Οί Λόγοι Γεννήσεως Τού Χριστού σέ Σπήλαιον!
.
Θά προσπαθήσω νά είμαι λακωνικότατος καί νά εμβαθύνω μέ φειδώ.
.
Ό πρώτος λόγος είναι επειδή τά πανδοχεία ήταν κολλαστήρια, εκεί μέσα είς τά κελιά τούς είχαν γίνει αναρίθμητες μολυμαντικές αμαρτίες κάθε λογής από τίς μικρότερες έως τίς μεγαλύτερες. Εντός τού σώματος όπου καλούμε Χριστός εγκατοικούσε Ό Πατήρ, Ό Υιός καί Τώ Αγίω Πνεύματι, δέν θά γεννούνταν έν δυμάσι σ’ αμαρτωλότατον κελλίον. Περιττόν νά ειπώ ότι όπου είναι Τό Οιονδήποτε Πρόσωπον Τού Τριαδικού Θεού εισίν καί τ’ άλλα Δύο, αφού είναι Πανταχού Παρών καί τά πάντα Πληρών ώς Ένας Τρισμέγιστος Άκτιστος Θεός, έξ ού καί ομοούσια.
.
Τό Σπήλαιον τής Βηθλεέμ ήταν μέν γεμάτον βόρβορον κόπρανων εθελούσιων είς βοσκήν από ανθρώπους αλλά δέν είχε τόν αληθινόν βόρβορον τής αμαρτίας. Ήταν δηλαδή καθάριον έξ’ αμαρτίας. Τά κτήνη μή αντιλαμβανόμενα τήν γνώσιν δέν λαμβάνουν αμαρτία μήδε όμως βαθμούς δικαίου, όπως ήσαν οί Αδάμ+αντος καί Εύα πρίν τήν ανυπακοή τούς είς Τόν Τρισυπόστατον Θεόν.
.
Δεύτερος λόγος, τό σπήλαιον είναι ταπεινόν ενώ τά έργα τών ανθρώπων ό ούτω καλούμενος πολιτισμός συντεκτισμένα μέ τήν υπερηφάνεια τούς.
.
Τρίτος λόγος, είς τά πανδοχεία καί τάς πόλεις δέν υπάρχει αποκλεισμός διά τό βρέφος, δεδομένου καί τού Άστρου τής Βηθλεέμ όπου θά σηματοδοτούσε είς τούς τρείς Μάγους καί τόν μετέπειτα Χριστιανισμόν καί τήν υφήλιον τήν Μαρτυρία ότι εκεί γεννήθηκε Ό Τρισυπόστατος Θεός ώς Θεάνθρωπος Υιός Τρισλαμπρές Θεού καί Πατήρ, θά γίνετο συνωστισμός παντός είδους περιέργειας καί βλαβερής αμαρτωλής ενέργειας πέριξ τού βρέφους προδωμένου από τόν έν ουρανοίς Αστήρ τής Βηθλεέμ.
.
Τέταρτος λόγος, η ζωή επί γής γεννήθηκε εντός σπηλαίου, έναν συνδοιασμόν μήτρας καί ύδατος. Περί τούτου δημοσίευσα παλαιότερα σέ ιορτινή περίοδον διεξοδικά τεκμήρια επιστημονικού καί θρησκευτικού ιστορικού καί ανάλυσης.
.
Πέμπτος λόγος τό σπήλαιον είναι ό τόπος όπου εξείρχοντο αί νύμφαι, δέν είναι τυχαίον όπου τάς γυναίκας μάς καλούμε νύμφαι καί Τήν Παναγία μάς Νύμφη Θεού! Η λέξη νύμφη έχει σχέσιν μέ τήν νυδήν ήτοι τήν μήτρα, τό γαστρί, τήν κοιλίαν καί τήν αφήν ήτοι νύδφη καί λόγω δυσκολίας καί τής γνωστής ευλιγισίας καί εξέλιξης τής ελληνικής γλώττης έγινε νύμφη. Δηλαδή νυδής αφή!!!! Όντως τό σπήλαιον είναι μία μήτρα, μία νυδή, μία νύδφη ή/καί νύμφη!!!! Επίσης η λέξη σπήλαιον σύνθετη από τήν πρόθεση «είς» όπου είς μεταμορφώνεται συχνάκις είς «σ» όπως τό «είς τήν = στήν κ.α.», τουτέστιν, είς πήλαιον = είς πηλόν = εντός πηλού = μέσα από τόν πηλόν καί όντως η καμάρα τού σπηλαίου τί άλλον από πηλόν είναι; Ύδωρ καί χώμα όπου μέ τήν διάβρωση καί άλλες φυσικές διεργασίες δημιουργούν τό πρώτον οίκον κτήνων, φυτών καί ανθρώπου, τήν ίδιαν τήν καταβολήν τής ζωής επί γής/πηλού! Συνάμα η λέξη σπήλαιον όπως θά καταλάβετε κατωτέρω καί διά τήν πέραν τής μίας καταγωγής τών ελληνικών λέξεων σημαίνει είς πύλην = εντός πύλης = διά μέσω τής πύλης καί κάθε πύλη έξ’ ανέκαθεν γινόταν από πηλόν ήτοι λίθον καί χώμα ώς στερεόν καί ύδωρ έν κεραννύμι (ανάμειξη η οποία γίνεται έναν σώμα ελληνιστί εξού καί κέραμος = κεραμύδι, κεραμικόν κ.α., τό δέ κέρας/κέρατον από τό κεραννύμι ή έστω αντιστρόφως, διότι τό κέρας είναι πηλός καί ύδωρ πάλαι!). Παρατηρούμε μία μεταστροφή ελληνικών λέξεων είς τήν νεότερη αρχαιότητα χρησιμοποιώντας τό «ήττα/ήτα» αντί τό «ύψηλον». Επί παραδειγμάσι, η λέξη προφήτης είναι από τά πρό+φυτεύω/φυτεία ήτοι φυτεύω έκ τών προτέρων αυτόν όπου θά έρθη, ήτοι προλέγω, προβλέπω. Έν αρχήν ήταν προφύτης καί έν συνεχεία άλλαξε είς προφήτης. Εφόμοια τό ρύστης/ρύση έγινε ρήστης/ρήση αλλά τό ρύαξ/ρυάκι παρέμεινε ώς είχε. Η λέξη προφ+ύτης δηλαδή τό ύτης σημαίνει κάτι τό οποίον έρχεται έξ’ άνω ήτοι έκ τών ουρανών εξού καί σωστή λέξη διά τήν βροχήν είναι υετός, ενώ τό βρέχει ήρθε από ιδιομματισμόν τού βρέχεται δηλαδή μουσκεύεται ό βράχος = εύ+ράχος ή/καί έκ εύ ραχός = έκ ραχός ήτοι η ράχη τής ξηράς επί θαλάσσης. Αντιστρόφως βλέπουμε ότι παλαιότερα καλείτο ό δύτης καί ώς δήτης κ.ο.κ. Η λέξη προ+φύτης = πρό+εφ’ ύτης. Εφύτης είναι η σπορά ή άφιξη έξ’ έψει δηλαδή από Τόν Θεόν. Η λέξη κήρυξ σωστώς είναι κύρυξ = κύρυξας/κύρυκας αντί κήρυξας/κήρυκας. Τό κήριον/κερίν είναι κύριον επειδή κατεβαίνει πρός τά κάτω καί αυτόν εννοεί η υ+δρία ύψιλον (υ). Ομοίως ό κήπος είναι κύπος ίδιας ρίζας μέ τό κόπος, κόπτομαι, κόψη καί διαλογιστείται τίς συναθροίσεις τών πράξεων αυτών. Η μήτρα είναι μύτρα όπως η φύτρα δέν είναι φήτρα = εφ’ ύτρα/υτός/υετός καί εφ’ ήτρα. Εφ’ ύτρωσε = εφύτρωσε. Ό Ησίοδος είς τήν Θεογονία τού καλεί τήν φύσιν ώς φήσιν ενώ αργότερα έγινε φύση = εφ’ ύση εξού καί Ύσις = η εφύσησις = τό φύσημα/φυσάω = εφ’ υσάω τής φύσης, άρα όντως η φύση/εφύση εφυσήθηκε όπως λέγει η ελληνόγλωττη Γέν+έσις = Γύν/Γυνή+Έσις/Ύσις ήτοι η γέννηση από τό γυναικείον σώμαν τής Γής/Γύς/Γυναίκας η Ύσις η ουσία τής Δημιουργίας. Εξ’ ού καί Γιν/Γιάνγκ = Γύν/Γυναίκα/Γυναιξί +Γυιός = Υιός = θηλέν καί αρρέν καί ό ελληνικός μύθος περί χύσεως τού ενός Άκτιστου Θεού Ουρανού τού σπέρματος τού επί τής γής/γύς δηλαδή τής ύλης καί γέννησν/γύν+νηση τών πάντων. Αυτός Ό Γεννήτωρ ήταν Ό Υιός Τής Αγίας Τριάδος, όλα συνάδουν καί όλα θά παραδεχθούν απ’ όλους σύν τώ χρόνω μετά τόν μεγάλον τρίτον πόλεμον. Υπάρχει η δυνατότητα νά φέρουμε εκατοντάδες άλλα παραδείγματα τεκμηριωτικά αλλά περιοριζόμαστε είς αυτά. Όλες οί ινδικές, ιουδαϊκές καί ευρωπαϊκές αλλά καί μογγολικές λέξεις είναι παραφθορά ελληνικών καί έχουμε αποδείξεις καί η Ελληνική Γλώσσα Μαθηματικός Λόγος Τριαδικού Θεού.
.
Έκτος καθ’ υποψίαν λόγος, ότι είς τό έν λόγω σπήλαιον πρωτογεννήθηκε ό άνθρωπος ή ίδια η ζωή επί τής ξηράς.
.
Η λέξη Βηθλεέμ (όταν υπάρχει διπλόν ίδιον ή/καί μή ίδιον φωνήεν ιουδαϊστί καί αλλού κατά τήν Παλαιά Διαθήκη σημαίνει εμού τό είπε Ό Θεός είς τόν Αβράμ = Αυράμ νά λέγεται Αβραάμ = Αυραάμ = Αύρα Εμού, αυτόν τό παρατήρησα αλλά κατόπιν τό ανάγνωσα) είναι οπωσδήποτε ελληνική όπως έκαστη άλλη ιουδαϊκή λέξη, άλλωστε ιούδας ελληνιστί σημαίνει χωμάτινος. Συνεπώς Βηθλεέμ = Εβηθλεέμ = Ευήθλεέμ = αναγραμματισμός τής λέξεως Ευέλθων εμού ήτοι η Έλευση μού. Επίσης εύ+ήθλος/άθλος εμού ήτοι ό εύ/καλός άθλος εμού ή/καί εύαθλος εμού καί συνάμα Εύης/Εύας άθλος εμού ήτοι ό άθλος τής Εύας είναι η διά σαρκός τής ενσάρκωση εμού Τού Τριαδικού Θεού ώς Υιός Θεού έν σαρκί. Έχω κατ’ επαναλήψει αναφέρει ότι οί ελληνικές λέξεις έχουν πέραν τής μίας καταγωγής επειδή εισίν μαθηματικές συναρτήσεις. Π.χ. η λέξη αληθεία είναι τουλάχιστον η συνάρτηση άλφα στερητικόν + λήθη/ληθεία (έλλειψη ή λείψη+ήθος) = α+ληθεία καί δεύτερον, άλ = θεός, φώς καί λευκόν + θεία = άλ+θεία = ήθη = άλ ήθος = τό ήθος καί συνάμα τό θείον, φωτεινόν καί λευκόν ήθος. Πώς τό εξηγούμε αυτόν τό οποίον έχουμε ανακαλύψει σέ πολλές λέξεις καί ισχύει σ’ όλες τίς σύνθετες ελληνικές λέξεις;
.
Νά τό παράδειγμα, εάν υποθέσουμε ότι ό αριθμός 10 είναι μία σύνθετη μαθηματική λέξη, τότε σ’ αυτόν τό νόημα ήτοι τό νόημαν τού δέκα (10) φθάνουμε μέ τίς εξής συνθετικές μαθηματικές λέξεις: α) 1+9=10 β) 2+8=10 γ) 3+7=10 δ) 4+6=10 ε) 5+5=10. Παρατηρούμε πέντε συναπτές ακέραιες συνθέσεις καί καταβολές τού νοήματος τής μαθηματικής ακέραιης λέξης 10, μέ άπειρες άλλες εάν εισέλθουμε είς τίς δεκαδικές καί υποδεκαδικές ή/καί υποδιαιρετικές τών ακεραίων αριθμών καταβολές, αλλά μάς είναι αχρείαστον εδώ. Τίθεται έν όψει μάς τό μεγαλοίον τών ελληνικών καί μαθηματικών Λόγων ώς Λόγων Λόγου Τριαδικού Θεού νά συντονίζονται μέ Τόν Δημιουργόν τούς Τόν Τρισαπειροπρόσωπόν Έναν Άκτιστον Θεόν!
.
Καλά Χριστούγεννα, Καλά Τρισαπειροθεούγεννα!!!!
.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου