Άρθρο-παρέμβαση της Κατερίνας Παναγοπούλου για την κρίση.
«Τι αξίζει η Ελλάδα για εμάς; Μας αξίζει η Ελλάδα που έχουμε;»
Φίλες και φίλοι,
Με δεδομένο ότι, αποτελεί απόφαση ζωής να αγωνίζομαι για την υπεράσπιση των Αξιών του Ολυμπισμού και της Ελληνικής Παιδείας, αποφεύγω από αυτή την σελίδα να παίρνω θέση για την τρέχουσα επικαιρότητα. Όχι γιατί δεν έχω «θέση», αλλά γιατί εδώ συναντιόμαστε αφήνοντας κατά μέρος τις προσωπικές διαφορές πολιτικών και κομματικών θέσεων.
Εδώ συναντιόμαστε σαν Ελληνίδες και Έλληνες που έχουμε επίγνωση αποστολής και κοινωνικής ευθύνης.
Όμως, καθημερινά, διαβάζοντας τα σχόλιά σας και τα μηνύματά σας, διαπιστώνω πως, τελικά, όλες και όλοι μοιραζόμαστε κάτι σπουδαίο που μας ενώνει. Την αγάπη για τους ανθρώπους. Την αγάπη για την Πατρίδα, η οποία στέκει πάνω απ’όλους μας και πάνω από κάθε σκοπιμότητα.
Ας απαντήσουμε, λοιπόν, στο πρώτο μεγάλο ερώτημα. «Τι αξίζει η Ελλάδα για εμάς;»
Είναι απλά ένας τόπος; Ένα κομμάτι της Ευρώπης; Ένα ασήμαντο μέρος των «αγορών»; Έτυχε, απλά να γεννηθούμε εδώ; Πιστεύω πως η αξία της Ελλάδας είναι ισάξια με την ψυχή μας. Είναι το σπίτι μας, που αν το αφήσουμε σκοτεινό, θα μείνει σκοτεινό. Αν το φωτίσουμε, θα λάμψει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σκεφτείτε για μια στιγμή. Μόνο για μια στιγμή, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ανατρέχουν καθημερινά στην φιλοσοφία, τις τέχνες, την δημοκρατία μας, για να βρουν στήριγμα και διέξοδο.
Σκεφτείτε για μια στιγμή, τι αξίζει γι’αυτούς τους πολίτες του κόσμου ετούτη η γωνιά του πλανήτη. Όσο κι αν –πανίσχυροι μηχανισμοί- προσπαθούν να ταπεινώσουν την Χώρα μας, όσο κι αν αγωνίζονται να μας πείσουν να υπακούσουμε σε ένα ισοπεδωτικό «πρωτόκολλο παγκοσμιοποιημένα αποδεκτής συμπεριφοράς» δεν θα τα καταφέρουν. Γιατί την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι ξέρουν ότι η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να διαφέρει γιατί είναι η μεγάλη και αστείρευτη πηγή κι όχι το ποτάμι που χύνεται στην θάλασσα...
Μήπως, λοιπόν, αδικούμε εμείς πρώτοι την Ελλάδα; Μήπως ξοδευόμαστε ασυλλόγιστα σε μια «εμφύλια» διαμάχη τακτικών αντί να ενωθούμε, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, έναντι του κοινού εχθρού, που δεν είναι άλλος από την απαξίωση της μοναδικότητάς μας;
Να τι αξίζει η Ελλάδα για μένα. Τα πάντα. Όχι γιατί έχω τα πάντα, αλλά γιατί θα ήμουν ένα ακόμα τεράστιο «τίποτα» χωρίς την ευλογία να έχω γεννηθεί Ελληνίδα. Αισθάνομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να είμαι λιγότερο Ελληνίδα από τα εκατομμύρια των «ξένων» που αγαπούν την Πατρίδα μου. Αισθάνομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να είμαι λιγότερο Ελληνίδα απ’όσο η ιστορία μου επιφύλαξε. Ελπίζω να αισθανόμαστε το ίδιο.
Και τώρα, το δεύτερο ερώτημα. Αμείλικτο. «Μας αξίζει η Ελλάδα που έχουμε»;
Όχι δεν μας αξίζει, απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δεν μας αξίζει μια καθημερινότητα με παιδιά που πεινούν. Μια ζωή περιστοιχισμένη από Έλληνες που στερούνται του αγαθού της Υγείας γιατί χτυπήθηκαν από την κρίση. Ένα Κράτος που αντί να θέσει υπό την προστασία του τα παιδιά της κρίσης, τους στερεί το βιβλιάριο υγείας και τους ζητεί να πληρώνουν εισιτήριο για να μετακινούνται, την ίδια στιγμή που γνωρίζει ότι –εκ των πραγμάτων- δεν έχουν εισόδημα. Μια Πολιτεία που αφήνει τους πρωταθλητές μας, τα υγιή πρότυπα, χωρίς στήριξη να αγωνίζονται για το Εθνόσημο σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Κάθε φορά που μια μάνα, ένας πατέρας, ένα παιδί κλαίνε από απόγνωση, εκεί και τότε πτωχεύει η πολιτική και ευτελίζεται η Ελλάδα. Οι άνθρωποι είναι η Πατρίδα. Κι αν οι άνθρωποι «πέσουν» θα πέσει κι η Ελλάδα.
Δεν είμαι πολιτικός. Απλή πολίτης είμαι που ξεκίνησα από το μηδέν, όπως εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες.
Όμως δε μπορώ να κλείσω τα μάτια, ακόμα κι αν ξέρω πως δεν αρκούμε εμείς εδώ, λίγες χιλιάδες εθελοντές, για να νικήσουμε το πρόβλημα.
Ο Λεωνίδας τα παράτησε στις Θερμοπύλες; Ο Μιλτιάδης κι ο Θεμιστοκλής «λύγισαν» στην θέα εκατομμυρίων βαρβάρων; Εμείς, πως θα αξίζουμε να λεγόμαστε Έλληνες αν το βάλουμε κάτω;
Ας δώσουμε τα χέρια. Ας πιούμε απ’το νερό των Αξιών μας. Ας δώσουμε το χέρι στον διπλανό μας. Ας χαρίσουμε ένα χαμόγελο και μια αφήγηση ελπίδας σε όποιον ακροβατεί στο σχοινί της απελπισίας.
Η Ελλάδα που μας αξίζει θα γεννηθεί μόνον αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια στο ερώτημα: «Τι αξίζει για μας η Ελλάδα»;
Ας ενωθούμε. Ας μην τους κάνουμε το χατήρι. Και θα δείτε. Θα νικήσουμε και πάλι. Δεν θα γίνουμε το κερί που τρεμοσβήνει στη θύελλα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Θα μείνουμε ο φάρος που φωτίζει την Οικουμένη με το φως των Αξιών και της ψυχής μας.
«Τι αξίζει η Ελλάδα για εμάς; Μας αξίζει η Ελλάδα που έχουμε;»
Φίλες και φίλοι,
Με δεδομένο ότι, αποτελεί απόφαση ζωής να αγωνίζομαι για την υπεράσπιση των Αξιών του Ολυμπισμού και της Ελληνικής Παιδείας, αποφεύγω από αυτή την σελίδα να παίρνω θέση για την τρέχουσα επικαιρότητα. Όχι γιατί δεν έχω «θέση», αλλά γιατί εδώ συναντιόμαστε αφήνοντας κατά μέρος τις προσωπικές διαφορές πολιτικών και κομματικών θέσεων.
Εδώ συναντιόμαστε σαν Ελληνίδες και Έλληνες που έχουμε επίγνωση αποστολής και κοινωνικής ευθύνης.
Όμως, καθημερινά, διαβάζοντας τα σχόλιά σας και τα μηνύματά σας, διαπιστώνω πως, τελικά, όλες και όλοι μοιραζόμαστε κάτι σπουδαίο που μας ενώνει. Την αγάπη για τους ανθρώπους. Την αγάπη για την Πατρίδα, η οποία στέκει πάνω απ’όλους μας και πάνω από κάθε σκοπιμότητα.
Ας απαντήσουμε, λοιπόν, στο πρώτο μεγάλο ερώτημα. «Τι αξίζει η Ελλάδα για εμάς;»
Είναι απλά ένας τόπος; Ένα κομμάτι της Ευρώπης; Ένα ασήμαντο μέρος των «αγορών»; Έτυχε, απλά να γεννηθούμε εδώ; Πιστεύω πως η αξία της Ελλάδας είναι ισάξια με την ψυχή μας. Είναι το σπίτι μας, που αν το αφήσουμε σκοτεινό, θα μείνει σκοτεινό. Αν το φωτίσουμε, θα λάμψει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σκεφτείτε για μια στιγμή. Μόνο για μια στιγμή, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ανατρέχουν καθημερινά στην φιλοσοφία, τις τέχνες, την δημοκρατία μας, για να βρουν στήριγμα και διέξοδο.
Σκεφτείτε για μια στιγμή, τι αξίζει γι’αυτούς τους πολίτες του κόσμου ετούτη η γωνιά του πλανήτη. Όσο κι αν –πανίσχυροι μηχανισμοί- προσπαθούν να ταπεινώσουν την Χώρα μας, όσο κι αν αγωνίζονται να μας πείσουν να υπακούσουμε σε ένα ισοπεδωτικό «πρωτόκολλο παγκοσμιοποιημένα αποδεκτής συμπεριφοράς» δεν θα τα καταφέρουν. Γιατί την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι ξέρουν ότι η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να διαφέρει γιατί είναι η μεγάλη και αστείρευτη πηγή κι όχι το ποτάμι που χύνεται στην θάλασσα...
Μήπως, λοιπόν, αδικούμε εμείς πρώτοι την Ελλάδα; Μήπως ξοδευόμαστε ασυλλόγιστα σε μια «εμφύλια» διαμάχη τακτικών αντί να ενωθούμε, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, έναντι του κοινού εχθρού, που δεν είναι άλλος από την απαξίωση της μοναδικότητάς μας;
Να τι αξίζει η Ελλάδα για μένα. Τα πάντα. Όχι γιατί έχω τα πάντα, αλλά γιατί θα ήμουν ένα ακόμα τεράστιο «τίποτα» χωρίς την ευλογία να έχω γεννηθεί Ελληνίδα. Αισθάνομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να είμαι λιγότερο Ελληνίδα από τα εκατομμύρια των «ξένων» που αγαπούν την Πατρίδα μου. Αισθάνομαι ότι δεν έχω το δικαίωμα να είμαι λιγότερο Ελληνίδα απ’όσο η ιστορία μου επιφύλαξε. Ελπίζω να αισθανόμαστε το ίδιο.
Και τώρα, το δεύτερο ερώτημα. Αμείλικτο. «Μας αξίζει η Ελλάδα που έχουμε»;
Όχι δεν μας αξίζει, απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Δεν μας αξίζει μια καθημερινότητα με παιδιά που πεινούν. Μια ζωή περιστοιχισμένη από Έλληνες που στερούνται του αγαθού της Υγείας γιατί χτυπήθηκαν από την κρίση. Ένα Κράτος που αντί να θέσει υπό την προστασία του τα παιδιά της κρίσης, τους στερεί το βιβλιάριο υγείας και τους ζητεί να πληρώνουν εισιτήριο για να μετακινούνται, την ίδια στιγμή που γνωρίζει ότι –εκ των πραγμάτων- δεν έχουν εισόδημα. Μια Πολιτεία που αφήνει τους πρωταθλητές μας, τα υγιή πρότυπα, χωρίς στήριξη να αγωνίζονται για το Εθνόσημο σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Κάθε φορά που μια μάνα, ένας πατέρας, ένα παιδί κλαίνε από απόγνωση, εκεί και τότε πτωχεύει η πολιτική και ευτελίζεται η Ελλάδα. Οι άνθρωποι είναι η Πατρίδα. Κι αν οι άνθρωποι «πέσουν» θα πέσει κι η Ελλάδα.
Δεν είμαι πολιτικός. Απλή πολίτης είμαι που ξεκίνησα από το μηδέν, όπως εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες.
Όμως δε μπορώ να κλείσω τα μάτια, ακόμα κι αν ξέρω πως δεν αρκούμε εμείς εδώ, λίγες χιλιάδες εθελοντές, για να νικήσουμε το πρόβλημα.
Ο Λεωνίδας τα παράτησε στις Θερμοπύλες; Ο Μιλτιάδης κι ο Θεμιστοκλής «λύγισαν» στην θέα εκατομμυρίων βαρβάρων; Εμείς, πως θα αξίζουμε να λεγόμαστε Έλληνες αν το βάλουμε κάτω;
Ας δώσουμε τα χέρια. Ας πιούμε απ’το νερό των Αξιών μας. Ας δώσουμε το χέρι στον διπλανό μας. Ας χαρίσουμε ένα χαμόγελο και μια αφήγηση ελπίδας σε όποιον ακροβατεί στο σχοινί της απελπισίας.
Η Ελλάδα που μας αξίζει θα γεννηθεί μόνον αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια στο ερώτημα: «Τι αξίζει για μας η Ελλάδα»;
Ας ενωθούμε. Ας μην τους κάνουμε το χατήρι. Και θα δείτε. Θα νικήσουμε και πάλι. Δεν θα γίνουμε το κερί που τρεμοσβήνει στη θύελλα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Θα μείνουμε ο φάρος που φωτίζει την Οικουμένη με το φως των Αξιών και της ψυχής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου