του στην γειτονική Ιταλία, η καιροφυλακτού-σα ιταλική ακροδεξιά, βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αίρει πολιτική ισχύ και να δυναμώσει την πολιτική της παρουσία, απο την απόγνωση και την ηθική απελπισία των αγανακτισμέ-νων Ιταλών. Ομως το φαινόμενο αυτό όντας πολιτικά πολυδύναμο, ενεργοποίησε και απελευθέρωσε και άλλες κοινωνικές δυνάμεις, που έστω και με άλλα ιδεολογικά χαρακτηρι-στικά απο τους κινηματίες των ιταλικών Πλατειών, δεν ανέχονται πλέον τις βάρβαρες πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης Λέττα. Ιταλοί φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ρώμης, περισσότερο πολιτικά ριζοσπαστικοποιημένοι απο τους εξεγερμένους μικροαστούς και σε αντίθεση μάλιστα με αυτούς, μπήκαν και αυτοί στο παιχνίδι της εξέγερσης και απέπεμψαν υπουργούς που θα μιλούσαν στο Πανεπιστήμιο. Στο ίδιο μήκος κύμματος εκφράζοντας σφόδρα την αντίδρασή τους, στην ιδιωτικοποίηση των σπουδών τους και στην εγκαθίδρυση ενός σκληρού και νεοφιλελεύθερου προγράμματος στην ανώτατη παιδεία, παρεμπόδισαν την επίσκεψη τόσο του ιταλού πρωθυπουργού, όσο και του προέδρου της ιταλικής δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο της Ρώμης.
Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την πολιτική δυναμική που εγκλείει το όλο φαινόμενο της εξέγερσης των Ιταλών μικροαστών, ανεξαρτήτως του αν θα κινδυνεύει με τέτοια χαρακτηριστικά να «σβήσει» στον πολιτικό βηματισμό του, μήτε και να εκφυλίσει τον γνήσιο πολιτικό χαρακτήρα του, ερμηνεύοντάς το στενά με κλισέ λογικές τύπου «είναι λαϊκιστικές εξάρσεις, που εκτρέφονται με την βία», πολύ περισσότερο δε, να επιστρατεύσει για την καταστολή και πολιτική εκμηδένισή του, αυταρχικές μεθόδους, με τις κρατικές αρχές ασφαλείας. Η πλειονότητα της πολιτικής τάξης στην Ιταλία, προεξαρχούσης της πολιτικής ελίτ, έσπευσε να υποβαθμίσει και ευτελίσει πολιτικά το κίνημα των Ιταλών μικροαστών, με τέτοιες μεθοδολογίες. Είναι όμως πιθανό με την κοντόθωρη και πολιτικά στείρα αυτή λογική, να ενδυναμώσει ζωτικά το κίνημα και να το αναπαραγάγει σε πολύ πιο ισχυρές πολιτικά μορφές του. Και επειδή βεβαίως δεν λείπει ποτέ ο Μάρτης απο την Σαρακοστή, άδραξε την ευκαιρία και ο πολιτικά λησμονημέμος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για να ξαναπλασαριστεί μέσα στην αναμπουμπούλα, στο πολιτικό παιχνίδι."
"Η απρόσμενη εξέγερση των Ιταλών μικροαστών …"του Πάνου Αβραμόπουλου στο olympia gr
>To επόμενο απόσπασμα από το Newsbeast της 14ης Δεκεμβρίου αποδεικνύει την μαζική συμμετοχή ασύμβατων σε πολιτική ταυτότητα κι αυτοπροσδιορισμό ομάδων που η δράση τους έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τις ιταλικές Αρχές και την-υποταγμένη στις μη εκλεγμένες τεχνοκρατικές και οικονομικές ελίτ- ιταλική κυβέρνηση:
"Συγκρούσεις ξέσπασαν σήμερα στη Ρώμη, το Τορίνο και τη Βενετία, μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για τη λιτότητα, στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που οργανώνει το τελευταίο διάστημα το κίνημα Φορκόνι των αγροτών και των φορτηγατζήδων.
Φοιτητές εκτόξευσαν χρωμοβόμβες εναντίον αστυνομικών στο Τορίνο, στη βορειοδυτική Ιταλία, η οποία έχει πληγεί από την οικονομική κρίση και έχει εξελιχθεί στην «εστία» των διαδηλώσεων.
Ακροδεξιοί διαδηλωτές, φορώντας μάσκες στα χρώματα της ιταλικής σημαίας, συγκεντρώθηκαν επίσης έξω από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στη Ρώμη και κατέβασαν την ευρωπαϊκή σημαία, προτού να επέμβουν οι αστυνομικοί και να τους διαλύσουν.
Αλλά βέβαια υπήξαν κι αυτά:
"Στη Βενετία, οι αστυνομικοί έκαναν χρήση δακρυγόνων για να σταματήσουν τις συγκρούσεις μεταξύ ακροδεξιών και ακροαριστερών διαδηλωτών κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης."
Και το άρθρο καταλήγει:
" Το κίνημα των Φορκόνι, που έχει ως σύμβολο το δικράνι των αγροτών, ετοιμάζεται να οργανώσει μια επιχείρηση διακοπής της κυκλοφορίας στο κέντρο της Ρώμης από την Τετάρτη και μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του, δηλαδή να προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές και να αλλάξει πλήρως η πολιτική ηγεσία.
Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το κίνημα ξεκίνησε από τη Σικελία και σε αυτό εντάχθηκαν αρχικά αγρότες που δυσανασχετούσαν με την αύξηση των φόρων και φοβούνταν ότι με την εφαρμοζόμενη πολιτική θα εξαφανιστούν οι μικροκαλλιέργειες. Στις τάξεις του έχουν ενταχθεί πλέον τεχνίτες, έμποροι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, επαγγελματίες οδηγοί και άλλοι."
>Μια αποστασιοποιημένη από συναισθηματικές εύκολες φορτίσεις και σοβαρή ανάγνωση του φαινομένου όσον αφορά τις κυρίαρχες τάσεις του κινήματος αυτού -και πιθανές πολιτικές βλέψεις συγκεκριμένων κύκλων από την εκμετάλλευση της λαϊκής οργής- επιχειρεί να δώσει το παρακάτω άρθρο, πριν 3 ημέρες, από το blog του Βύρωνα:
"Πολιτικά, αν και οι συντελεστές του Κινήματος της 9ης Δεκεμβρίου επιμένουν να ισχυρίζονται πως η πρωτοβουλία τους έχει ακομμάτιστο χαρακτήρα, οι εκλεκτικές συγγένειες με την άκρα δεξιά δεν κρύβονται εύκολα, ούτε καν στα συνθήματα (στις κινητοποιήσεις πολύ συχνά ακούγεται το Φόρτσα Ιτάλια, ενώ κυκλοφορούν και άλλα συνθήματα παρόμοιας λογικής): Οργανώσεις όπως η Κάζα Πάουντ (κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο φασιστών στη Ρώμη, που φέρει το όνομα προς τιμή του Έζρα Πάουντ), η Φόρτσα Νουόβα (ιταλικό ξαδερφάκι της Χρυσής Αυγής, με θητεία στην στρατηγική της έντασης που εφάρμοσε το ιταλικό παρακράτος κατά την δεκαετία 1970-1980) και οπαδοί της Λάτσιο βρίσκονται στο πλευρό του. Σε μια ακόμα χαρακτηριστική δήλωση, που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την αντίληψη και την λογική των περισσότερων ηγετικών στελεχών του κινήματος, κάποιος εκπρόσωπος ανέφερε την πρόθεσή τους να ηγηθούν «πορείας προς τη Ρώμη» (προφανώς, αντίστοιχης της μουσολινικής). ... Από την άλλη, η αριστερά παρακολουθεί εξαιρετικά αμήχανη την κατάσταση. Σε ανάλυση τους που δημοσιοποιήθηκε στην ιστοσελίδα Contropiano, η οργάνωση Δίκτυο των Κομμουνιστών (κάτι αντίστοιχο με την ελληνική ΚΟΕ, που συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ και εκδίδει μαζί με άλλους την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς) ασκεί αυτοκριτική υποστηρίζοντας ότι ενώ η αριστερά έκανε μια καλή αρχή με τις απεργίες της 18ης/19ης Οκτωβρίου 2013, η συνέχεια υπήρξε άκρως απογοητευτική λόγω της πολυδιάσπασης και της ιδεολογικής αβελτηρίας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κινητοποιήσει την κοινωνία πέρα από το ζήτημα των εξώσεων, που έχει κάνει κάποια δουλειά, και πέρα από τους παγιωμένους δεσμούς που έχει χτίσει με τους μετανάστες και το υποπρολεταριάτο.Βεβαίως, και το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Σε όλη την Ευρώπη, η Αριστερά είναι γερασμένη (πολύ πιο γερασμένη σε σχέση με την Άκρα Δεξιά), μεσοστρωματική, ιδεολογικά μετέωρη και στιγματισμένη, καθώς στην προηγούμενη περίοδο συναλλάχθηκε φανερά με τους «ανακτορικούς» της παγκοσμιοποίησης.
Τώρα, αυτός ο χώρος δεν ξέρει ούτε τι θέλει, ούτε πώς μπορεί να το αποκτήσει: Με τα ερμηνευτικά της εργαλεία κατεστραμμένα, και την άρνησή της να συλλάβει τη νέα «βιοπολιτική» κατάσταση, όπου τα υπαρξιακά ζητήματα, τα ζητήματα εθνικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων, και τα ταξικά συμπυκνώνονται και συνθέτουν την σύγχρονη κοινωνική πάλη, τείνει να απολέσει ακόμα και το πεδίο που κάποτε ήταν κατεξοχήν δικό της: Εκείνο των απλών οικονομικών διεκδικήσεων. Ήδη, στην Γαλλία, στην Ολλανδία, και τώρα και στην Ιταλία το προβάδισμα στο μέτωπο εναντίον του ευρώ το διατηρεί η άκρα δεξιά –η οποία αναμένεται να σαρώσει στις ευρωεκλογές, ακόμα και να καταλάβει την πρώτη θέση: Η Λεπέν στη Γαλλία, και ο Βίλντερς στην Ολλανδία προηγούνται ήδη στις δημοσκοπήσεις.
Αυτό που γίνεται στην Ιταλία είναι εξίσου σημαντικό. Διότι μέχρι τώρα, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά μπορούσε να καυχηθεί ότι διατηρεί εκτεταμένα ερείσματα εντός των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ήταν αδύνατο να βάλει πόδι στα κοινωνικά κινήματα. Με το ιταλικό «Δίκρανο», αυτό το ταμπού αμφισβητείται κι έτσι το ακροδεξιό ρεύμα αποκτάει και αυτή τη διάσταση.Πέρα από τις βαθύτερες ιδεολογικές, οργανωτικές και υποκειμενικές αδυναμίες της ευρωπαϊκής αριστεράς, είναι ότι μετά το 1989 αυτή «έπαιξε και έχασε» με την υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, σήμερα, ενώ όλοι έχουν κατανοήσει πολύ καλά ότι το παρόν ευρωπαϊκό σχήμα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από εργαλείο υλοποίησης της «γερμανικής Ευρώπης», αυτοί καμώνονται ακόμα ότι ζουν στο ευρωπαϊκό συνεχές και παίζουν τους χαζοχαρούμενους πολίτες του κόσμου. Έτσι, η αντίθεση με τον γερμανικής εμπνεύσεως νεοφιλελευθερισμό εκχωρείται σε φωνές όπως αυτή της Λεπέν –την ίδια στιγμή που διανοούμενοι της αριστεράς σαν σε ιδεολογική ανία αναρωτιούνται ακόμα «ποιος είναι ο εχθρός; Οι τράπεζες ή η ακροδεξιά;».
Ακόμα και ο δικός μας, ο Τσίπρας, ενώ καυχιέται για την υποψηφιότητά του προέδρου της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ξεχνάει ότι το κόμμα του διαθέτει μέλη κάτω των 32 χρονών μόνο σε ποσοστό… 1-1.5%, και ότι οι πραγματικοί πληβείοι είναι τόσο σπάνιοι στην οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η καρέτα-καρέτα στις ελληνικές θάλασσες. Γι’ αυτό και το γέλιο θα του βγει στο τέλος ξινό και ίσως να πληρώσουμε όλοι τη διαφαινόμενη αποτυχία του.
Το κίνημα του «Φαρκόνι» ή αλλιώς του Δίκρανου αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη στο πανευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό. Ενισχύει αποφασιστικά την μετακίνηση του εκκρεμούς προς την Άκρα Δεξιά, και βάζει ένα πολύ ουσιαστικό θεμέλιο ώστε να ηγεμονεύσει επί της λαϊκής αγανάκτησης. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πραγματικά δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει."
Αυτά για το "κίνημα Φορκόνι" και τα σχετικά συμπεράσματα τ'αφήνουμε σ'εσάς.
Για επίλογο από εμάς: Σε ένα ευρωπαϊκό-και όχι μόνο- νότο που φλέγεται και οι "παίκτες" απ'όλες τις πλευρές μετρούν τις δυνάμεις τους.. Σ'ένα απρόβλεπτα εξελισσόμενο πεδίο μεθοδεύσεων προς την παγίωση καταστάσεων σε βάρος της αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας των λαών και υπέρ της πιο αδίστακτης ιστορικά φασιστικής ολιγαρχίας του κέρδους.. Σ'ένα θέατρο διαφαινόμενων πολύ σκληρών συγκρούσεων για την αντίσταση απέναντι στον αστυνομοκρατούμενο οικονομικό ηγεμονισμό..Με συμμαχίες και πιθανές λυκοφιλίες στον κοινωνικοπολιτικό ευρωπαϊκό ορίζοντα να δημιουργούνται στα πλαίσια της λογικής της ανάσχεσης πάση θυσία. Ανάσχεση απέναντι στην υπερκυβέρνηση των τραπεζιτών, με όχημα τους μη εκλεγμένους γραφειοκράτες της Κομισιόν, που "νομοθετούν" παρακάμπτοντας τα ανίσχυρα κοινοβούλια και στραγγίζοντας τα τελευταία ψιχία δημοκρατίας των ευρωπαϊκών λαών..
Η χώρα και οι λαϊκές δυνάμεις που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν μέσα σε ένα εμφανέστατα κατοχικό κλίμα ραγδαίως εξελισσόμενης κοινωνικής καταστροφής, με μη αναστρέψιμα αποτελέσματα, οφείλουν να βρίσκονται σε διεργασίες εγρήγορσης και οξυδέρκειας μπροστά στις διεθνείς εξελίξεις που αφορούν και το εγχώριο τοπίο.
Ο Ένοικος...
oparlapipas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου