«Εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών κατά των τέκνων σου Ελλάς» (Ζαχαρίας Θ΄ 13-14) 29 Ιανουαρίου, 2013
Posted by expaganus in προπαγάνδα, παγανισμός, Επικαιρότητα, Ορθοδοξία.Tags: προφητεία Ζαχαρία, Εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών κατά των τέκνων σου Ελλάς, Σιαμάκης
trackback
Η συγκεκριμένη προφητεία του Ζαχαρία έχει κυριολεκτικά στοιχειώσει ελληνικές ιστοσελίδες και ιστολόγια. Απασχολεί δεκάδες δημοσιεύσεις, οι περισσότερες απ’ τις οποίες βρίθουν προκατάληψης, ανορθογραφίας και αμορφωσιάς, αλλά και μανίας καταδιώξεως και παραληρήματος μεγαλείου. Συνήθως πρόκειται για ανακύκλωση των ίδιων άρθρων, γραμμένων από επαγγελματίες αντιχριστιανούς όπως ο απόγονος νύμφης Μιχάλης Καλόπουλος, και άλλους που δηλώνουν χριστιανοί και ισχυρίζονται ότι αν ο Ζαχαρίας δεν έχει παραποιηθεί «»απο το κοματι του Εβραικου λαου που πιστευει εδω και χιλιαδες χρονια στον εωσφορο» τότε οπωσδήποτε «δεν ειναι προφητης του θεου,αλλα του εωσφορου». Ο αρθρογράφος που ανακάλυψε τον… εωσφορισμό του Ζαχαρία, μας αποκαλύπτει – μεταξύ πολλών άλλων – και τα παρακάτω «για τους Εβραίους» (διατηρείται η ορθογραφία του):
«Εισχωρησαν με δολο μεσα στα παγκοσμια επιστημονικα κεντρα των Ελληνων
την Ελευσινα,τους Δελφους κλπ ,τα οποια εδιναν ΓΝΩΣΗ-ΖΩΗ ΣΕ ΟΛΟ
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ,ΦΥΣΙΚΗ,ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ,ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ,ΙΑ-
ΤΡΙΚΗΚΛΠ)τα μετατρεπουν σε κεντρα μαυρης μαγειας,ταλμουδ,
καμπαλα, σεξουαλικων οργιων που συνοδευουν ολες αυτες της τελετες,
στηνοντας πανω απο ολα και τα μαγαζακια τους τα γελια ψευδομαντεια,
οπου ολοι απαραιτητος επρεπε να περασουν να παρουν χρησμο απο της μα-
στουρωμενες εβραιες ιερειες ,ειδικα οι εβραιοι της δωδωνης ειχαν γινει
ξεφτιλα παγκοσμιος για της απατες τους αλλα τους καλυπταν τα γνωστα
παπαγαλακια εκεινης της εποχης.
Δεν υπηρξε μεγαλυτερη παγκοσμιος προσβολη για τον Ελληνισμο απο αυτη
που εκαναν οι εβραιοι μετατρεποντας το κορυφαιο πανεπιστημονικο κεντρο
του μεγιστου Πανεπιστημονα Βασιλια,Γεναρχη,ΑΠΟΛΛΩΝΑ(βλεπε και
Αισχυλο που αναφερει τους ολυμπιους ως βασιλιαδες κλπ)να το καταντησουν
τεκε μαστουρομενων εβραιων,οπου εναντι αδρας αμοιβης εδιναν διφορουμενες
απαντησεις σε ολους για να πεφτουν παντοτε μεσα σε καθε «προφητεια» .
Επειδη ηταν ομως η εξουσια στην Ελλαδα εφαγαν και τον Σωκρατη για πα-
ραδειγματισμο σχεδον κανεις δεν τολμουσε να τους σταματησει.»
Σκέφτηκα να ζητήσω από τον γράφοντα πηγές και να γράψω ότι ο Αισχύλος αναφέρει τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο ως ερωτικό ζευγάρι, κάτι που ούτε διανοείται ο Όμηρος, και άλλα πολλά. Τελικά όμως προτίμησα να αναδημοσιεύσω ένα σοβαρό άρθρο που πραγματεύεται τη συγκεκριμένη προφητεία του Ζαχαρία, αλλά και γενικότερα τη θέση των Ελλήνων στην Παλαιά Διαθήκη. Έχει τίτλο «OΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ», είναι του φιλολόγου (και Δρος Θεολογίας) Κων/νου Σιαμάκη και προέρχεται από το σάιτ του. Διατηρώ και εδώ την ορθογραφία του γράφοντος – την αιτιολόγηση της οποίας μπορείτε να βρείτε εδώ, αν σας παραξενεύει.
Οἱ Ἕλληνες στὴν Π. Διαθήκη ἀναφέρονται γύρω στὶς 30 φορὲς ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον εὐφήμως. τοὺς ἀναφέρουν ὀχτὼ προφῆτες˙ ὁ ἄγνωστος ψαλμῳδὸς τοῦ ψαλμοῦ 71, καὶ οἱ μεταγενέστεροί του προφῆτες Ἠσαΐας Σοφονίας Ἰερεμίας Ἰωὴλ Ἰεζεκιὴλ Δανιὴλ καὶ Ζαχαρίας, ποὺ ἔζησαν ἀπὸ τὸν ΙΑ’ μέχρι τὸν F’ π.Χ. αἰῶνα. (ἔχω πολὺ καλὰ ὑπ̉ ὄψι μου τὶς μεταχρονολογήσεις τῶν σημερινῶν «βιβλικῶν» καὶ τὰ «ἐπιχειρήματά» τους, ἀλλὰ τὶς ἀπορρίπτω ὡς ἀκάθαρτα σκουπίδια καὶ σκύβαλα˙ διότι «βασίζονται» σὲ τέσσερες σάπιες βάσεις˙ στὴν πολὺ περιωρισμένη νοημοσύνη τους, στὴν ἀπουσία ἐπιστημονικῆς καταρτίσεως, στὴν ἐμπάθεια τῆς ἀπιστίας των, καὶ στὸ φρόνημα τῆς μειονεξίας των τὸ δουλικὰ πρόθυμο νὰ μειοδοτῇ). οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ ἡ χώρα τους στὴν Π. Διαθήκη ἀναφέρονται μὲ δύο ὀνόματα, Νῆσοι καὶ Ἕλληνες. στὸ μασοριτικὸ ἑβραϊκὸ κείμενό της τὸ Νῆσοι γράφεται Αιιμ καὶ τὸ Ἕλληνες Ιυνιμ˙ προφορὰ Ἀγὶμ καὶ Ἰωνίμ, δηλαδὴ Ἴωνες. τοὺς Ἕλληνες οἱ ἀνατολικῶς τῆς Ἑλλάδος τοὺς ἔλεγαν Ἴωνες καὶ οἱ δυτικῶς Γραικούς, ὀνόματα ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἀνευρίσκονται στὸν Ὅμηρο (Ν 685 Ἰάονες) καὶ στὸν Ἀριστοτέλη (Μετεωρ. 1,14) ἀντιστοίχως. τὰ ἔδωσαν στοὺς ξένους οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ σημεῖο γειτνιάσεως πρὸς τὸν καθένα. Ἕλληνες ὀνομάζονται γιὰ πρώτη φορὰ ὅλο τὸ ἔθνος τὸ 584 π.Χ. στὸ ἐπίγραμμα τοῦ Ἐχεμβρότου (Παυσανίας 10,7,6), ὁπότε κι ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς προειρημένους προφῆτες, ὁ Ζαχαρίας, ποὺ ἔζησε τὸν F’ π.Χ. αἰῶνα, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τοὺς λέῃ μ̉ αὐτὸ τὸ ὄνομα. στὴ μετάφρασι τῶν Ο’ ὅμως τὸ Ἰωνὶμ – Ἴωνες μεταφράζεται Ἕλληνες. λέγονται οἱ Ἕλληνες στοὺς μὲν τρεῖς ἀρχαιοτέρους, ψαλμῳδὸ καὶ Ἠσαΐα καὶ Σοφονία, πάντοτε Νῆσοι (Ἀγὶμ) στοὺς δὲ νεωτέρους λοιποὺς ἄλλοτε πάλι ἔτσι κι ἄλλοτε Ἰωνὶμ –Ἕλληνες. Νῆσοι λέγεται ἡ Ἑλλὰς καὶ κατὰ συνεκδοχὴν οἱ Ἕλληνες, ἐπειδὴ εἶναι τὰ μόνα νησιὰ τῆς ὑφηλίου ποὺ γνωρίζει ὁ βιβλικὸς Ἰσραὴλ καὶ γενικὰ ὁ ἀρχαϊκὸς παραμεσόγειος κόσμος. εἶχαν βέβαια ἀκουστὰ γιὰ τὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανὸ καὶ γιὰ τὸν Ἰνδικό, τοῦ ὁποίου κόλπος εἶναι ἡ Ἐρυθρὰ Θάλασσα, ἀλλὰ δὲν τοὺς εἶχαν δῆ κιόλας οὔτε γνώριζαν τὰ νησιά τους ἢ ἂν εἶχαν νησιά. γνώριζαν μόνο τὴ Μεσόγειο Θάλασσα καὶ τὰ νησιὰ τῆς ἀνατολικῆς λεκάνης της. τὰ δὲ νησιὰ τῆς Ἀ. Μεσογείου ὅλα, ἀπὸ τὴν Κύπρο μέχρι τὴ Σικελία, ἦταν Ἑλλάς˙ καὶ οἱ τρεῖς χερσόνησοι τῆς Ἀ. Μεσογείου, Ἀσία Ἑλλὰς Ἰταλία, ἦταν Ἑλλάς. φαινόταν δὲ ἡ Ἑλλὰς αὐτὴ ὁλόκληρη ἀπὸ τὸ νότο καὶ τὴν Παλαιστίνη σὰ μιὰ Πολυνησία, ἡ μόνη Πολυνησία τῆς γῆς. γι̉ αὐτὸ ἡ Ἑλλὰς στὴν Π.Διαθήκη λέγεται αἱ Νῆσοι.Ἐξ ἄλλου στὴ βιβλικὴ ἑβραϊκὴ μὲ τὴν ἴδια λέξι αιιμ (=ἀγὶμ=νῆσοι) δηλώνεται καὶ ἡ χερσόνησος καὶ ἡ παραλία˙ καὶ ἡ Ἑλλάς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Πολυνησία της, ἦταν τρεῖς μεγάλες χερσόνησοι, Μ. Ἀσία Ἑλλὰς Ἰταλία, καὶ χώρα κατ̉ ἐξοχὴν παραθαλάσσια. καὶ γι̉ αὐτὸ λοιπὸν τὸ λόγο λέγεται στὴν Π. Διαθήκη Νῆσοι. κι ἂν δηλαδὴ οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης γνώριζαν ὅτι οἱ τρεῖς μεγάλες χερσόνησοι ἀπὸ τὸ πάνω μέρος, τὸ βόρειο, εἶναι συνέχειες τῶν ἠπείρων Εὐρώπης καὶ Ἀσίας, πάλι θὰ ἔλεγαν τὴν Ἑλλάδα Νήσους. καὶ φυσικὰ τὸ ἑβραϊκὸ Αιὶμ στοὺς Ο’ μεταφράζεται πάντοτε Νῆσοι.Ὁ ψαλμὸς 71 εἶναι γραμμένος ἀπὸ ποιητὴ τῶν χρόνων τοῦ Δαυΐδ˙ ἀπὸ ἄνθρωπο τοῦ περιβάλλοντός του. εἶναι τὸ ἀρχαιότερο στὴν παγκόσμια γραμματεία κείμενο ποὺ ἀναφέρει τὴν Ἑλλάδα˙ καί, ὅπως εἶπα, τὴν ἀναφέρει (71,10) ὡς Νήσους. λέει˙Βασιλεῖς Θαρσὶς καὶ Νῆσοι δῶρα προσοίσουσιν.ὁ ψαλμῳδὸς προφητεύει τὴν προσέλευσι τῆς Ἑλλάδος στὸ Χριστό. τὰ Ὁμηρικὰ Ἔπη, τ̉ ἀρχαιότερα ἑλληνικὰ κείμενα, εἶναι νεώτερα τοῦ ψαλμοῦ αὐτοῦ. ἄρα στὴν παγκόσμια γραμματεία καὶ μ̉ ὁποιοδήποτε ὄνομα της ἡ Ἑλλὰς ἀναφέρεται γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Π. Διαθήκη.Ὁ προφήτης Ἠσαΐας ἀναφέρει τὴν Ἑλλάδα, πάλι ὡς Νήσους, περισσότερο ἀπ̉ ὅλους, δέκα φορές, καὶ πάντοτε εὐφήμως (Ἠσ 24,15˙ 41,1˙ 42,10˙ 42,12˙ 45,16˙ 49,1˙ 49,22˙ 51,1˙ 60,9˙ 66,19). ὁ Κύριος κατὰ τὸν Ἠσαΐα σχεδιάζει κι ἑτοιμάζει πολὺ λαμπρὲς σχέσεις μὲ τὰς Νήσους καὶ τοὺς κατοικοῦντας αὐτάς, τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες, καὶ νοερῶς συμβολικῶς καὶ προκαταβολικῶς ἀπευθύνεται πρὸς αὐτοὺς σὰν ἐραστὴς καὶ μνηστήρας ἤδη ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ ἐν λόγῳ προφήτου, τὰ ὁποῖα γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἀκόμη ἡ πρωτοϊστορικὴ ἀρχαϊκὴ καὶ «γεωμετρικὴ» λεγόμενη ἐποχή τους (Θ’-Η’ π.Χ. αἰώνας). Ἐγκαινίζεσθε πρός με, Νῆσοι, τοὺς εἰδοποιεῖ δύο φορές, «Ἀρχίστε μαζί μου μιὰ σχέσι καινούργια», πρᾶγμα ποὺ ἐμφανίζει ὡς παλιὰ καὶ φθαρμένη καὶ κρυωμένη τὴ σχέσι του μὲ τὸν Ἰσραήλ. τοὺς φλερτάρει, τοὺς στέλνει τὸ σύσσημον αὐτοῦ, τὸ σινιάλο του, τὸ «μήνυμά του» καὶ τὰ σημεῖα αὐτοῦ, ἀρραβῶνα καὶ κοσμήματα ποὺ στέλνει ὁ μνηστήρας στὴ μνηστή του, ὑπόσχεται ὅτι θὰ τοὺς στείλῃ τοὺς ἀπεσταλμένους του, τοὺς προξενητᾶδες, τὸν Παῦλο ἂς ποῦμε καὶ τοὺς συνεργάτες του, δηλώνει ὅτι τοὺς ἀγαπάει ἰδιαίτερα ( ἐρωτικὴ ἐξομολόγησι), τόσο ποὺ θὰ τοῦ ἐρχόταν κανενὸς νὰ τοὺς θεωρήσῃ ἕνα δεύτερο περιούσιο λαό του, ἢ ἔστω τὴν κυριώτερη ἐθνότητα τοῦ δευτέρου καὶ ὑπερεθνικοῦ περιουσίου λαοῦ του, τῆς Χριστιανωσύνης. οἱ Ἕλληνες τὸν «περιμένουν» μὲ χαρὰ καὶ ἀγάπη, «θὰ τὸν δεχτοῦν», «θὰ στηρίξουν τὴν ἐλπίδα τους στὸ ῥωμαλέο μπράτσο του», ὅπως κάθε μνηστὴ στὸ μπράτσο τοῦ μνηστῆρος της, θὰ τὸν «προσέχουν» στὰ μάτια καὶ θὰ «ὑπακοῦν» στὸ λόγο του, θὰ ἔχουν νὰ λὲν γιὰ τὰς ἀρετὰς αὐτοῦ, τὴν ἀντρειά του καὶ τὴν παλληκαριά του, θὰ τὸν «δοξάζουν», θὰ τὸν ὑμνοῦν μὲ ὕμνον καινόν, τὸ ῥομαντικὸ τραγούδι τῶν ἐρωτευμένων, ἡ δόξα Κυρίου θὰ θρονιαστῇ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως κάθε μνηστήρας θρονιάζεται κυρίως ἢ λαχταράει νὰ θρονιαστῇ στὸ σπίτι τῆς μνηστῆς του, γιατὶ ἐκεῖ περνάει ὄμορφα.Δὲν εἶμαι καθόλου ἐθνικιστὴς καὶ πιστεύω ὅτι μετὰ Χριστὸν ὁ περιούσιος λαὸς τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι κανένα ἔθνος ὡς ἔθνος, ὅπως ἦταν πρὸ Χριστοῦ ὁ Ἰσραήλ, ἀλλὰ τὸ σύνολο τῶν πιστευόντων σ̉ αὐτόν, τὸ σύνολο τῶν ὁποιασδήποτε ἐθνικότητος Χριστιανῶν. ὁ νέος περιούσιος λαὸς εἶναι φρονηματικὸς καὶ ὄχι φυλετικός˙ πνευματικὸς καὶ ὄχι βιολογικός. ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ κρύψω ἢ νὰ παραγνωρίσω τὸ ὅτι στὴν Π. Διαθήκη κανένα ἔθνος δὲν ἐξυμνεῖται τόσο ὡς τὸ «καινούργιο φλὲρτ » τοῦ Κυρίου ὅσο οἱ Ἕλληνες. καὶ φυσικὰ στὴν Π. Διαθήκη δὲν ὑπάρχει ἀκόμη ἡ ῥωμαϊκὴ χρῆσι τοῦ ὀνόματος Ἕλληνες μὲ τὴ σημασία «εἰδωλολάτρες», μιὰ μὴ ἐθνικὴ σημασία ποὺ ἐμφανίζεται μόνο κατὰ τὰ ἑλληνορρωμαϊκὰ χρόνια στὴν Κ. Διαθήκη, ὅπου εἶναι καὶ ἡ μοναδικὴ σημασία τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. στὴν Π. Διαθήκη τὸ ὄνομα Ἕλληνες εἶναι ἀποκλειστικῶς ἐθνικό, σημαίνει ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ σήμερα, τὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. αὐτὰ ποὺ λέγονται λοιπὸν γιὰ τοὺς Ἕλληνες στὸν Ἠσαΐα, σ̉ ὅλα τὰ προσημειωμένα χωρία του εἶναι ἄκρως κολακευτικὰ γιὰ τὸ ἔθνος αὐτό. καὶ ἐντελῶς ἐκ τῶν ὑστέρων εἶναι πασίγνωστο ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, οἱ τῶν ἀποστολικῶν χρόνων δηλαδή, ἐκτὸς ἀπὸ λίγους Ἑβραίους, ποὺ ἐν τέλει ἐξελληνίστηκαν, ἦταν κυρίως Ἕλληνες, ὅτι ἀποστολικὰ πρόσωπα σὰν τοὺς Τιμόθεο, Λουκᾶ, Τίτο, Ἀρίσταρχο, καὶ ἄλλους, ἐκτὸς ἀπὸ Ἑβραίους, ὑπῆρξαν ἀπὸ μία μόνο ἐθνότητα, ἀπὸ τὴν Ἑλληνική, ὅτι οἱ Ἕλληνες ὡς ἐνδιάμεσοι μεταξὺ Χριστοῦ καὶ ἀνθρώπων ἐκχριστιάνισαν ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη, ὅτι ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ποὺ ἤθελε τὴ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία του χριστιανική, στὰ ἑλληνικὰ μέρη μετέφερε τὴ νέα Ῥώμη του, καὶ κυρίως ὅτι —αὐτὸ εἶναι τεκμήριο τῶν λεγομένων μου— ἡ Κ. Διαθήκη, τὸ νέο συμβόλαιο τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς ἀνθρώπους, γράφτηκε στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀκόμα κι ὅταν μερικὲς Ἐπιστολές της ἀπευθύνονται πρὸς Γαλάτας, πρὸς Ῥωμαίους, πρὸς Ἑβραίους. οἱ προφητεῖες λοιπὸν τοῦ Ἠσαΐου γιὰ τοὺς Ἕλληνες οἱ πολλὲς —δέκα— βρίσκουν τὸ στόχο τους ἀκριβῶς. ὁ Ἠσαΐας, ὅπως εἶναι ὁ κυριώτερος πρὸ Χριστοῦ εὐαγγελιστὴς γενικῶς, εἶναι καὶ εἰδικῶς γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὁ κυριώτερος τέτοιος εὐαγγελιστής των. τὰ λόγια του γιὰ τοὺς Ἕλληνες θὰ τὰ ζήλευε κάθε ἔθνος, ἀλλὰ λέγονται μόνο γι̉ αὐτούς.Μία μόνο προφητεία, ἀντὶ γιὰ δέκα, ἔχει γιὰ τοὺς Ἕλληνες, τὰς Νήσους, ὁ Σοφονίας (2,11), τοῦ ὁποίου τὸ βιβλίο εἶναι εἴκοσι φορὲς μικρότερο ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἠσαΐου˙ ἔχει δηλαδὴ ἀναλογικῶς διπλάσιες προφητεῖες. ὁ Σοφονίας προφητεύει ὅτι οἱ Ἕλληνες προσκυνήσουσι τὸν Κύριο ἀπὸ τὸν τόπον αὐτῶν˙ δὲν θὰ ἔρθουν νὰ τὸ κάνουν αὐτὸ στὸν Ἰσραήλ, ὅπως ἔκαναν τόσοι προσήλυτοι ἀπὸ τὸ Δαυῒδ μέχρι τὴ βαβυλώνιο αἰχμαλωσία. αὐτὸ σημαίνει ὅτι τότε ὁ Κύριος δὲν θὰ ἑδρεύῃ πλέον στὴν Ἰερουσαλήμ. ἀνησυχητικὸ αὐτὸ κατὰ βάθος γιὰ τὸν ἑβραϊκὸ ἐθνικισμό. ἡ ἀντεράστρια θὰ ἔχῃ κάνει πέρα τὴν τέως.Μέχρι καὶ τὸ Σοφονία οἱ προφῆτες ὀνομάζουν τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὸν τόπο τους˙ αἱ Νῆσοι. στὸν Ἰερεμία, σύγχρονο ἀλλὰ νεώτερο τοῦ Σοφονίου, περίπου διάδοχό του (Ζ π.Χ. αἰ.), ἐμφανίζεται καὶ τὸ ὄνομα τῶν Ἑλλήνων Ιωνιμ˙ Ἴωνες. ἀκριβέστερα τὸ ὄνομα Ιυν (Ἴων) ἀπαντᾶται καὶ τὶς δύο φορὲς σὲ γενικὴ ἑνικοῦ, σὰ νὰ λέῃ Ἴωνος (=Ἕλληνος). ἀπὸ τὶς τέσσερες δηλαδὴ προφητεῖες του γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὁ Ἰερεμίας στὶς δύο τοὺς λέει Νήσους, ἀπὸ τὴ χώρα τους, καὶ στὶς δύο μὲ τὸ ἐθνικό τους ὄνομα Ἴωνες (=Ἕλληνες), καθὼς μιλάει γιὰ μάχαιραν ἑλληνικήν, ἑλληνικὸ σπαθί, ποὺ θὰ συντρίψῃ κατατροπώσῃ κι ἐξολοθρεύσῃ τοὺς Αἰγυπτίους καὶ τοὺς Βαβυλωνίους, τὶς δυὸ μεγάλες δυνάμεις, ποὺ στὶς μέρες του ἀπειλοῦν τὴν Ἰερουσαλήμ. ὅταν λέῃ τοὺς Ἕλληνες Νήσους (Αιιμ), λέει ὅτι στὶς Νήσους θὰ ἐξαπλωθῇ τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου (2,10˙ 38,10)˙ ἐνῷ ὅταν τοὺς λέῃ Ἴωνες, λέει τὴ μιὰ φορὰ ὅτι οἱ Αἰγύπτιοι, τρεπόμενοι σὲ φυγή, λὲν μεταξύ τους «Τρέξετε νὰ καταφύγουμε στὴν πατρίδα μας φεύγοντας ἀπὸ προσώπου μαχαίρας ἑλληνικῆς», καὶ τὴν ἄλλη ὅτι ὁ Κύριος δίνει ἐντολὴ νὰ ἐξολοθρευτοῦν οἱ Βαβυλώνιοι πάλι ἀπὸ προσώπου μαχαίρας ἑλληνικῆς˙ ἐπαναλαμβάνεται ὁ ἴδιος στίχος (Ἰε 26,16˙ 27,16). ἔτσι μεταφράζουν οἱ Ο’˙ τὸ δὲ ἑβραϊκὸ ἔχει μαχαίρας Ἴωνος (Ιυν) δηλαδὴ Ἕλληνος. οἱ δυὸ δεύτερες προφητεῖες τοῦ Ἰερεμίου ἀποτελοῦν καὶ τὴν ἀρχαιότερη μαρτυρία γιὰ τὴν ἑλληνικότητα τῶν Μακεδόνων. διότι «σπαθὶ Ἴωνος» ἢ «σπαθὶ Ἕλληνος» ἢ «σπαθὶ ἑλληνικό», ποὺ συνέτριψε τοὺς Αἰγυπτίους καὶ τοὺς Βαβυλωνίους, εἶναι βέβαια μόνο τὸ σπαθὶ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. πανάρχαιη μαρτυρία τῆς προκλασσικῆς ἐποχῆς, κατατεθειμένη σὲ ἀνύποπτο χρόνο, καὶ ξένη μαρτυρία ὑψηλῆς ἀξιοπιστίας, κατατεθειμένη ἀπὸ ἄνθρωπο ἀδιάφορο γιὰ τὰ ἐθνικὰ προβλήματα τῶν Μακεδόνων Ἑλλήνων, ἡ μαρτυρία τοῦ προφήτου Ἰερεμίου. εἶναι ἡ ἀρχαιότερη ὅλων. οὔτε στ̉ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ κείμενα τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰερεμίου δὲν ἀναφέρονται ἀκόμη οἱ Μακεδόνες ἢ τὸ ὄνομα Ἕλληνες ὡς κοινὸ ὄνομα τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων.Οἱ μεταφρασταὶ τῆς λατινικῆς βουλγάτας Ἰουδαῖος Βαρανίνα καὶ μοναχὸς Ἱερώνυμος, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ Ἴωνος (Ιυν) διαβάζουν Ιωνα καὶ μεταφράζουν περιστέρα (columba)— αὐτὸ σημαίνει, ὡς γνωστόν, καὶ τὸ ὄνομα τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ—, καὶ οἱ προτεσταντικὲς μεταφράσεις γερμανικὴ τοῦ Λουθήρου, γαλλική, ἱσπανική, ἰταλική, καὶ ἀγγλικὴ τοῦ 1611, καὶ οἱ μεταφρασταὶ τῶν νεοελληνικῶν μεταφράσεων «ἐκ τῶν θείων ἀρχετύπων» Βάμβας καὶ Τυπάλδος, Χαστούπης, χιλιασταί, Βέλλας, Ἠ. Οἰκονόμου, Ν. Παπαδόπουλος, Π. Σιμωτᾶς, Β. Τσάκωνας, καὶ Μ. Κωνσταντίνου, οἱ ὁποῖοι μεταφράζουν ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ ἢ τὴ γερμανικὴ μετάφρασι, καὶ ὄχι, ὅπως λένε ἀναληθῶς, ἀπὸ τὰ ἑβραϊκά, τὰ ὁποῖα δὲν καταλαβαίνουν, ἀντὶ Ἴωνος (Ιυν) ἢ Ἕλληνος ἢ ἑλληνικῆς μεταφράζουν «πορθητοῦ», «ἐξολοθρευτοῦ», «θανατηφόρου», «ἐχθροῦ», «πολέμου», «κακομεταχειρίσεως», δὲν εἶναι ἄξιοι προσοχῆς. οὐκ ἂν λάβοις ποτὲ τίποτε παρὰ τοῦ μὴ ξέροντος.Ὁ προφήτης Ἰωὴλ (4,6) στὴ μοναδικὴ ἀναφορά του στοὺς Ἕλληνες (Ιωνιμ) τῶν ἡμερῶν του, ποὺ εἶναι ἱστορικὴ καὶ ὄχι προφητική, ἐλέγχοντας φαύλους Ἰουδαίους γιὰ ἔγκλημα ἀνδραποδισμοῦ καὶ δουλεμπορίας, λέει˙ Τοὺς υἱοὺς Ἰούδα καὶ τοὺς υἱοὺς Ἰερουσαλὴμ ἀπέδοσθε τοῖς υἱοῖς τῶν Ἑλλήνων, ὅπως ἐξώσητε αὐτοὺς ἐκ τῶν ὁρίων αὐτῶν˙ δηλαδὴ «Πουλᾶτε Ἰουδαίους καὶ Ἰεροσολυμῖτες στοὺς Ἕλληνες, γιὰ νὰ τοὺς πετάξετε ἔξω ἀπὸ τὰ οἰκόπεδά τους καὶ τὰ χωράφια τους». ἐννοεῖται ὅτι πρόκειται γιὰ φτωχοὺς Ἑβραίους, ποὺ χρεώνονται σὲ ὁμοεθνεῖς των τοκογλύφους, κι ἐκεῖνοι, γιὰ νὰ εἰσπράξουν τὰ διωγκωμένα χρεωστούμενα δάνεια, πουλοῦν τοὺς χρεωμένους σὲ Ἕλληνες δουλεμπόρους, ποὺ ἀσκοῦν τὸ δουλεμπόριό τους στὰ παράλια τῆς Παλαιστίνης. αὐτὸ τὸ δουλεμπόριο τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δροῦσαν ὡς ἀπαγωγεῖς καὶ ἀνδραποδισταὶ πειραταὶ στ̉ ἀνατολικὰ παράλια τῶν παραμεσογείων χωρῶν, τὸ μαρτυρεῖ κι ὁ Ὅμηρος. στὴν Ὀδύσσεια ὁ Ὀδυσσεὺς συστήνεται ψευδῶς, στὸ χοιροβοσκό του Εὔμαιο, ποὺ δὲν τὸν ἔχει ἀναγνωρίσει, ὡς Κρητικὸς πειρατὴς ποὺ κάνει ἐπιδρομὲς σὲ παράλια ξένων χωρῶν καὶ τὰ λεηλατεῖ, κι ἔτσι πλουτίζει˙ τὸ λέει δὲ αὐτὸ σὰ νὰ πρόκηται γιὰ ἕνα ἀποδεκτὸ καὶ εὐυπόληπτο ἐπάγγελμα (ξ 199˙ 229-234). ἔπειτα ὁ Εὔμαιος τοῦ λέει ὅτι ἦταν γιὸς τοῦ βασιλέως τῆς Συρίας καὶ κατέληξε δοῦλος τοῦ Ὀδυσσέως ὡς ἑξῆς. Ἕλληνες πειραταὶ καὶ δουλέμποροι ἀπήγαγαν ἀπὸ τὰ παράλια τῆς Σιδῶνος μιὰ κοπέλλα καὶ τὴν πούλησαν ὡς δούλη στὸ βασιλέα τῆς Συρίας. ἐκεῖ ἀργότερα ἡ ἀνακτορικὴ αὐτὴ δούλη βοήθησε Φοίνικες πειρατὰς καὶ δουλεμπόρους ν̉ ἀπαγάγουν τὸ νήπιο γιὸ τοῦ βασιλέως Εὔμαιο, τὸν ὁποῖο ἐν τέλει ἐκεῖνοι πούλησαν σὲ Ἕλληνες, κι ἔτσι ὁ Εὔμαιος κατέληξε δοῦλος καὶ χοιροβοσκὸς τοῦ Ὀδυσσέως (ο 403-484). ἡ ἀναφορὰ τοῦ Ἰωὴλ στοὺς Ἕλληνες δουλεμπόρους εἶναι ἐντελῶς ἀπαθὴς οὐδέτερη καὶ ὡς ἐν παρόδῳ. ἐλέγχει μόνο τοὺς Ἰουδαίους πωλητάς, καὶ ὄχι καθόλου τοὺς Ἕλληνες ἀγοραστὰς καὶ μεταπράτες τῶν δούλων.Γιὰ τὸ ἴδιο δουλεμπόριο τῶν Ἑλλήνων στὶς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου μιλάει κι ὁ Ἰεζεκιήλ, ὁ προφήτης τῆς βαβυλωνίου αἰχμαλωσίας (635 π. Χ. καὶ ἑξῆς). λέει ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος στὸ ἐμπόριό τους μὲ τὴν Τύρο τῆς Φοινίκης ἐμπορεύονταν καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων, δηλαδὴ «ἀνθρώπινες ὑπάρξεις», δούλους (Ἰζ 27,13). στὶς συνολικὰ πέντε ἀναφορές του στὰς Νήσους ἢ Νήσους Ἐλισαΐ ἢ Ἑλλάδα ἢ Ῥοδίους, ἀναφορὲς ἱστορικὲς καὶ ὄχι προφητικές, ἐμφανίζει τοὺς Ἕλληνες σοκαρισμένους ἀπὸ τὴν πτῶσι τῆς Τύρου στὰ χέρια τῶν Βαβυλωνίων πορθητῶν της καὶ τὸ ἐμπόριο τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Τύρο στραπατσαρισμένο (Ἰζ 26,15˙ 26,18˙ 27,7˙ 27,13˙ 27,15). καὶ οἱ ἀναφορὲς ὅλες τοῦ Ἰεζεκιὴλ στοὺς Ἕλληνες δουλεμπόρους ἢ ἐμπόρους εἶναι τελείως ἀπαθεῖς οὐδέτερες καὶ ὡς ἐν παρόδῳ, ὅπως καὶ τοῦ Ἰωήλ. ὁ Ἰεζεκιὴλ ἐλέγχει καὶ ὀνειδίζει τὴν Τύρο μόνο, καὶ μάλιστα ὄχι εἰδικὰ γιὰ τὸ δουλεμπόριο.Στὸν προφήτη Δανιὴλ οἱ Ἕλληνες ἐμφανίζονται ἓξ φορές. τὴν πρώτη ἐμφανίζονται ἀνωνύμως στὸ ὄνειρο τοῦ Ναβουχοδονόσορ μὲ τὸν ἀνδριάντα, ποὺ ἐξήγησε ὁ Δανιήλ. ὁ ἀνδριάντας εἶχε τὸ κεφάλι χρυσό, τὸ στῆθος καὶ τὰ χέρια ἀπὸ τὸ λαιμὸ μέχρι τὴ ζώνη ἀργυρᾶ, τὴν κοιλιὰ καὶ τοὺς μηροὺς ἀπὸ τὴ ζώνη μέχρι τὰ γόνατα χάλκινα, καὶ τὰ πόδια ἀπὸ τὰ γόνατα καὶ κάτω σιδερένια (Δα 2,32). κι ὁ Δανιὴλ ἑρμηνεύει ὅτι τὰ τέσσερα μέρη τοῦ ἀνδριάντος εἶναι τέσσερες διαδοχικὲς αὐτοκρατορίες ἀπὸ τὶς μέρες του κι ἔπειτα, ποὺ ἐπικρατοῦν στὴ Δ. Ἀσία καὶ στὴ Μεσόγειο Θάλασσα˙ βαβυλωνιακή, περσική, μακεδονική, ῥωμαϊκή. γιὰ τὴν τρίτη λέει˙ Βασιλεία τρίτη, ἥτις ἐστὶν ὁ χαλκός, ἣ κυριεύσει πάσης τῆς γῆς (Δα 2,39). ἐννοεῖ ὅτι θὰ εἶναι ἡ ἐπικυρίαρχη δύναμι˙ κι ἐννοεῖ τὸ κράτος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων του.Τὴ δεύτερη φορὰ οἱ Ἕλληνες ἐμφανίζονται πάλι ἀνωνύμως στὴν πρώτη ἀπὸ τὶς τέσσερες ἀποκαλυπτικές, δηλαδὴ ἐκστασιακές, προφητεῖες τοῦ Δανιήλ, τὸ ὅραμα μὲ τὰ τέσσερα θηρία, ποὺ συμβολίζουν αὐτοκρατορίες. τὸ πρῶτο θηρίο εἶναι λέαινα μὲ φτεροῦγες ἀετοῦ καὶ λογικὸ ἀνθρώπου˙ τὸ λογικὸ ἐννοεῖται καὶ γιὰ τὰ τέσσερα θηρία. τὸ δεύτερο ἀρκούδα. τὸ τρίτο πάρδαλις μὲ τέσσερες φτεροῦγες ποὺ σὲ ὕστερο χρόνο ἀπέκτησε τέσσερα κεφάλια. τὸ τέταρτο θηρίο εἶναι παμφάγο τέρας μὲ σιδερένια δόντια καὶ δέκα κέρατα. πρόκειται γιὰ τὶς ἴδιες τέσσερες διαδοχικὲς αὐτοκρατορίες τοῦ ἴδιου βιβλικοῦ χώρου, βαβυλωνιακή, περσική, μεκεδονική, ῥωμαϊκή. ἡ πάρδαλις μὲ τὶς τέσσερες φτεροῦγες, δεῖγμα κεραυνοβόλου ὁρμητικότητος, εἶναι ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, καὶ τὰ τέσσερα ὕστερα κεφάλια εἶναι τὰ τέσσερα ἰσχυρὰ κράτη ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴ διάσπασι τῆς αὐτοκρατορίας ἐκείνου (Δα 7,6˙ 17).Τὴν τρίτη φορὰ οἱ Ἕλληνες στὸ Δανιὴλ ἐμφανίζονται ὀνομαστικῶς στὴ δεύτερη ἀποκάλυψί του μὲ τὰ δύο ζῷα, τὸν κριὸ ποὺ κερατίζει πρὸς ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος καὶ ποδοπατεῖ ὅλα τὰ ζῷα, δηλαδὴ τὸ Περσικὸ κράτος, καὶ τὸν τράγο ποὺ ἐξοντώνει κι ἀντικαθιστᾷ τὸν κριό, κι αὐτὸς εἶναι ὁ βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων, ὁ Μ. Ἀλέξανδρος πάλι. λέει γι̉ αὐτὸν ὅτι εἶχε πολὺ μεγάλο κέρατο κι ὅτι ἐρχόταν ἀπὸ τὴ δύσι, διατρέχοντας ὅλες τὶς χῶρες, κι ἀπὸ τὴν ταχύτητά του τὰ πόδια του δὲν ἄγγιζαν τὸ ἔδαφος. ὥρμησε ἐξαγριωμένος ἐναντίον τοῦ κριοῦ, τὸν χτύπησε, τοῦ ἔσπασε τὰ κέρατά του, τὸν ἔρριξε κατὰ γῆς, καὶ τὸν ποδοπάτησε˙ καὶ δὲν ὑπῆρχε κανεὶς ποὺ θὰ μποροῦσε νἀ γλυτώσῃ τὸν κριὸ ἀπὸ τὸν τράγο˙ τὸν ἐξώντωσε. ἔπειτα ὁ τράγος ἔγινε πολὺ μέγας, ἀλλὰ πάνω στὸ κορύφωμα τῆς δυνάμεώς του τὸ μέγα κέρατό του συνετρίβη, καὶ στὴ θέσι του φύτρωσαν τέσσερα ἄλλα κέρατα, ἀνατολικὰ δυτικὰ βόρεια καὶ νότια. ἔπειτα, ἀπὸ τὸ ἕνα ἀπ̉ αὐτὰ φύτρωσε ἕνα ἰσχυρὸ κέρατο καὶ κακοποίησε τὸ λαὸ τοῦ Κυρίου. μετὰ τὸ ὅραμα ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ τὸ ἐξηγεῖ στὸ Δανιήλ. ὁ κριὸς εἶναι ὁ βασιλεὺς Μήδων καὶ Περσῶν˙ ὁ τράγος εἶναι ὁ βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων,… ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος (Δα 8,1-21).Τὴν τέταρτη φορὰ στὸ τέταρτο καὶ τελευταῖο ὅραμά του στὴν ὄχθη τοῦ Τίγρητος ποταμοῦ ὁ Δανιὴλ ἀναφέρει ὀνομαστικὰ τοὺς Ἕλληνες παρεμπιπτόντως. στὸ ὅραμα δηλαδὴ ἀναφέρονται τρεῖς ἄγγελοι ἄρχοντες λαῶν˙ Μιχαὴλ ὁ ἄρχων τοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου, ὁ ἄρχων τῶν Περσῶν, καὶ ὁ ἄρχων τῶν Ἑλλήνων. ἐννοεῖται δὲ ὅτι οἱ ἄρχοντες ἄγγελοι τῶν Περσῶν καὶ τῶν Ἑλλήνων εἶναι πονηροὶ ἀρχάγγελοι ποὺ πολεμοῦν ἐναντίον τοῦ ἁγίου ἀρχαγγέλου Μιχαήλ˙ εἶναι οἱ ὑποκινοῦντες τοὺς λαούς των, τοὺς κατακτητὰς τοῦ λαοῦ τοῦ Κυρίου, νὰ καταδυναστεύουν τὸν ἅγιο αὐτὸ λαό του (Δα 10,13˙ 10,21˙ 12,1˙ πρβλ. καὶ Ἰδ, 9). προκειμένου γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἐννοοῦνται ἐκεῖνοι τοῦ Β’ π. Χ. αἰῶνος ποὺ κατέτρεχαν τὸν Ἰσραήλ.Τὴν πέμπτη φορὰ στὸ ἴδιο ὅραμά του ὁ Δανιήλ, προφητεύοντας κατὰ τὸ τρίτο ἔτος τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Κύρου, ἀκούει θεόθεν ὅτι μετὰ τὸν Κῦρο θὰ βασιλεύσουν ἔτι τρεῖς βασιλεῖς τῶν Περσῶν (Καμβύσης, Ψευδοσμέρδις, Δαρεῖος), καὶ ὁ τέταρτος (ὁ Ξέρξης) θὰ ἐπιτεθῇ πάσαις ταῖς βασιλείαις τῶν Ἑλλήνων (Δα 11,2). ἐννοοῦνται τὰ Ἑλληνικὰ κράτη, ἐναντίον τῶν ὁποίων ὁ Ξέρξης ἐπιτέθηκε στὴ Μακεδονία, στὶς Θερμοπύλες, στὸ Ἀρτεμίσιο, στὴ Σαλαμῖνα, καὶ στὶς Πλαταιές, μέσα σ̉ ἕνα ἔτος˙ ἀνεπιτυχῶς βέβαια.Καὶ τὴν ἕκτη φορὰ ὁ Δανιήλ, στὸ ἴδιο αὐτὸ τέταρτο ὅραμά του, προφητεύοντας γιὰ τὸν ὑπερόπτη καὶ σκληρὸ κι ἀπάνθρωπο Σελευκίδη βασιλέα Ἀντίοχο Δ’, ἀκούει θεόθεν γιὰ τὴν ἐξάπλωσι τῆς ἐξουσίας ἐκείνου ὅτι θὰ στραφῇ εἰς τὰς Νήσους καὶ συλλήψεται πολλάς (Δα 11,8). πράγματι ὁ Ἀντίοχος Δ’ κατὰ τοὺς ἐμφυλίους πολέμους του κατέλαβε πολλὰ νησιὰ κι ἐδάφη τῆς Ἑλλάδος. μόνο αὐτὴ τὴ φορὰ ὁ Δανιὴλ λέει τὴν Ἑλλάδα Νήσους, κατὰ τὸν ἀρχαῖο ἰσραηλιτικὸ τρόπο, προφανῶς ἐπειδὴ ἐδῶ ἀναφέρεται στὴ χώρα, καὶ ὄχι στὸ ἔθνος ὅπως τὶς ἄλλες πέντε φορές.Τέλος ὁ προφήτης τοῦ F’ π. Χ. αἰῶνος Ζαχαρίας σὲ μιὰ ἔμμετρη προφητεία του, ἀναφερόμενος στὸν ἴδιο ἀλαζόνα ἀπάνθρωπο μισαλλόδοξο καὶ παράφρονα Σελευκίδη βασιλέα τῆς Ἀντιοχείας Ἀντίοχο Δ’, τὸν χιτλερίσκο ἐκεῖνον ποὺ ὑποχρέωνε τοὺς Ἰσραηλῖτες μὲ θανάσιμα βασανιστήρια νὰ μὴν περιτέμνωνται καὶ νὰ γίνουν εἰδωλολάτρες, ἀποτύπωνε στὸ σῶμα τους τὸ κισσόφυλλον, ἔμβλημα τοῦ κιναίδου ἑλληνικοῦ «θεοῦ» Διονύσου, μὲ πυρακτωμένη ἐγκαύστρα, καὶ εἶχε ἐγκαταστήσει στὸ πατροπαράδοτο ἱερό τους τὸ εἴδωλο τοῦ Διός, προλέγει ποιητικῶς (Ζα 9,13-16)˙Ἐνέτεινά σε, Ἰούδα, ἐμαυτῷ εἰς τόξον,ἔπλησα τὸν Ἐφραΐμ.ἐξεγερῶ τὰ τέκνα σου, Σιών, ἐπὶ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνωνκαὶ ψηλαφήσω σε ὡς ῥομφαίαν μαχητοῦ.καὶ Κύριος ἔσται ἐπ̉ αὐτούς,καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς.Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖκαὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ.Κύριος παντοκράτωρ ὑπερασπιεῖ αὐτούς,καὶ καταναλώσουσιν αὐτούς.καταχώσουσιν αὐτοὺς ἐν λίθοις σφενδόνηςκαὶ ἐκπίονται αὐτοὺς ὡς οἶνον,καὶ πλήσουσιν ὡς φιάλας τὸ θυσιαστήριον.σώσει αὐτοὺς Κύριος ὁ θεὸς αὐτῶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ,ὡς πρόβατα λαὸν αὐτοῦ.Μεταφράζω˙Ἰούδα, σ̉ ἔχω στὸ χέρι μου τόξο ποὺ τὸ τεντώνω,ἔχω τὸν Ἐφραΐμ φαρέτρα γεμάτη μὲ βέλη.σηκώνω, Σιών, τὰ τέκνα σου σὰ σπαθὶ πάνω ἀπὸ τὰ τέκνα τῶν Ἑλλήνων,καὶ σὲ χουφτώνω σὰ ῥομφαία πολεμιστοῦ.ὁ Κύριος θὰ ἐπιτεθῇ ἐναντίον τους,θὰ ἐπιπέσῃ κατὰ πάνω τους σὰν κεραυνός.ὁ παντοκράτορας Κύριος θὰ σαλπίσῃ μὲ σάλπιγγα,καὶ θὰ ὁρμήσῃ μέσα στῆς ἀπειλῆς του τὸ σάλο.ὁ παντοκράτορας Κύριος θὰ ὑπερασπίσῃ τοὺς δικούς του,κι αὐτοὶ θὰ κατακάψουν ἐκείνους.θὰ τοὺς παραχώσουν μὲ λίθους σφενδόνης,θὰ ῥουφήξουν τὸ αἷμα τους σὰν κρασί,θὰ γεμίσουν μ̉ αὐτὸ τὸ θυσιαστήριο ὅπως τὰ κολωνᾶτα ποτήρια.ὁ θεός τους Κύριος θὰ τοὺς σώσῃ τὴν ἡμέρα ἐκείνη,θὰ σώσῃ τὸ λαό του σὰν πρόβατά του.Τέτοιες ἄγριες περιγραφὲς σκληρῶν μαχῶν ἔχει πάρα πολλὲς στὴν Ἰλιάδα του ὁ Ὅμηρος, ἔχουν κι ἄλλοι πολλοὶ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ποιηταί, καὶ ποιηταὶ τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τῶν ἐτῶν 1821-28 ὅπως ὁ Σολωμός, ὁ Βαλαωρίτης, καὶ πολλοὶ ἀνώνυμοι δημοτικῶν τραγουδιῶν, στὰ ὁποῖα λέγεται ὅτι ὁ ἥρωας σφάζει «χίλιους ἀπὸ μπροστὰ καὶ τρεῖς χιλιάδες πίσω», τοὺς πίνει τὸ αἷμα τους, καὶ τοὺς σφάζει ὅλους μαζὶ μὲ τ̉ ἄλογα, ὥστε νὰ κλαῖνε ὅλες οἱ χανούμισσες, ἢ νὰΚλαῖνε τὰ χάνια γι̉ ἄλογα καὶ τὰ τζαμιὰ γι̉ ἀγᾶδες,καὶ οἱ ποιηταὶ τῆς ἐποποιίας τῶν ἐτῶν 1940-41, ὅπως ὁ Τραϊφόρος, ποὺ λένε καὶ μὲ ἄγρια ἀλλὰ καὶ σκωπτικὴ εἰρωνείαΚορόιδο Μουσολίνι,κανένας δὲν θὰ μείνῃ,καὶ φυσικὰ τοὺς καμαρώνουμε, μαχητὰς καὶ ποιητάς, ὅπως κι ἐκεῖνοι μὲ αἱμοβόρο καμάρι ἐκφράζουν ἔτσι τὴν ἀγριότητα τοῦ ἀδικημένου Ἕλληνος, ἐκδικητοῦ τῶν μακροχρονίων καὶ ἀπανθρώπων τυράννων τοῦ ἔθνους.Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνει ἐδῶ κι ὁ προφήτης Ζαχαρίας. διότι κάθε ἔθνος ἔχει τὸ ἴδιο μὲ τοὺς Ἕλληνες ἀνθρώπινο δικαίωμα νὰ θέλῃ τὴν ἐλευθερία του, νὰ ἐπαναστατῇ ἐναντίον τῶν κατακτητῶν ποὺ τοῦ τὴν ἀφῄρεσαν καὶ τὸ καταδυναστεύουν, νὰ ἐπιδιώκῃ μὲ φονικὲς μάχες τὴν ἀπελευθέρωσί του ἀπ̉ ὁποιονδήποτε τύραννο, καὶ νὰ ἐκφράζῃ τὴν ἄγρια ἀγανάκτησί του γιὰ τὴ μακραίωνα ἀπάνθρωπη καταπίεσί του. κι ἂν βλέπουμε διαχρονικῶς οἱ ἴδιοι λαοὶ νὰ εἶναι τώρα ἀλληλοσπαρασσόμενοι ἐχθροὶ κι ἔπειτα ἀπὸ λίγο καλοὶ φίλοι, ὅπως οἱ Ἕλληνες μὲ τοὺς Ῥωμαίους καὶ Ῥωμιούς, κι ἔπειτα οἱ Ἕλληνες μὲ τοὺς Ἰταλούς, ἢ οἱ Ἕλληνες μὲ τοὺς ὀρθοδόξους Σέρβους, εἶναι ἀσφαλῶς ἐξ ἴσου συμβατὸ νὰ μιλάῃ ἔτσι ὁ Ζαχαρίας γιὰ τοὺς Ἕλληνες, γιὰ τοὺς ὁποίους τόσο φιλικὰ κι εὐνοϊκὰ μιλοῦσαν πρὶν ἕναν καὶ δύο αἰῶνες ὁ Ἠσαΐας κι ὁ Ἰερεμίας ἀναφερόμενοι φυσικὰ στὴ διαχρονικὴ τρυφερὴ σχέσι τοῦ Κυρίου μ̉ αὐτὸ τὸ ἔθνος, τὴν ἓξ αἰῶνες μετὰ τὸ Ζαχαρία κι ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα. ἀκόμη καὶ στὰ ἐσωτερικὰ τοῦ Ἰσραὴλ ὁ Κύριος μιλάει γιὰ τὸν Ἰωσὴφ ἄκρως μὲν εὐνοϊκά, ὅταν πρόκηται γιὰ τὸν ἀνεξίκακο καὶ μεγαλόψυχο πατριάρχη ἐκεῖνο, καὶ μὲ φρικτὲς κατάρες, ὅταν πρόκηται γιὰ τὴ φυλή του στὰ χρόνια τῶν βασιλέων, κατὰ τὰ ὁποῖα ἡ ἄπιστη καὶ ὑπερφίαλη ἐκείνη φυλὴ ἐξωθοῦσε τὸν Ἰσραὴλ στὴν ἀποστασία καὶ εἰδωλολατρία κι ἀνηθικότητα, καὶ πάλι ἐκφράζεται μὲ τόση στοργὴ καὶ τόσο καμάρι γι̉ αὐτὴ τὴ φυλὴ στὸ πρῶτο δίστιχο τοῦ κειμένου ποὺ παρέθεσα. ἄλλο πρᾶγμα μιὰ ἐντοπισμένη ἀναφορὰ κι ἄλλο ἡ διαχρονική. καὶ πράγματι τὸ 146 π. Χ. οἱ Ἰουδαῖοι ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων τυράννων καὶ τοὺς συνέτριψαν. ἡ προφητεία τοῦ Ζαχαρίου ἐκπληρώθηκε.
Αὐτὰ γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν Ἑλλάδα στὴν ὑπέροχη Π. Διαθήκη, ὅπου ἀναφέρονται ὡς αἱ Νῆσοι ἢ οἱ Ἕλληνες (Ιωνιμ-Ἴωνες). τὸ Ἕλληνες ὡς λέξι εἶναι τῆς μεταφράσεως τῶν Ἑβδομήκοντα. στὸν καιρὸ τοῦ Ζαχαρίου οἱ Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα ὠνομάστηκαν ὡς ὁλόκληρο ἔθνος γιὰ πρώτη φορὰ Ἕλληνες, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ προειρημένο ἀρχαϊκὸ ἐπίγραμμα τοῦ Ἐχεμβρότου.
Κλείνω αυτή τη μικρή αναφορά στα άρθρα περί της συγκεκριμένης προφητείας με κάποια δικά μου σχόλια, ίσως εμπαθή, αφού εμπαθής άνθρωπος είμαι. Όπως «Δεν είναι «δουλειά» του καθενός … να φιλοσοφεί περί Θεού» έτσι δεν είναι και δουλειά του καθενός να ερμηνεύει τους προφήτες. Καλύτερα θα ήταν, πριν επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο, να μάθουμε Ιστορία και ορθογραφία. ΑΥΤΟ πραγματικά το περιμένει κανείς από αρθρογραφούντες Έλληνες, που θέλοντας και μη είναι κληρονόμοι μεγάλων ιστορικών και φιλολόγων, και το περιμένει ακόμα περισσότερο όταν επιλέγουν να υπογράφουν τα πονήματά τους με μεγαλοπρεπή, «βυζαντινότροπα» ονόματα. Την ερμηνεία των προφητών όμως δεν την περιμένουμε από τέτοια άρθρα. Επειδή αυτή χρειάζεται θείο φωτισμό, αλλά και κοσμικές γνώσεις πιο εξειδικευμένες από την απλή ορθογραφία. Όπως π.χ. γνώση των ιστορικών πλαισίων μέσα στα οποία γράφτηκε το κάθε κείμενο, αυτό που λέμε λαϊκά «τι θέλει να πει ο ποιητής» 
Καλώς να εορτάσουμε και φέτος τους Τρεις Ιεράρχες μας, τους «τρισμεγίστους φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος», προστάτες των γραμμάτων και των μαθητών. Είθε με τις πρεσβείες τους να γίνουμε καλοί μαθητές του Χριστού μας, προοδεύοντας πρωτίστως σε χριστιανική, αλλά και σε κοσμική μόρφωση, και μένοντας μακριά από ιδεοληψίες και παράνοιες με χριστιανικό προσωπείο. Αμήν.
Δεν αναρωτιέμαι καθόλου γιατί δεν πίστεψαν όλοι οι Εβραίοι στο Χριστό (καθώς αυτοί που πίστεψαν ήταν αρκετοί): Για τον ίδιο λόγο που κι εμείς οι κατ’ όνομα χριστιανοί στην πλειοψηφία μας δεν πιστεύουμε σήμερα. Ο Χριστός λέει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και όλους τους αγαπά, ενώ πολλοί τότε Εβραίοι, όπως και πολλοί τωρινοί Εβραίοι και πολλοί τωρινοί Έλληνες και Άγγλοι και Αμερικανοί και Γερμανοί κ.α., θέλουν να φαντάζονται ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και ονειρεύονται αυτούς τους άλλους να τους υποτάξουν και να τους κυβερνήσουν. Και αυτό το εκφράζουν καθημερινά σε κάθε κλίμακα, σαν τους λεβέντες Έλληνες επιστάτες που πυροβόλησαν στη Μανωλάδα τους αλλοδαπούς εργάτες που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους.
Όσο για την Παιδεία μας που είναι όντως χάλια, το πρόβλημα θεωρώ ότι είναι ο Έλληνας ψηφοφόρος που ανέχεται τον κάθε μαθητευόμενο μάγο να αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι το σύστημα εξετάσεων κτλ, αλλά και τις οικογενειοκρατικές και κομματικές κλίκες στα Πανεπιστήμια και όλα αυτά τα τραγικά. Θα τολμούσαν οι κυβερνώντες να κάνουν ό,τι κάνουν αν ήξεραν ότι δεν θα τους ψήφιζε κανείς στη συνέχεια; Δε νομίζω. Όμως ξέρουν ότι με λίγο καρότο και μαστίγιο θα τους ακολουθήσει η μερίδα ψηφοφόρων που απαιτεί για τη νομιμοποίηση της εξουσίας τους ο τελευταίος κατάλληλα μαγειρεμένος εκλογικός νόμος.
Να είσαι καλά αγαπητέ φίλε.