Αστεγοι και συσσίτια.

Αγώνας δρόμου για ένα πιάτο φαγητό δίνεται στα συσσίτια στην Αθήνα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας περιμένουν στην ουρά για αυτό που όλοι θεωρούν αυτονόητο, ένα πιάτο φαγητό για να επιβιώσουν.

Συντάχθηκε απο τον Δημ.Μαλτέζο

.

Αν μια εικόνα είναι ταυτισμένη στο υποσυνείδητό μας με την Κυριακή τότε μάλλον αυτή θα ήταν αυτή μιας οικογένειας που είναι μαζεμένη γύρω από το τραπέζι. Αυτή τουλάχιστον ήταν η εικόνα που είχαμε εμείς για τις Κυριακές, μια εικόνα που παρά τις δυσκολίες και τις κοινωνικές αλλαγές παραμένει κρατούσα. Για όλους; Μάλλον όχι.Κυριακή μεσημέρι. Κέντρο Αθήνας. Παρά την εγκατάλειψη και τη διάχυτη μιζέρια, το κέντρο της πόλης διατηρεί ακόμα ένα νοσταλγικό αέρα, ιδίως στα στενάκια κοντά στην οδό Αθηνάς. Στις εκκλησίες του κέντρου βλέπεις ανθρώπους καλοστεκούμενους που έχουν πάει για την κυριακάτικη λειτουργία και οι οποίοι διαχέονται στα καφέ γύρω από το Μοναστηράκι. Συζητούν, γελούν και πίνουν τον καφέ τους.

Δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι δύο δρόμους πιο κάτω, στην Σοφοκλέους, αντικρίζεις σκηνές που δύσκολα φαντάζεσαι για την Ελλάδα. Μυρωδιές από ακαθαρσίες, μετανάστες και μια διάχυτη αίσθηση διάλυσης. Ο συνδυασμός με τα μπαχαρικά της Ευριπίδου σε κάνει να πιστεύεις ότι την Αθήνα που ήξερες και μια μεσανατολική πόλη τη χωρίζει μόνο η Αθηνάς.

Διασταύρωση Σοφοκλέους και Πειραιώς

Έξω από το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων 350 άνθρωποι είναι σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα και περιμένουν να ανοίξουν οι πόρτες. Τι ζητούν; Ένα πιάτο φαγητό.

Το θέαμα μόλις ανοίγουν οι πόρτες είναι τουλάχιστον σοκαριστικό. Οι άνθρωποι γίνονται ένα κύμα εισβάλλει στο χώρο προσπαθώντας να πιάσει σειρά για να προλάβει να φάει. Ακούς φωνές, ανθρώπους να σπρώχνονται και να βρίζονται – σκηνές ενός μικρόκοσμου με τους δικούς του κανόνες.

Όταν γράφαμε αυτό το κείμενο είχαμε πολλούς δισταγμούς. Τα συσσίτια είναι ένα δύσκολο θέμα από κάθε άποψη. Είναι κοινωνικό, πολιτικό και εν τέλει βαθιά πολιτιστικό. Είπαμε να αποτυπώσουμε τη στιγμή, με τις αντιφάσεις, τις δύσκολες αλλά και τις ευχάριστες στιγμές της.Προσπαθούμε να πλησιάσουμε αλλά όλοι δείχνουν να μας αγνοούν. «Άσε ρε φιλαράκι να φάμε κάτι και μετά τα λέμε, εδώ δεν κάνεις δουλειά, εδώ έρχεσαι για την βγάλεις και σήμερα», μας λέει κάποιος από τους σιτιζόμενους.

«Αστεγος είμαι, όχι ζητιάνος»

Το βλέμμα στρέφεται σε έναν ηλικιωμένο, ο οποίος αν και μπήκε μαζί με τους υπόλοιπους δεν στάθηκε στην ουρά. Πήγε και στάθηκε δίπλα σε ένα μικρό σμήνος περιστεριών. Διστακτικά τον πλησιάζουμε, για να μας ανταποδώσει ένα βλέμμα τρομαγμένο, αλλά με διάθεση για κουβέντα «Καθίστε, εσείς δεν είστε εδώ για το φαΐ».

Πριν προλάβουμε να τον ρωτήσουμε μας λέει άμεσα «Φώτη με λένε»... Η πρώτη ερώτηση είναι η προφανής: γιατί δεν κάθεται στην ουρά όπως οι υπόλοιποι; Η απάντηση είναι αποστομωτική: «άστεγος είμαι, όχι ζητιάνος». «Πιστεύεις ότι ήθελα ή ότι περίμενα να βρεθώ εδώ; Μπορεί να μην έχω σπουδάσει, μπορεί να μην είχα σπίτια και επιχειρήσεις και να ήμουν ένας απλός οικοδόμος, πάντα όμως ήμουν περήφανος. Έκανα οικογένεια, έκανα παιδιά, ήμουν κύριος, ήμουν σωστός πατέρας, τα μεγάλωσα με αξίες, τα σπούδασα, τα πάντρεψα, αλλά τελικά τη δουλειά την έχασα και δέκα χρόνια τώρα τους λέω πως είμαι επαρχία, δεν μπορώ να τους αφήσω να με δουν σε αυτήν την κατάσταση».

Και τα παιδιά; Δεν ενδιαφέρθηκαν; Δεν έψαξαν; «Φυσικά αλλά πάντα τους απέφευγα, τι θέλεις να τους πω ελάτε στο παγκάκι μου στο πάρκο στα Ιλίσια να πιούμε καφέ;»Τον ρωτάμε αν έρχεται συχνά στο συσσίτιο του Δήμου. «Ναι, είναι καλό και τίμιο το φαγητό, αλλά μόνο το πρωί, μην τολμήσεις να πατήσει πόδι το απόγευμα. Θα σε φάνε στο γόνατο. Αλλοδαποί και πρεζάκιες σφάζουν για ένα τάληρο, για ένα πιάτο φαγητό, είναι πολύ επικίνδυνα. Ώρα μου τώρα, πάω για τη μερίδα μου».
Περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι στα συσσίτια

 Περισσότερα από 1.200 άτομα έχουν στραφεί στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων, ενώ την ίδια ώρα 10.000 άτομα σιτίζονται από την Αρχιεπισκοπή σε όλη την Ελλάδα. Οι ανάγκες είναι πολλές και παρ' όλη την προσπάθεια που κάνει ο Δήμος, η Αρχιεπισκοπή και οι διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις ώστε να προσφέρεται ένα θρεπτικό και ποιοτικό γεύμα στους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη, όσο ο αριθμός τους θα αυξάνεται, τόσο πιο δύσκολη θα γίνει και η σίτιση τους.Αφήνουμε το κέντρο αστέγων και σε όλη την επιστροφή συζητάμε την εικόνα εκείνη των ανθρώπων που έτρεχαν σαν μπουλούκια για ένα πιάτο φαγητό. Το ερώτημα ένα: τι θα γίνει μετά. Με την κρίση να γιγαντώνεται αντί να φεύγει, αναρωτιέσαι πως μπορεί σε μια μέρα να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Ακούγεται παράξενο, λες «δεν θα συμβεί σε μένα». Ακριβώς όπως έλεγαν κάποτε πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που ήταν στην ουρά του συσσιτίου. Δεν ήταν μετανάστες, ούτε κάποιοι «άλλοι» σε μια μακρινή χώρα. Είναι συμπολίτες μας. Άνθρωποι που η κρίση και η συλλογική μας αποτυχία σαν κοινωνία τους οδήγησε στην εξαθλίωση, να παλεύουν να περισώσουν όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει.

ΚΟΜΠΡΑ