Ο μαλάκας της παρέας

Αν είδα τον γάμο; Λίγο, φευγαλέα. Ίσα που μπήκε η νύφη στο αβαείο και ξεκίνησε το μυστήριο.
Ωραίος ήταν, μου άρεσε. Καπελαδούρες στο φουλ, άμαξες, σημαίες, χαμός. Δεν έχεις, άλλωστε, συχνά την ευκαιρία να βλέπεις να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου το παραμύθι που σου έλεγε η γιαγιά πριν πας για ύπνο.

Άλλοι το είπαν κιτς. Άλλοι το είπαν υπερβολικό και άλλοι τελείως περιττό.

Μπορεί να ήταν απ’ όλα κι από λίγο. Τι σημασία έχει; Εφόσον το «φυσιολογικό» το εκφράζει πάντα η πλειοψηφία και το συγκεκριμένο γεγονός το αποδέχονται δισεκατομμύρια κόσμου, οι γνώμες αυτές πάντα περισσεύουν.

Βρέθηκε, όμως, κι ένας που το σιχάθηκε. Για τους δικούς του λόγους. Να, μόλις γύρισα στο σπίτι, διάβασα τυχαία το άρθρο του και σιχάθηκα κι εγώ. Όχι τον γάμο. Το άρθρο. Ιδού:

Πάντα υπάρχει ο μαλάκας της παρέας.

Σας το λέω, δηλαδή, πρώτος – για να μην προλάβετε να μου το πείτε εσείς. Πάντα υπάρχει. Εκεί που όλοι κάνουν χαβαλέ, και πλάκα, και διασκεδάζουν, και ξεχνιούνται βρε αδελφέ, πετάγεται ο πικρόχολος και λέει “αχ, και να είχαμε την γιαγιά τώρα” και γαμιέται το γλέντι.

Καλά περνάγαμε ρε παπάρα, δεν περνάγαμε καλά; Γιατί μας το χαλάς;

~

Να, σήμερα είχαμε τους γάμους του ζευγαριού της χρονιάς. Χαβαλές, γέλιο, καπέλα, το πρώτο φιλί, Πίπα να λέγεται η κουνιάδα, στα κίτρινα η βασίλισσα, ξεχνιόμαστε.

~

Και μένα να μη μου βγαίνει από το μυαλό, μία 32χρονη, νέα κοπέλα, που ενώ ετοιμαζόταν να κάνει το τρίτο της παιδί – πηγαίνει σε νοσοκομείο που δεν εφημερεύει, στην αρχή, ενώ δεν υπήρχε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας να την φροντίσει, πεθαίνει, λόγω έλλειψης, λένε τα πρώτα ρεπορτάζ, γιατρών.

~

Άμαξες, το νυφικό, πλούσια ρούχα, πλήθος κόσμου, δεν έμπαινε το δαχτυλίδι, αλλάζει το όνομά της από Κέητ σε Κάθριν, Ζαμπούνης, προγαμιαίες σχέσεις και συμβόλαια, ξεχνιόμαστε.

~

Και κάποιοι άλλοι να κλαίνε, γιατί ένα παιδί, παιδί, μόλις επτά χρονών, κατέληξε, σήμερα το πρωϊ, από τραύματα στο κεφάλι λόγω έκρηξης πυροτεχνήματος/φωτοβολίδας. Την έριξε ένα εικοσιπεντάχρονο παιδί, που έχει συλληφθεί λέει το ρεπορτάζ, και, προφανώς, θα δικαστεί για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Δυο ζωές.

~

Πάντα υπάρχει ο μουντρούφλης. Εκεί που όλοι διασκεδάζουν, κάποιος περίεργος, κάποιος βλαμμένος δεν ανέχεται, δεν αντέχει να υπάρχουν δύο – τρεις – δέκα χιλιάδες αναφορές στον γάμο, και δέκα όλες και όλες σε δύο παιδιά και μία έγκυο.

Αν τον συναντήσεις, πάντως, μην τον μαλώσεις. Προσπέρασέ τον, αν σε χαλάει – αλλά μην τον μαλώσεις. Δεν θέλει να σου χαλάσει την καρδιά. Να, μωρέ, ντρέπεται που δεν υπάρχει νοσοκομείο για την έγκυο, που δεν υπάρχει λογική για τα παιδιά.

Και αυτός, μην νομίζεις – αν στο πει σκληρά, δεν το εννοεί. Ντρέπεται και στεναχωριέται, και πληγώνεται, και θέλει να φωνάξει, και έχει ευθύνη για την επόμενη έγκυο, και το επόμενο παιδί, αν πεθάνει το επόμενο παιδί – αλλά θα πεθάνει, και η επόμενη έγκυος, και το επόμενο παιδί γιατί δεν θα φωνάξει κανείς, δεν θα παραιτηθεί κανείς, και δεν θα αλλάξει τίποτα κανείς – έτσι νιώθει.

Γιατί, αν το θες, δεν μπορεί ένας γάμος να κάνει περισσότερο θόρυβο από δύο κηδείες.

Και τελικά τον πίστεψα. Όντως, υπάρχει ο μαλάκας της παρέας. Αυτός που θα διαφωνήσει εξ’ ορισμού με τα πάντα. Αυτός που θα κάνει φασαρία μόνο και μόνο για να τον προσέξουν. Αυτός που θα πει κάτι εξυπνακίστικο για να γίνει το επίκεντρο. Έστω για λίγο.

Μα, δεν φταίει αυτός. Είναι στη φύση του Έλληνα να είναι έτσι. Να συμψηφίζει άστοχα και συλλήβδην όλα τα γεγονότα, βγάζοντας αίολα συμπεράσματα, του ποδαριού. Ναι, ρε, γιατί μιλάτε όλοι για το γάμο όταν έχουμε δύο θανάτους σήμερα; Πώς τολμάτε; Υπάνθρωποι.

Μήπως και αύριο δεν θα έχουμε θανάτους; Ή μήπως δεν είχαμε και χθες; Μήπως δεν θα είναι το ίδιο σκληροί ή τραγικοί;

Έτσι είναι η ζωή. Έτσι κυλάει. Με γάμους και κηδείες. Με γέλια και δάκρυα. Κι από πόνο έχουμε χορτάσει. Τα δελτία ειδήσεων μάς βομβαρδίζουν καθημερινά με πυρηνικά ατυχήματα, ληστείες, θανάτους και οικονομικά αδιέξοδα.
Μα η λογική σκέψη δεν μπορεί να τροφοδοτείται συνεχώς μόνο από πόνο. Δεν προχωράει έτσι μπροστά, είναι ασύμβατο το καύσιμο.

Δικαιούμαστε, λοιπόν, για μία ημέρα να ζήσουμε ένα παραμύθι. Έστω κι αν αυτό είναι δανεικό. Μην μας το χαλάς.

Υ.Γ.: Ποιος, αλήθεια, μπορεί να στρέψει την πλάτη αδιάφορα μπροστά στον θάνατο μιας εγκύου ή ενός 7χρονου παιδιού; Μα, ας μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο, όπως άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο κάποιον άλλο λογικό να λέει: «Αν είναι να καταργήσουμε τις κροτίδες, ας καταργήσουμε και τα αυτοκίνητα. Πολύ περισσότερα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα συμβαίνουν κάθε χρόνο…».




πηγή.