Εάν μείνουμε στο σημερινό Ευρώ και απαιτήσουμε από τους αρμόδιους (πρωθ/γό, υπ.οικ/κών, κ.ά.) να πάνε την χώρα στην ανάπτυξη - φανταστείτε το όποιο πολιτικό σενάριο θέλετε εσείς (πχ "κατάληψη της εξουσίας από τον λαό μέσα από μία επανάσταση!" όπως υποστηρίζουν πολλοί πχ Καζάκης) αλλά παραμένοντας στο Ευρώ - θα είναι σαν να δένομε στον τοίχο με μία βαριά αλυσίδα έναν πρωταθλητή ταχύτητος και να του ζητάμε να τρέξει! Είτε πρωταθλητή δένεις με αλυσίδες, είτε έναν κουτσό, κι οι δύο θα μπορούν να τρέξουν με την ίδια "ταχύτητα": θα μείνουν ακίνητοι.
ΚΑΖΑΚΗΣ: Το ευρώ σαν κοινό νόμισμα μια
Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, δεν έχει καμιά σχέση με το εθνικό
νόμισμα. Το ευρώ είναι ιδιωτικό νόμισμα με στόχο την ενίσχυση της
υπερεθνικής κυκλοφορίας κεφαλαίων τραπεζικών και επενδύσεων. Είναι
ιδιοκτησία του ευρωσυστήματος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών τραπεζιτών
και επενδυτών πέρα και πάνω από κάθε δυνατό έλεγχο από κράτη και λαούς.
Υποτάσσεται αποκλειστικά τα ιδιωτικά συμφέροντα των αγορών κεφαλαίου
και πουθενά αλλού. Εξυπηρετεί μόνο τους ισχυρούς παίχτες της διεθνούς
χρηματαγοράς και η αξία του καθορίζεται από τις αναμετρήσεις ανάμεσα
στις μεγάλες συγκεντρώσεις κεφαλαίου που αναζητούν κερδοσκοπικές κυρίως
τοποθετήσεις εντός και εκτός ευρωζώνης.
Το εθνικό κρατικό νόμισμα ήταν η απάντηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας στο μονοπώλιο των ιδιωτικών τραπεζών στην έκδοση χρήματος και της πίστης, ώστε να μην δημιουργείται χρήμα από το τίποτα. Το εθνικό κρατικό νόμισμα απηχεί την δυναμική της εθνικής οικονομίας και αντιστοιχεί στις συναλλαγές, την ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος, το εισόδημα και στις επενδύσεις της εθνικής οικονομίας. Αντιστοιχεί δηλαδή σε πραγματικές υλικές αξίες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μιας οικονομίας. Αντίθετα από το νόμισμα που παράγουν οι ιδιωτικές τράπεζες με μόνο κριτήριο το κέρδος εκμεταλλευόμενες τις ανάγκες κεφαλαίου και χρήματος της οικονομίας.
Όσο πιο ελλειμματικές ήταν οι οικονομίες της ευρωζώνης τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες για δανεισμό και κέρδη πρόσφεραν στις τράπεζες. Γι’ αυτό και η προτίμηση της επέκτασης της ευρωζώνης σε χώρες με τρομακτικές ανάγκες εισροής κεφαλαίων. Όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση μιας χώρας από ξένα κεφάλαια, τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες τοκογλυφίας και κερδοσκοπίας για τις τράπεζες. Μέσα στο ευρώ οι τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία να μετατρέψουν χώρες που πριν ήταν εξαγωγικές κατά κύριο λόγο οικονομίες σε κεφάλαια, σε εισαγωγικές κάτω από την πίεση των ανοιχτών συνόρων και της ανώτερης παραγωγικότητας κυρίως της Γερμανίας.
ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ:Η άποψη ότι η καλή πρόθεση από την μεριά των πολιτικών επιτρέπει να ξεπεραστούν οι περιορισμοί που θέτει το νόμισμα, κλείνει τα μάτια σε μια πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα θέτει πολύ συγκεκριμένους, ασφυκτικούς περιορισμούς. Για παράδειγμα, πώς θα δοθούν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις ή πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας (καθώς αυτά είναι τα δύο σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας σήμερα) στο πλαίσιο της υφιστάμενης περιοριστικής νομισματικής πολιτικής; Όση καλή διάθεση κι αν έχει ένα κόμμα ή ένας πολιτικός να προχωρήσει σε επεκτατική πολιτική, ανατρέποντας στην πράξη την προτεραιότητα που έχει σήμερα η πολιτική δημοσιονομικής σταθερότητας, θα έρθει σε σύγκρουση με τα όρια που θέτει η ΕΚΤ. Υπ’ αυτό το πλαίσιο δεν είναι καθόλου τυχαία η απροθυμία των κομμάτων που θεωρούν δεδομένη την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη να προτάξουν μέτρα και πολιτικές που εκ των πραγμάτων αντίκεινται στη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ. Ως αποτέλεσμα έχουμε το εξής παράδοξο: αντί να προηγείται η διατύπωση ενός προγράμματος που να προκρίνει την υλοποίηση ώριμων κοινωνικών αιτημάτων, όπως η άνοδος του βιοτικού επιπέδου – έστω και σταδιακά, σε 6 μήνες για παράδειγμα – και στη βάση αυτού του προγράμματος να επιλέγεται η αρμόζουσα νομισματική πολιτική, θεωρούνται θέσφατο πολιτικές επιλογές όπως το ευρώ και στη συνέχεια σε αυτή την κλίνη του Προκρούστη τοποθετούνται οι κοινωνικές ανάγκες. Και δεν είναι τυχαίο ότι τελικά δεν χωρούν…
Ακόμη κι έτσι ωστόσο δεν μπορούν να απαντηθούν πρακτικά προβλήματα: Πχ, πώς θα ασκηθεί αναδιανεμητική πολιτική χωρίς ευχέρεια εκτύπωσης χρήματος; Σε περίπτωση άρνησης πληρωμής και διαγραφής του χρέους, πώς θα αντιμετωπιστεί η κάλυψη των αναγκών σε νόμισμα στην (σχεδόν βέβαιη) περίπτωση που η ΕΚΤ θα διακόψει τις γραμμές χρήματος;
Η εκτίμηση ότι η νομισματική πολιτική συνιστά ανυπέρβλητο εμπόδιο φαίνεται πεντακάθαρα κι από τη διεθνή εμπειρία. Στην Αργεντινή για παράδειγμα, η απο-δολαριοποίηση της οικονομίας αποτέλεσε όρο για να ανακάμψει η οικονομία. Στον Ισημερινό, από την άλλη, η έλλειψη πολιτική βούλησης από την μεριά της κυβέρνησης να
απο-δολαριοποιήσει την οικονομία δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα.
ΣΕΡΑΦΕΙΜΑΚΗΣ: Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα από μόνη της δεν λέει πολλά πράγματα εάν δεν συνοδευτεί από την αποδέσμευσή μας από τους περιορισμούς τού Μάαστριχτ. Αλλιώς το να έχομε δικό μας νόμισμα θα είναι ισοδύναμο τού να μάς δώσουν σήμερα οι Βρυξέλλες το δικαίωμα να τυπώνομε χαρτονομίσματα τού ευρώ, κάτι που ξέρομε ότι δεν έχει καμία σχέση με το να "τυπώνομε χρήμα". Άλλο "τυπώνω" χρήμα, κι άλλο τυπώνω χαρτονόμισμα. Το πρώτο σημαίνει αύξηση της ποσότητας οικονομικού πλούτου τού ιδιωτικού τομέα (κάτι που γίνεται μέ μέτρα όπως η μείωση φορολογίας, τα κρατικά προγράμματα υποδομών, κτλ) με σκοπό την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας και το μεγάλωμα του πραγματικού πλούτου.
Συντάχθηκε απο τον Μιχαήλ Ρούσσος
πηγή.ΚΟΜΠΡΑ
Το εθνικό κρατικό νόμισμα ήταν η απάντηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας στο μονοπώλιο των ιδιωτικών τραπεζών στην έκδοση χρήματος και της πίστης, ώστε να μην δημιουργείται χρήμα από το τίποτα. Το εθνικό κρατικό νόμισμα απηχεί την δυναμική της εθνικής οικονομίας και αντιστοιχεί στις συναλλαγές, την ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος, το εισόδημα και στις επενδύσεις της εθνικής οικονομίας. Αντιστοιχεί δηλαδή σε πραγματικές υλικές αξίες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μιας οικονομίας. Αντίθετα από το νόμισμα που παράγουν οι ιδιωτικές τράπεζες με μόνο κριτήριο το κέρδος εκμεταλλευόμενες τις ανάγκες κεφαλαίου και χρήματος της οικονομίας.
Όσο πιο ελλειμματικές ήταν οι οικονομίες της ευρωζώνης τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες για δανεισμό και κέρδη πρόσφεραν στις τράπεζες. Γι’ αυτό και η προτίμηση της επέκτασης της ευρωζώνης σε χώρες με τρομακτικές ανάγκες εισροής κεφαλαίων. Όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση μιας χώρας από ξένα κεφάλαια, τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες τοκογλυφίας και κερδοσκοπίας για τις τράπεζες. Μέσα στο ευρώ οι τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία να μετατρέψουν χώρες που πριν ήταν εξαγωγικές κατά κύριο λόγο οικονομίες σε κεφάλαια, σε εισαγωγικές κάτω από την πίεση των ανοιχτών συνόρων και της ανώτερης παραγωγικότητας κυρίως της Γερμανίας.
ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ:Η άποψη ότι η καλή πρόθεση από την μεριά των πολιτικών επιτρέπει να ξεπεραστούν οι περιορισμοί που θέτει το νόμισμα, κλείνει τα μάτια σε μια πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα θέτει πολύ συγκεκριμένους, ασφυκτικούς περιορισμούς. Για παράδειγμα, πώς θα δοθούν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις ή πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας (καθώς αυτά είναι τα δύο σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας σήμερα) στο πλαίσιο της υφιστάμενης περιοριστικής νομισματικής πολιτικής; Όση καλή διάθεση κι αν έχει ένα κόμμα ή ένας πολιτικός να προχωρήσει σε επεκτατική πολιτική, ανατρέποντας στην πράξη την προτεραιότητα που έχει σήμερα η πολιτική δημοσιονομικής σταθερότητας, θα έρθει σε σύγκρουση με τα όρια που θέτει η ΕΚΤ. Υπ’ αυτό το πλαίσιο δεν είναι καθόλου τυχαία η απροθυμία των κομμάτων που θεωρούν δεδομένη την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη να προτάξουν μέτρα και πολιτικές που εκ των πραγμάτων αντίκεινται στη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ. Ως αποτέλεσμα έχουμε το εξής παράδοξο: αντί να προηγείται η διατύπωση ενός προγράμματος που να προκρίνει την υλοποίηση ώριμων κοινωνικών αιτημάτων, όπως η άνοδος του βιοτικού επιπέδου – έστω και σταδιακά, σε 6 μήνες για παράδειγμα – και στη βάση αυτού του προγράμματος να επιλέγεται η αρμόζουσα νομισματική πολιτική, θεωρούνται θέσφατο πολιτικές επιλογές όπως το ευρώ και στη συνέχεια σε αυτή την κλίνη του Προκρούστη τοποθετούνται οι κοινωνικές ανάγκες. Και δεν είναι τυχαίο ότι τελικά δεν χωρούν…
Ακόμη κι έτσι ωστόσο δεν μπορούν να απαντηθούν πρακτικά προβλήματα: Πχ, πώς θα ασκηθεί αναδιανεμητική πολιτική χωρίς ευχέρεια εκτύπωσης χρήματος; Σε περίπτωση άρνησης πληρωμής και διαγραφής του χρέους, πώς θα αντιμετωπιστεί η κάλυψη των αναγκών σε νόμισμα στην (σχεδόν βέβαιη) περίπτωση που η ΕΚΤ θα διακόψει τις γραμμές χρήματος;
Η εκτίμηση ότι η νομισματική πολιτική συνιστά ανυπέρβλητο εμπόδιο φαίνεται πεντακάθαρα κι από τη διεθνή εμπειρία. Στην Αργεντινή για παράδειγμα, η απο-δολαριοποίηση της οικονομίας αποτέλεσε όρο για να ανακάμψει η οικονομία. Στον Ισημερινό, από την άλλη, η έλλειψη πολιτική βούλησης από την μεριά της κυβέρνησης να
απο-δολαριοποιήσει την οικονομία δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα.
ΣΕΡΑΦΕΙΜΑΚΗΣ: Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα από μόνη της δεν λέει πολλά πράγματα εάν δεν συνοδευτεί από την αποδέσμευσή μας από τους περιορισμούς τού Μάαστριχτ. Αλλιώς το να έχομε δικό μας νόμισμα θα είναι ισοδύναμο τού να μάς δώσουν σήμερα οι Βρυξέλλες το δικαίωμα να τυπώνομε χαρτονομίσματα τού ευρώ, κάτι που ξέρομε ότι δεν έχει καμία σχέση με το να "τυπώνομε χρήμα". Άλλο "τυπώνω" χρήμα, κι άλλο τυπώνω χαρτονόμισμα. Το πρώτο σημαίνει αύξηση της ποσότητας οικονομικού πλούτου τού ιδιωτικού τομέα (κάτι που γίνεται μέ μέτρα όπως η μείωση φορολογίας, τα κρατικά προγράμματα υποδομών, κτλ) με σκοπό την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας και το μεγάλωμα του πραγματικού πλούτου.
Συντάχθηκε απο τον Μιχαήλ Ρούσσος
πηγή.ΚΟΜΠΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου