«Λίγοι άκουσαν μια νεαρή Ελληνίδα, πριν πεθάνει. Θα την ακούσουμε τώρα;» είναι ο τίτλος του άρθρου του Alex Andreou στη βρετανική Guardian. Ακολουθεί η μετάφραση από το lefteria - news:
H Ειρήνη Τριανταφύλλου, μία έξυπνη, νεαρή γυναίκα , που συμμετείχε στα κοινά σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Πέντε χρόνια πριν, έγραψε τις ελπίδες και τα όνειρά της
Την Τετάρτη, ένα πούλμαν που μετέφερε μια ομάδα νεαρών φοιτητών, κατά μήκος ενός ελληνικού αυτοκινητόδρομου κοντά στα Μάλγαρα, συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Πολλοί τραυματίστηκαν, δύο νέες γυναίκες έχασαν τη ζωή τους. Η Αγγελική Γρανίτσα, 21 ετών, και η Ειρήνη Τριανταφύλλου, 23 ετών. Όσο φωτεινότερο είναι το κερί, τόσο βαθύτερο φαίνεται το σκοτάδι που ακολουθεί, όταν σβήσει.
Η Ειρήνη, έγραψε ένα δοκίμιο για την κατάσταση στην Ελλάδα, όταν ήταν 18 ετών, ακριβώς πριν χτυπήσει η κρίση, το οποίο δημοσιεύθηκε σε μια τοπική εφημερίδα. Μετέφρασα μια συντομευμένη εκδοχή του κομματιού της. Λίγοι την άκουγαν ενώ ήταν ζωντανή. Θα την ακούσουμε τώρα;
"Τα όνειρά μου είναι η προϋπόθεση ή η βάση - αν θέλετε – της επανάστασής μου. Αφήστε με λοιπόν, να ονειρεύομαι.. Εξάλλου η πραγματικότητα που μου προτείνετε δεν είναι και τόσο δελεαστική.
Όλοι μας, αλλά κυρίως όλοι σας, παγιδευμένοι στις υπερβολικές απαιτήσεις των καιρών, στις υπέρμετρες φιλοδοξίες, στον υπερκαταναλωτισμό, έχουμε ξεχάσει την αξία και την δύναμη που κρύβει μέσα του το χάδι, ο ζεστός λόγος, η κουβεντούλα με το φίλο. Πότε επικοινωνήσατε τελευταία φορά με ένα φίλο σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε χωρίς ενδοιασμούς για όσα σας απασχολούν;
Γίνατε εσωστρεφείς, θέλοντας να προφυλαχτείτε από τα προβλήματα τρίτων, γιατί είναι τόσα τα δικά σας, που δεν μπορείτε να σηκώστε κι άλλο βάρος. Γίνατε ένα μοναχικό άτομο που ψάχνετε φιλίες μέσω ηλεκτρονικών δρόμων. Η φιλία απόκτησε το δικό της e-mail στο ίντερνετ!
Εργασία και εγκλεισμός στο σπίτι κατά τις εργάσιμες ημέρες και διασκέδαση με φορτσαρισμένη ιλαρότητα το Σαββατόβραδο, αυτό είναι το πρόγραμμά σας. Α, ξέχασα, θέλετε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση και καταφεύγετε σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος, αυτοαναιρώντας την προσπάθειά σας με υπερκατανάλωση φαγητού και οινοπνευματωδών ποτών.
Δεν χαρακτηρίζεστε από συνέπεια και αλληλεγγύη απέναντι σε φίλους και συγγενείς. Παγιδεύεστε στον απομονωτισμό του προσωπικού σας συμφέροντος, ζώντας μόνοι ακόμα και μέσα στις συντροφιές. Έχετε περιορίσει τις πολιτικές και συνδικαλιστικές σας δραστηριότητες, στις αναγκαίες και ωφελιμιστικές.
Και μέσα σ' όλη αυτή τη σύγχυση, βρίσκετε χρόνο και διάθεση παίρνοντας και το κατάλληλο ύφος να μας κριτικάρετε, με την «αγωνία» και το «ενδιαφέρον» ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σας.
Για σας είμαστε οι καλοπερασάκηδες, οι οκνηροί, οι χωρίς προβληματισμούς νέοι, το δυσοίωνο αύριο στα χέρια του οποίου δεν θέλετε να παραδώστε τον κόσμο (από πότε γίνεται παράδοση και παραλαβή του χάους;).
Μέσα σ' αυτό το κλίμα και τις λιβελογραφικές κορόνες σας, επιτρέψτε μου να ονειρεύομαι.
Ονειρεύομαι μια γειτονιά, στενό δρομάκι και ζεστοί άνθρωποι. Χαμόγελα και πίκρες και χέρια που σ' αγκαλιάζουν και κάνουν περισσότερα τα πρώτα και λιγότερες τις δεύτερες.
Ονειρεύομαι να «μάθω γράμματα, να γίνω άνθρωπος» όπως λέει και η γιαγιά μου. Να μάθω γράμματα, για να ανοίξει το μυαλό μου και τα μάτια της ψυχής μου και μ' αυτά να αντικρίζω τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Ονειρεύομαι να ασκήσω το επάγγελμα που μ' αρέσει, χωρίς να χρειαστεί να «φιλήσω κατουρημένες ποδιές» ή να περάσω από γραφεία πολιτικών, πολιτευόμενων, γραμματέων και γραμματικών.
Ονειρεύομαι να φτιάξω τη δική μου οικογένεια και να μεγαλώσω τα παιδιά μου με τις αρχές και τις αξίες που οι δικοί μου γονείς έδωσαν σε μένα, για να στηρίξω πάνω σ' αυτές την ψυχή μου, το μυαλό και τη ζωή μου.
Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, που θα μ' αγαπάνε και θα τους αγαπώ ελεύθερα και κατ' επιλογήν μου.
Ονειρεύομαι να μην ντρέπομαι ως πολίτης, να μη σκύβω το κεφάλι, αλλά να φιλοκαλώ μετ' ευτελείας και να ζω άνευ καχυποψίας.
Ονειρεύομαι να χρησιμοποιώ τη γλώσσα για να λέω «τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη» και όχι να «κρύβω λόγια».
Ονειρεύομαι μ' αυτές τις συντεταγμένες να δημιουργήσω το δικό μου κόσμο, τον μικρό και μέγα.
Έχω κλείσει τα αυτιά μου στα κατηγορώ, στη δήθεν συμπάθεια, στη δήθεν επαναστατική διάθεση και ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και δουλεύω - δουλεύω, για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.
Η επανάστασή μου έχει αρχίσει...
Την ακούτε;"
Η οικογένεια της Ειρήνης δώρισε τα όργανά της. "Πάρτε ό,τι όργανα νομίζετε... Με όλη μου την καρδιά...” , είπε η μητέρα της. Μια σειρά από εγχειρήσεις που αλλάζουν ζωές άρχισαν να κανονίζονται γρήγορα: δύο νέοι άνθρωποι που πάσχουν από κερατόκωνο, μια πάθηση που καταστρέφει σιγά-σιγά την όραση, θα λάβουν τους κερατοειδείς της Ειρήνης.
Ίσως, όταν ανοίξουν τα μάτια τους, θα δουν τον κόσμο με τόση σαφήνεια και θάρρος, όπως έκανε και εκείνη. Ίσως, όταν και εμείς ανοίξουμε τα δικά μας, να τον δούμε έτσι επίσης.
Few listened to a young Greek woman before she died. Will we listen now?
Irini Triantafyllou, a smart, involved young woman was killed in an accident. Five years ago she wrote of her hopes and dreams
Greek emergency
service personnel near Malgara, where a coach collided with a truck,
killing two young women. Photograph: Alexandros
Michailidis/Demotix/Corbis
On Wednesday, a coach carrying a group of young students,
travelling along a Greek motorway near Malgara, collided with a truck.
Many were injured, two women died. Angeliki Granitsa, 21, and Irini
Triantafyllou, 23, two smart, involved young people were taken from
their families and friends [Greek-language report]. The brighter the candle, the thicker the darkness that follows it being extinguished seems.
Irini (which, in Greek, means "peace") wrote an essay about the situation in Greece when she was 18 – just before the crisis hit properly – which appeared in a local paper. I have translated an abridged version of her piece. Few listened while she was alive. Will we listen now?
"My dreams are the basis of my revolution. So, allow me to dream. In any case, the reality you offer is not very tempting.
"Trapped by exaggerated demands, unnatural ambition and consumerism, you have forgotten the value and power of a human touch, a word of praise, a chat with a mate. When was the last time you really communicated with a friend? When was the last time you spoke, without shame, about your problems?
"You have become introverted, in order to protect yourselves from others' troubles. Because you have so many of your own, you cannot take more weight. You have become lonely people looking for electronic friendship. Your schedule consists of work and solitude on weekdays; then forcing yourself into superficial pleasure on a Saturday. You strive to improve your external appearance in gyms and health farms, then undo your work by eating and drinking excessively. You feel little responsibility or solidarity toward friends and family. You reduce your political activity only to that which benefits you.
"And in the midst of this confusion you have the time – and nerve – to criticise us. In your eyes, we are the selfish, lazy, thoughtless generation. In your eyes, we are ignorant of history and devoid of ideals. In your eyes, we do not show proper respect for national holidays and do not understand your revolutionary past. We are the ill-fated 'tomorrow' of this country, in the care of which you fear to hand over the world. (Since when could anyone hand over or receive total chaos?)
"So, while you crown yourselves with the libellous congratulations of your past, allow me to dream.
"I dream of neighbourhoods with narrow streets and warm people. Joy and sorrow and hands that embrace you and make the smallest things seem large and the largest things seem small. I dream of educating myself, 'becoming a person' like my grandmother says; educating myself so I can open my mind and open my soul's eyes and look at the world and people through them.
"I dream of exercising my chosen profession on merit, without having to kiss dirty hands or beg politicians. I dream of having my own family and passing to them the principles and values that my parents gave me.
"I dream of having around me people who love me and whom I love freely and by choice.
"I dream of not being ashamed to be a citizen, not bowing to anyone, loving beauty easily and living without suspicion.
"I dream of using language to call a spade a spade, rather than hide behind my words.
"I dream of using those co-ordinates to create my very own world, which will be both tiny and great. I have closed my ears to accusation and sympathy, to your pretend revolutions. And I work – I work to make my dreams a reality.
"My revolution has begun … Can you hear it?"
Irini's family donated her organs. "Take whatever you need, with all my heart," said her mother [Greek-language report]. A series of life-changing operations are being hastily arranged: two young people suffering from keratoconus, a condition that slowly destroys eyesight, will receive Irini's corneas. Maybe, when they open their eyes, they will see the world with as much clarity and courage as she did. Maybe, when we open ours, we will too.
πηγή
Irini (which, in Greek, means "peace") wrote an essay about the situation in Greece when she was 18 – just before the crisis hit properly – which appeared in a local paper. I have translated an abridged version of her piece. Few listened while she was alive. Will we listen now?
"My dreams are the basis of my revolution. So, allow me to dream. In any case, the reality you offer is not very tempting.
"Trapped by exaggerated demands, unnatural ambition and consumerism, you have forgotten the value and power of a human touch, a word of praise, a chat with a mate. When was the last time you really communicated with a friend? When was the last time you spoke, without shame, about your problems?
"You have become introverted, in order to protect yourselves from others' troubles. Because you have so many of your own, you cannot take more weight. You have become lonely people looking for electronic friendship. Your schedule consists of work and solitude on weekdays; then forcing yourself into superficial pleasure on a Saturday. You strive to improve your external appearance in gyms and health farms, then undo your work by eating and drinking excessively. You feel little responsibility or solidarity toward friends and family. You reduce your political activity only to that which benefits you.
"And in the midst of this confusion you have the time – and nerve – to criticise us. In your eyes, we are the selfish, lazy, thoughtless generation. In your eyes, we are ignorant of history and devoid of ideals. In your eyes, we do not show proper respect for national holidays and do not understand your revolutionary past. We are the ill-fated 'tomorrow' of this country, in the care of which you fear to hand over the world. (Since when could anyone hand over or receive total chaos?)
"So, while you crown yourselves with the libellous congratulations of your past, allow me to dream.
"I dream of neighbourhoods with narrow streets and warm people. Joy and sorrow and hands that embrace you and make the smallest things seem large and the largest things seem small. I dream of educating myself, 'becoming a person' like my grandmother says; educating myself so I can open my mind and open my soul's eyes and look at the world and people through them.
"I dream of exercising my chosen profession on merit, without having to kiss dirty hands or beg politicians. I dream of having my own family and passing to them the principles and values that my parents gave me.
"I dream of having around me people who love me and whom I love freely and by choice.
"I dream of not being ashamed to be a citizen, not bowing to anyone, loving beauty easily and living without suspicion.
"I dream of using language to call a spade a spade, rather than hide behind my words.
"I dream of using those co-ordinates to create my very own world, which will be both tiny and great. I have closed my ears to accusation and sympathy, to your pretend revolutions. And I work – I work to make my dreams a reality.
"My revolution has begun … Can you hear it?"
Irini's family donated her organs. "Take whatever you need, with all my heart," said her mother [Greek-language report]. A series of life-changing operations are being hastily arranged: two young people suffering from keratoconus, a condition that slowly destroys eyesight, will receive Irini's corneas. Maybe, when they open their eyes, they will see the world with as much clarity and courage as she did. Maybe, when we open ours, we will too.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου