Ζούμε ξανά τον τελευταίο καιρό
μέρες του 2002. Αν και η τρομολαγνεία τού σήμερα δεν συγκρίνεται σε
ένταση με τα όσα είδαμε και ακούσαμε την περίοδο της εξάρθρωσης της 17Ν,
καλλιεργείται τεχνηέντως από τους μηχανισμούς καταστολής ένα ανάλογο
κλίμα που παραπέμπει εμμέσως σ' εκείνη την εποχή.
Αφορμή του νέου έκτακτου φόβου που καταλαμβάνει ήδη μεγάλη θέση σε αρκετά mainstream media του τόπου, αποτέλεσε η «απόδραση» του Χριστόδουλου Ξηρού, καταδικασμένου για συμμετοχή στη δράση της 17Ν σε 6 φορές ισόβια κάθειρξη. Ο Χρ. Ξηρός εξαφανίσθηκε κατά τη διάρκεια άδειας (7ης κατά σειρά) που του χορήγησαν οι αρχές των φυλακών Κορυδαλλού, πυροδοτώντας ποικίλα σενάρια στον Τύπο, κυρίως για το ρόλο που αναζητά να παίξει κατά την «παράνομη ελευθερία του».
Βέβαια όλα αυτά τα σενάρια δεν απηχούν κάποια εκφρασμένη βούληση του ιδίου, αλλά μεταφέρουν τις απόψεις και τις εκτιμήσεις των αρχών ασφαλείας. Ηδη μετά την εξαφάνιση βομβαρδιστήκαμε με δηλώσεις και κυβερνητικές εξαγγελίες για σημαντικές αλλαγές στις άδειες και το σωφρονιστικό σύστημα, που θέτουν υπό αίρεση σημαντικές αρχές του κράτους δικαίου.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αμέσως μετά την είδηση της εξαφάνισης του Χριστόδουλου Ξηρού, σαν έτοιμοι από καιρό οι αρμόδιοι υπουργοί Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου και Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας έσπευσαν να ανακοινώσουν νέα μέτρα περιορισμού ή κατάργησης των αδειών σε ορισμένες κατηγορίες κρατουμένων, καθώς και τη λειτουργία νέας φυλακής υψίστης ασφαλείας εντός τριών μηνών!
Θα έχει βέβαια αξία να δούμε πώς θα αντιδράσουν το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του στην κυβέρνηση με όλη αυτή τη διαδικασία έκπτωσης δικαιωμάτων των κρατουμένων, με την οποία ενισχύεται η άνιση μεταχείριση και προκαλούνται νέες εστίες έντασης μέσα στις υπερκορεσμένες από κρατουμέ- νους ελληνικές φυλακές.
Ωστόσο, ας δούμε αναλυτικά τα εξής:
* Η ελληνική έννομη τάξη εξακολουθεί να τιμωρεί την απόδραση κρατουμένου, αν και πολλοί εγκληματολόγοι, ακόμη και πρώην ανώτατοι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί, όπως ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Π. Δημόπουλος, έχουν εκφράσει την άποψη ότι δεν επιτρέπεται να ποινικοποιείται η φυσική τάση του ανθρώπου για την ελευθερία.
* Ο θεσμός των αδειών σε κρατουμένους αποτελεί τον πιο επιτυχημένο θεσμό του παντελώς αποτυχημένου κατά τα άλλα σωφρονιστικού συστήματος. Ο ελάχιστος αριθμός όσων τις παραβιάζουν δείχνει ότι οι άδειες επιτελούν το ρόλο τους και διευκολύνουν την ομαλή επανένταξη των φυλακισμένων στην κοινωνία.
* Οσοι επομένως ψάχνουν αφορμές για να πλήξουν έναν τόσο επιτυχημένο θεσμό, είτε αποκλείοντας ολόκληρες κατηγορίες κρατουμένων είτε αλλάζοντας τα κριτήρια και τη διαδικασία χορήγησής της, προφανώς κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους. Διαφορετικά, δεν θα αξιοποιούσαν με τόση ευκολία συγκεκριμένες αποδράσεις. Ούτε θα αναζητούσαν επιλεκτικά ευθύνες από εκείνους που χορηγούν τις άδειες, μόνο και μόνο επειδή κάποιος δεν επέστρεψε στην 7η άδειά του.
* Είχε ήδη ξεκινήσει από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης μια ευρεία καμπάνια εναντίον δικαστών και δικαστικών αποφάσεων που «αφήνουν ελεύθερους κατηγορουμένους για τρομοκρατία». Οι δικαστές που εφαρμόζουν όσα προβλέπει ο νόμος βρίσκονται αντιμέτωποι με ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης και του Δένδια προσωπικά. Η εκτελεστική εξουσία διεκδικεί ανοικτά την κατάργηση των άλλων, και ιδίως της δικαστικής εξουσίας, θέτοντας υπό αίρεση τη θεσμική ανεξαρτησία της. Ο αστυνόμος Δένδιας θέλει και να συλλαμβάνει και να τιμωρεί αυτοπροσώπως. Εχει αρωγό του και τις ΗΠΑ, που με ανακοινώσεις παρεμβαίνουν ανοικτά στις εσωτερικές υποθέσεις.
Οφόβος και η ανασφάλεια ήταν ανέκαθεν η πρώτη ύλη των μηχανισμών του κράτους για την επιβολή της πολιτικής του. Ακόμη και όταν δεν υπήρχαν, έπρεπε να δημιουργηθούν. Η κρατική εξουσία εμφανίζεται ως εγγυητής της διαταραγμένης ασφάλειας, περιορίζοντας, όπου χρειασθεί, αναγνωρισμένα δικονομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Η κρίση και τα μνημόνια δεν ανατρέπουν μόνο θεμελιώδεις αρχές του κοινωνικού κράτους. Απειλούν ευθέως βασικές κατακτήσεις του κράτους δικαίου και του δικαιικού μας πολιτισμού.
Διογκώνοντας τεχνηέντως την απειλή της ανασφάλειας, οι μηχανισμοί του κράτους αντιστρέφουν τον «τρόμο» που προκαλούν τα μνημόνια της λιτότητας. Δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα (π.χ. ότι στις φυλακές έχει καταργηθεί το κράτος, ότι οι τρομοκράτες έχουν πάρει τα κλειδιά) και χτίζουν πάνω εκεί το νέο κράτος έκτακτης ανάγκης. Αυτό που ταιριάζει στο μοντέλο ενός κράτους που απεμπολεί την προστασία του δημόσιου συμφέροντος.
* Οι απόψεις της Σύνταξης μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου