ΕΛΛΗΝΕΣ: ΛΑΟΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΣ. ΚΑΙ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΠΑΝΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.
.
Το ελληνικόν έθνος είναι ικανό
να κάνει θαύματα αλλά δεν είναι ικανό να κάνει κράτος. Δεν χωράει ο νους, η
ψυχή και το σώμα του Έλληνα σε κράτος. Στην αρχαιότητα σκότωνε η μία πόλη την
άλλη. Ύστερα ήρθαν τα βασίλεια μετά θάνατον του Αλέξανδρου, αυτός κατάφερε τα
πάντα αλλά δεν κατάφερε ν’ αφήσει διάδοχο και όλα πήραν την κατιούσαν. Ήρθαν οι
Ρωμαίοι, σκότωσαν όπως και οι Έλληνες τους Έλληνες πριν, αλλά έφερε την ειρήνη
κάτω την μπότα της μίας διοίκησης της μίας αυτοκρατορίας. Μετά ήρθε το
Βυζάντιο, 1,000 έτη. Έφυγε και ήρθε ένα ψευτοβυζάντιο μετά από 400 έτη με
συνεχές επαναστάσεις, απελευθερώσεις και τραγωδίες ελληνικών λαών. 200 έτη
κράτος και δεν αντέχουμε, δεν μπορούμε να διοικήσουμε ένα κράτος, άλλοι μας
διοικούν, εχθροί. Εχθροί είμαστε και εμείς των εαυτών μας και των ψυχών μας.
.
Σήμερα. Πρώτα σου σκοτώνουν την
ελπίδα και ύστερα γεννάται μέσα σου η απελπισία. Αυτή φυτρώνει την αγανάκτηση
και η αγανάκτηση την παραίτηση. Η παραίτηση την αλλοτρίωση και τον
μετασχηματισμό της ψυχής, της ορμονολογίας, της αλλαγής συνείδησης για να επιβιώσεις.
Πάντοτε ο Έλληνας για να επιβιώσει άλλασσε συνείδηση, απαρνήτο την θρησκευτική,
εθνική, γλωσσική και εθιμοτυπική ταυτότητα του για να επιβιώσει. Έχανε τα πάντα
για να συνεχίσει να υπάρχει, κάποιοι άντεξαν, από δύναμη, τύχη ή τόπο διαμονής.
.
Ο Έλληνας έγινε Χριστιανός
επειδή έχασε την ελπίδα του στην αδικία την εποχή όπου έζησαν οι Χρισταπόστολοι.
Ο Χριστός έδωσ’ ελπίδα για την ψυχή και ματαιότητα για το σώμα. Η αδικία είναι
αήττητη στην πραγματικότητα, μπορεί να μην κυριαρχεί πλήρως αλλά είναι υπέρτερη
της δικαιοσύνης. Οι Νόμοι και οι κανόνες της ύπαρξης στην απτή πραγματικότητα
της επίγειας ζωής δεν μπορούν να αποκλείσουν την αδικία, την συμπεριλαμβάνουν
ως εκ των ουκ άνευ. Άλλωστε όπως κατ’ εξακολούθηση διακήρυξα τι δικαιοσύνη
υπάρχει αν δεν υπάρχει δικαίωμα στην αδικία; Και πως θα είσαι δίκαιος αν δεν
έχεις ν’ αντιμετωπίσεις την αδικία. Η αδικία είναι ο στίβος ο αγωνιστής ο
μαχόμενος να γίνει δίκαιος. Κάθε ζώο και κάθε ρίζα φυτού πολεμάει για να
επιβιώσει, σκοτώνει, τρώγει και εκτοπίζει το άλλο, αυτή είναι η απτή
πραγματικότητα. Η χυμεία της απογοήτευσης και της πίστης ακμάζει στην καρδιά
την αντίληψη ότι για να μπορείς να είσαι δίκαιος πρέπει να νικήσεις την απτή
πραγματικότητα και για να την νικήσεις πρέπει να πράξει αντίθετα απ’ ότι
πράττει και τάσσει η ίδια εκ φύσεως. Επιλέγεις να υποφέρεις για να μην βλάψεις,
αυτό είναι η καλοσύνη και η φιλοκαλία. Αλλά όταν πρόκειται να επιβιώσεις τι
κάνεις; Όταν πρόκειται να επιβιώσει ένας λαός που αδικείται τι κάνεις; Όταν
πρόκειται να σώσεις την θρησκεία της φιλοκαλίας τι κάνεις; Πειάνεσαι δέσμιος
στο δίλημμα της ίδιας σου την επιλογής. Να σκοτώσεις διά χάριν του δικαίου ή να
μην σκοτώσεις για να μην χρησιμοποιήσεις τα όπλα της αδικίας και της μη
φιλοκαλίας διά χάριν του δικαίου; Και τότε παραλύεις. Ό,τι κάνεις θα είναι
λάθος. Αν σκοτώσεις για να σώσεις άλλους θα είναι λάθος αν δεν σκοτώσεις για να
σώσεις άλλους πάλαι θα είναι λάθος. Στο χωριό μου το έλεγαν: «ό,τι κάνεις του
διαβόλου».
.
Ο Χριστός είπε ότι ο κόσμος αυτός είναι του διαβόλου παρότι έγινε
από Τον Θεό. Επιλέγεις ποίο λάθος θα κάνεις και χρεώνεσαι το ανάλογο αντίτιμο.
Αν επιλέξεις με γνώμονα να χρεωθείς την μικρότερη αδικία εσύ προσωπικά
υποχρεώνεσαι στην ιδιοτέλεια σου, αν επιλέξεις με γνώμονα την αγάπη προς τον
συνάνθρωπο, ή σαφότερα τον σύνεθνο, τον σύνθρησκο και την θρησκεία πάλαι είναι
λάθος διότι αδικείς άλλους ενώ συνάμα υποτίθεται πως πιστεύεις σε θρησκεία που
δεν θέλει να αδικείται κανένας. Πού, πότε και πως είναι τα όρια της αδικίας
όταν πρέπει ν’ αδικήσεις για να νικήσεις την αδικία εναντίον σου ή εναντίον
ενός λαού η θρησκεία δεν μπορούμε να το υπολογίσουμε με ακρίβεια. Ακόμη και αν
σκοτώνεις διά χάριν Του Αληθινού Θεού δεν είναι βέβαιον ότι ο Θεός θα σε κρίνει
ως δίκαιον. Στην αγιότητα δεν φτάνεις επειδή είσαι δίκαιος αλλά επειδή
προσπάθησες να είσαι δίκαιος. Δεν θα υπήρχε αδικία αν ήσαν όλοι όπως Τον
Χριστό, σαν να είναι Νόμος ο καθένας να φροντίζει τον άλλον αντί τον εαυτόν
του, σαν να είναι γονίδιον. Τέτοιο γονίδιο δεν μπορεί να αδικήσει άνθρωπο διότι
γνώμονας θα είναι η αγάπη και η φιλανθρωπία. Τι γίνεται όμως με την περιρρέουσα
φύση; Θα σκότωνες το μοσχάρι και το ψάρι ή όχι; Θα έτρωγες το χόρτο και τον
καρπό ή όχι; Και αν δεν σκότωνες το μοσχάρι και σκότωνες το ψάρι και έτρωγες το
χόρτο και τον καρπό είσαι πλήρως ανάδικος (μη άδικος); Δυσδιάκριτη υπόθεση. Και
αν πατούσες τον μύρμηγκα; Είσαι ταπεινός αν υπολογίζεις ίσους τους ταπεινότερους,
γενναίους αν θεωρείς ίσους τους ανώτερους και αν συνάμα υπολογίζεις τους
ταπεινότερους ίσους είσαι ευγενής. Είσαι επαναστάτης αν θέλεις οι κατώτεροι, οι
ανώτεροι και ίσοι σου να είναι ίσοι, αν δεν υποκρίνεσαι βέβαια για να λάβεις
εσύ εξουσία, λύτρα και δόξα.
.
Είσαι υπερήφανος αν θέλεις να είσαι ανώτερος από
τους ανώτερους, όπως το να είσαι ανώτερος από Τον Θεό, τις εντολές και το
δίκαιο. Γι΄αυτό νικούν την απτή πραγματικότητα όσοι ακολουθούν Τον Χριστό
επειδή έταξαν εαυτούς να φυλάγουν Θερμοπύλες ψυχής και άλλοι ψυχές άλλων,
εφόσον έχουν έγνοια τη σωτηρία των ψυχών τους όχι των σωμάτων και των
παραδόσεων των άλλων. Δύσκολα πράγματα όντως αλλά υπάρχει άκρη, άκρη για λίγους
μάλλον. Πρέπει να είσαι θεός για ν’ αντέξεις τέτοιες καταστάσεις, διότι
γνωρίζεις πως υπάρχει η ανωτερότητα και γνωρίζεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει,
αξίζει αν είσαι θεός ό,τι δεν βλάπτει το δίκαιον, δεν το αμβισβητείς το
νοιώθεις πλήρως. Επίσης αν είσαι θεός η δυσκολία της απτής πραγματικότητος
είναι ένας στίβος που μπορείς ν’ αντέξεις, αν είσαι θνητός δεν μπορείς ν’
αντέξεις τα πάντα και πάντοτε, δι’ αυτού ουδείς αναμάρτητος. Αυτοί που
παραμένουν δίκαιοι ή επιστρέφουν πάντοτε στο δίκαιο μετά την αδικία είναι
επειδή έχουν ως παράδειγμα τον Ίδιο Τον Θεό, γνωρίζουν τι είπε, το εφαρμόζουν
και αν δεν τα καταφέρουν το επανεφαρμόζουν ξανά και ξανά εσαεί. Προσεύχοντε
Σ’΄Αυτόν για να ενωθούν με το άγιον διαδίκτυον Του, πράττουν όπως θα έπραττε
ένας άγιος πατέρας στο παιδί του προς έκαστον και προς το κάθετι. Δεν
ενδιαφέροντε για ο,τιδήποτε άλλο και επαναλαμβάνουν μ’ ευλάβεια πολεμιστή ξανά
και ξανά την ίδια τακτική (ή πολυτακτική). Στο τέλος δεν ξέρεις τι θα γίνει,
ό,τι έγινε έγινε, στο κάτω κάτω είσαι θνητός, μέρος του διαβόλου, μέρος της
πλεκτάνης της απτής πραγματικότητος, αυτής όπου ως Θησέας καλείσαι να ξεφύγεις
και ν’ απελευθερωθείς αλλά όχι διά χάριν της ματαιότητος αλλά διά χάριν της
ψυχοσωτηρίας. Αν γίνεις τέλεις διά χάριν της ματαιότητος είσαι ψευδαπομίμηση
της αληθινότητος, ένας από τους πολλούς δρόμους της ματαιοδρομίας.
.
Είσαι Χριστιανός και σε
τσαλαπατούν στο πατητήρι των σταμφυλιών για να γίνεις μούστος, ή θα ξυνίσεις ή
θα γίνεις οίνος και ο οίνος έχει πολλές ποίοτητες, βαθμίδες ανωτερότητος ή
κατωτερότητος και ιδιαίτερες εκλεκτικότερες. Ζει τα μάταια με αρεσκεία και
έρχεται ο Θεός και σε λοιώνει, ή να γίνεις ή άγιος, άλλωστε μία ημέρα θα
πεθάνεις, ό,τι αξίζει ή δεν αξίζει θα το πετύχεις πριν πεθάνεις, ύστερα η
θητεία στην απτή πραγματικότητα τελείωσε, ό,τι έγινε έγινε.
.
Αν πας να βρεις Τον Θεό μπορεί
να πέσεις από ψηλά αν μείνεις χαμηλά είσαι μέλος του βόρβορου. Αν πας ψηλά
ερωτοτροπεί μαζί σου η υπερηφάνεια αν μείνεις χαμηλά είσαι είδος εξευτελιστικής
ιδιοτέλειας. Αν δεν υπάρχει Θεός δεν θα σ’ ωφελήσει μετά θάνατον η καλοσύνη, να
υπάρχει Θεός η ανυπαρξία καλοσύνης πριν πεθάνεις είναι μέτρον πτωχότητος, μίας
πτωχότητος λύπης έως φρίκης. Στο βασίλειο του θανάτου είσαι εγκλωβισμένος όχι
από τον θάνατο αλλά από το δικαστήριο. Αν δεν υπήρχε μετά θάνατον αξιολόγηση
και βαθμολόγιση θα ήταν αδικία, αν υπάρχει μπορεί να σ’ αδίκησε η ιδιαίτερη ζωή
όπου τυχαία ή κατ’ επιλογήν έζησες, αλλά φέρεις ευθύνη που δεν πίστεψες και δεν
εφάρμοσες την εντολήν: «ουκ αδικήσεις».
.
Η φύση είναι αδικόφιλη,
δικαιόφιλη και ελευθερόφιλη συνάμα, δεν μπορεί να υπάρξει και να εξουσιάσει
άλλως πως. Είναι στην φύση της φύσης να είναι αυτά τρία πράγματα. Είναι δίκαιον
στην φύση να υπάρχουν τα πάντα και στα πάντα συμπεριλαμβάνεται και η αδικία και
η ελευθερία. Σ’ αυτήν την περίπτωση το δίκαιον είναι συνώνυμο με την ελευθερία.
Αυτός ο Νόμος της Τετραπιθανότητος καθορίζει: α) δίκαιον β) άδικον γ) ελευθερία
και δ) δικαστήριον. Γιατί όμως δικαστήριο και όχι το δ) να καθορίζεται: «ό,τι
λάχει και ό,τι έγινε έγινε χωρίς δίκη;». Διότι σε τέτοια περίπτωση το δίκαιο
και η ελευθερία χάνεται, εξευτελίζεται και αδικείται. Ενώ με το δικαστήριο
καθορίζεται ως εξής: «έζησες στον κόσμο της Δικαιοαδικελευθερίας και ό,τι έγινε
εν σχέσει μ’ εσένα και σ’ άλλη δίκη εν σχέσει μ’ εσένα προς τους άλλους και από
τους άλλους προς εσένα δικάζεται ελεύθερα χωρίς να είναι προκατελειμμένα υπέρ
του δίκαιου ή του άδικου και τότε διακρίνεται η αλήθεια δηλαδή το πόρισμα της
ποσότητος και της ποιότητος της δικαισύνης, της αδικίας και της ελευθερίας εν
σχέσει με τον βίο του καθενός. Να γιατί η Κρίση Θεού δικαία είναι. Εκεί στο
πατητήρι που με πατούν και τους πατώ συνέλαβα αυτή την αλήθεια, την αλήθεια της
θρησκείας που είναι η εξής: «καμμία θρησκεία δεν είναι ανώτερη από την αλήθεια
και όχι καμμία αλήθεια δεν είναι ανώτερη από την θρησκεία (την θρησκεία του
καθενός) ή έστω κάποιες αλήθειες είναι κατώτερες από την θρησκεία μου και
θρησκεία είναι η επίσημη ή ανεπίσημη, μονή ή πολύπλοκη συνειδητή ή ασυνείδητη,
δίκαια ή άδικη, ελεύθερη ή ανελεύθερη πολυπεποίθηση, πολυπλοκότητα πίστης και
σύμπλεγμα του τι θεωρεί ο καθένας μας ως δίκαιον, άδικον και ελευθερία».
.
Να γιατί άγιοι Αρχαίοι Έλληνες
ονόμασαν το θέατρον τραγωδία ήτοι η τράγου ωδή. Συνειδητοποίησαν τα αδιέξοδα
της ζωής, τα αδιέξοδα της αβεβαιότητος κάθε πορείας, πίστης και τρόπου
αντίληψης. Η τραγωδία είναι το παλάτι που στέκεται ολόρθιο στην μυτερή κορωνίδα
της απελπισίας, εκεί που είτε θα βγάλεις πτερά και θα πετάξεις μέσα από την
υπέρβαση ή θα πέσεις και θα κατακρεμνισθείς. Και το χειρότερο δεν ξέρεις σχεδόν
ποτέ αν όχι ουδέποτε αν έβγαλες πτερά ή αν έπεσες. Δεν είσαι σε θέση να κάνεις
ζωή, δεν είσαι σε θέση να καθορίσεις το μεταθάνατον μέλλον, δεν είσαι σε θέση
να μην είσαι θνητός. Νοιώθεις την αδυναμία σου; Είναι επειδή κοίταξες στην
άβυσσο της δύναμης. Νοιώθεις δυνατός είναι επειδή τα μάτια της ψυχής τυφλώθηκαν
και βλέπεις μόνον τα στραβάδια των περιορισμένων φακών του σώματος σου. Ποτέ
δεν ξέρεις αν είσαι δυνατός ή αδύνατος, ξέρεις πάντοτε μόνον πως κάτι συμβαίνει
μ’ εσένα. Είσαι κενό γεμάτο είδωλα και είδωλο γεμάτο κενά. Και αν κάποιοι
αγιάζουν, ναι πιστέυω αγιάζουν επειδή προσπερνούν την απτή πραγματικότητα της
φύσης, των ειδώλων και των κενών. Σχηματίζουν μία δύναμη ανώτερη από τη φύση,
ανώτερη από την βαρύτητα, ανώτερη από τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό, όχι
γιατί δεν καίγοντε ή δεν πεθαίνουν αλλά πως; Με το ήθος. Σχηματίζουν ένα ήθος
που είναι ανώτερο και δικαιότερο από το ήθος της φύσης, απαλλάσσοντε την αδικία
επειδή απαλλάσσοντε την ελευθερία η οποία για να υπάρχει πρέπει και είναι
δίκαιο να εμπεριέχει την αδικία. Τάσσοντε στην δικαισύνη άνευ όρων και
εκβιάζουν την σωτηρία διότι δεν μπορεί να τους απαρνηθεί η δικαιοσύνη την ένωση
μαζί της διότι είναι συνδίκαιοι της δικαιοσύνης. Να γιατί η ψυχοσωτηρία
εκβιάζεται κατά το ευαγγέλιο, διότι εκβιάζεται η δικαιοσύνη. Γίνεσαι ένα με την
δικαιοσύνη και αν η δικαιοσύνη πεθαίνει πεθαίνεις και συ, αν δεν είναι αθάνατη
γίνεσαι και συ αθάνατος. Αλλά αν είσαι αθάνατος στην δικαιοσύνη είσαι αθάνατος έξω
και χωρίς αδικία και ελευθερία. Αν είσαι αθάνατος στο άδικο είσαι πολίτης της
αδικίας και παθών από την πολιτεία όπου είσαι μέλος. Αν είσαι αθάνατος στην
ελευθερία τότε εμπεριέχεις μέσα σου και την αδικία και την δικαιοσύνη σ’
ανάμεικτο χυμό, σαν να πίνεις φάρμακο με δηλητήριο, κεφίρ με πετρέλαιο, πίκρα
με γλύκα, πόνο με απάπαυση. Να γιατί όπου υπάρχουν και ξερά και χλωρά χόρτα
καθαρίζοντε όλα, πεθαίνουν όλα, σαν να είσαι αθάνατος και θνητός, θεός και
κολασμένος, αυτή είναι η φύση της ελευθερίας, τα πάντα χωρίς όρια. Μπορείτε
όμως να φανταστείτε άδικο χωρίς ελευθερία; Δεν σας πειάνει φρίκη; Δεν είναι η
κόλαση του Τάρταρου; Είναι ως να είσαι σ’ ένα αβάστακτο μέρος χωρίς ίχνος
ελέους, χωρίς μέλλον ελπίδας και αλλαγής ή έστω εναλλαγής. Ποίοι μπορούν να
πάνε εκεί; ποίοι άλλοι παρά όσοι αν είχαν την δύναμη ή με όση δύναμη είχαν
επεθύμησαν, έπραξαν και είπαν στο μέτρον της δύναμης του τα όσα καταργούσαν και
την δικαιοσύνη και την ελευθερία. Η ελευθερία είναι ελπίδα, η δικαιοσύνη
σωτηρία, η αδικία απελπισία, μία αισθητή ύπαρξη ανυπαρξίας. Ο θρίβαμος της
αποτυχημένης τραγωδίας, ο χώρος της ανόχωρης (άνευ χώρου) αμαρτίας.
.
Κάποιοι μέσω της αθεϊας τους,
της προσωπικής τους γνώμης και πεποίθησης, της θρησκείας τους, πιστεύουν πως τα
μεταθάνατον δικαστήρια και υπάρξεις είναι στην σφαίρα της φαντασίας. Ποτέ δεν
ξέρουμε την αλήθεια ίσως είναι αλήθεια, αλλά πως είναι δυνατόν η φαντασία ή και
μέσω της φαντασία ο άνθρωπος να προάγει μία ηθική ανώτερη από την ηθική της
απτής πραγματικότητος της φύσης; Αποδεικνύεται από αυτή την μαθηματική
συνάρτηση, την εξίσωση της φαντασίας ότι η απτή πραγματικότητα της φύσης είναι
ατελής. Άρα τε, πως μπορείς να εμπιστεύτεις την ατέλεια της απτής
πραγματικότητος της φύσης ως θεότητα; Ως όριο και σύνορο της θεότητος; Ποίος σ’
έμαθε να πιστεύεις σε όρια; Δεν υπάρχουν όρια! Αποδεικνύεται πολυποικίλως από
την πολυθεωρία του απείρου. Δεν υπάρχει άπειρο υπάρχουν όρια, υπάρχει άπειρο
δεν υπάρχουν όρια. Και πού είναι τα όρια; Πού είναι τα όρια στους αριθμούς, στα
σχήματα, στους χώρους, στην έκταση της ύλης και ό,τι δεν είναι ύλη; Πού είναι
τα όρια της ύπαρξης; δηλαδή τι μπορούμε να ειπούμε με κάθε βεβαιότητα ότι δεν
υπάρχει; Για να μπορούμε να ειπούμε τι δεν υπάρχει θα πρέπει ήδη να γνωρίζουμε
τα πάντα όσα υπάρχουν με κάθε λεπτομέρεια, αν δεν το γνωρίζουμε αυτό δεν
μπορούμε να γνωρίζουμε τι δεν υπάρχει εξ’ όσων γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Αν δεν
υπήρχε άπειρο θα ήταν σ’ ένα κλάδο ή υπόκλαδο του ανύπαρκτο ή περιορισμένο, και
αν το απειρο είναι κάπου περιορισμένο σημαίνει ότι δεν είναι άπειρο αφού δεν
είναι παν+απεριόριστο, συνεπώς η θεωρία των ορίων πέφτει από μόνη της εκ των
πραγμάτων.
.
Αφού υπάρχει το άπειρο υπάρχει
και η άπειρη δύναμη, η άπειρη δυνατότητα και εντός αυτής η υποδυνατότητα ή το
είδος της δυνατότητος του να σώζει ψυχές. Αν το άπειρο δημιουργεί ψυχές δύναται
να σώζει ψυχές. Ποία είναι η πιο αληθινή υπόθεση του κτίστη; Ότι μπορεί να
κτίζει και να χαλάει μία οικοδομή. Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κτίζουμε και
να χαλάμε έως τινός σημείου αλλά δεν μπορούμε να χαλάσουμε την κτήση. Η
κτηστική μας δύναμη φτάνει ως του σημείου της αναδιαμόρφωσης των ειδώλων, δεν
μπορούμε να παρέμβουμε στην κτήση. Δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε ή να σμικρύνουμε
τα σωματίδια, την κτήση, το μέγεθος της, την μετασχηματίζουμε τίποτε άλλο,
παρεμβαίνουμε δηλαδή στην ενέργεια και η ενέργεια μεταβάλλεται,
μετασχηματίζεται, μετατροποποιείτα, μεταμορφώνεται επειδή είναι εύφλεγκτη,
ευάλωτη, ευέλιγκτη, αλλά δεν χάνεται, δεν μπορούμε να την εξαφανίσουμε ούτε να
την φέρουμε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Είναι άκτιστα κτισμένη από Τον Άκτιστον
Τριαδικόν Θεόν και είναι και αγία η φύση επειδή δέχεται τις συνέπειες της
μεταμόρφωσης από την ανθρώπινη παρέμβαση ή από την κατά μέρους παρέμβαση
αγόγγυστα, απλά δεν χάνεται, απλά μεταμορφώνεται. Είναι ανίκητη επειδή είναι
δημιουργία Θεού. Εμείς είμαστε μέρος της φύσης, δεν νικούμε νικώντας την φύση
αλλά αγαπώντας την φύση και αυτό δεν αρκεί, δεν είναι τίποτε, διότι είναι
μάταιο, προσβλητικό και υποτιμητικώς κατώτερο αν δεν αγαπάμε Τον Άκτιστον
Κτίστην της φύσης. Να γιατί η Πίστη είναι ανώτερη από την Αγάπη. Διότι το ν’
αγαπάς όλον τον κόσμο της φύσης και να μην πιστεύεις Στον Θεό είναι σαν ν’
αγαπάς το θνητό και να το μεγαλοποιείς και υποτιμάς εκείνο που έκαμε αυτό που
αγαπάς και μεγαλοποιείς. Ένα παλειό ερωτικό τραγούδι της Κύπρου έλεγε πως αγαπά
την μάνα της που έκαμε εκείνη (την αγαπημένη του). δεν αγαπάς το νερό αν δεν
αγαπάς την πηγή του νερού και δεν αγαπάς την πηγή του νερού αν δεν αγαπάς την
μάνα του νερού. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Εκεί είναι η αρχή και ας είναι
άναρχη, ανεξερεύνητη, ακατάληπτη, ασύλληπτη και ανόρια. Δεν υπάρχει αγάπη δίχως
πίστη. Μη πιστεύωντας σε Θεό είναι ως να μην πιστεύεις στην ύπαρξη της φύσης
και της υπέρφυσης, ήτοι της αγάπης. Στο δρόμο μπορείς να αγαπήσεις και να
πιστέψεις τρισεκατομμύρια πράμγατα αλλά αν δεν πιστεύεις στην πηγή και την μάνα
είναι ως να αγαπάς στην σταγόνα αλλά όχι το νερό, ν’ αγαπάς το νερό αλλά όχι
την σύνθεση του υδρογόνου και του οξυγόνου, ν’ αγαπάς το υδρογόνο και το
οξυγόνο αλλά όχι την ταυτότητα των στοχείων αυτών και τότε πού, πού πού; Πίσω από
τα στοιχεία τι υπάρχει; Και πίστω από τα στοιχεία των στοιχείων τι υπάρχει;
Ύστερα πάμε στην αστροφυσική επιστήμη και ύστερα πού; Τι υπάρχει πίσω από το
τελευταίο σωματίδιο της αστροφυσικής; Καλή Ανάσταση Μελλοθάνατε, έφθασες μέχρι
τα όρια που ξεκινούν τα Ελευσίνια Μυστήρια (έλευσης/προέλευσης μυστήρια) και
σταματάει ο νους επειδή αρχίζει η ψυχή, ο Δημιουργός της και η Μεταφυσική. Σ’
όσους άρεσε ας κάνουν μία ευχή για τη ψυχή μου το έχει ανάγκη.
.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ
Δημοσιεύτηκε 1 minute ago από τον χρήστη Panayiotis Yerimos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου