Εξηγήσεις και σκέψεις ΠΑΝΩ ΣΤΑ ‹‹ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ››

May

31

ΠΑΝΩ ΣΤΑ ‹‹ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ››

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης   

 Pωσική έκδοση των Πρωτοκόλλων

Ίσως να έχετε παρατηρήσει, ότι πλέον δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτό το κείμενο των αρχών του 20ού αιώνα, που η πρώτη δημοσίευσή του έγινε στην Ρωσία, λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει η επανάσταση των μπολσεβίκων.
Μήπως η εξήγηση γι’αυτήν την έλλειψη ενδιαφέροντος εντοπίζεται στην ακαδημαϊκή έρευνα, που κατάφερε να αποδείξει ότι ήταν ένα κατασκευασμένο, δηλαδή χαλκευμένο, έγγραφο; Όχι βέβαια, διότι, έστω και αν  η επιστημονική έρευνα έφερε στο φως διάφορες χρήσιμες πληροφορίες πάνω στον τρόπο γραφής του, ωστόσο αποδείξεις για τους πραγματικούς συντάκτες του, δεν μπόρεσε να βρει. Η έλλειψη ενδιαφέροντος λοιπόν οφείλεται, κατά την γνώμη μου,  σε δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι σχεδόν όλα όσα περιέγραφε αυτό το προφητικό κείμενο έχουν πραγματοποιηθεί. Μα θα μου πείτε, αυτός δεν είναι ένας παραπάνω λόγος για να μας κινήσει το ενδιαφέρον; Ε, λοιπόν...Aκριβώς το αντίθετο συμβαίνει, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων: δεν δημιουργείται ενδιαφέρον για κάτι που έχει γίνει πλέον καθημερινό βίωμα και συνήθεια.

Για παράδειγμα, αν κάποιος έγραφε ότι κάποτε οι άνθρωποι θα κινούνται , χρησιμοποιώντας ένα αντικείμενο που θα τρέχει με μεγάλη ταχύτητα , δεν θα κουράζεται ποτέ και θα πηγαίνει παντού, όλοι θα μιλούσαν γι’ αυτό το θέμα, θα το ερευνούσαν, θα περίμεναν με άγχος για να δουν αν θα επαληθευθεί αυτή η πρόβλεψη κλπ. Όταν όμως το αυτοκίνητο μπήκε στην ζωή μας  και έγινε συνήθεια, κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται για ένα κείμενο που κάποιος έγραψε 100 χρόνια πριν. Ακριβώς αυτό συνέβη και με τα «Πρωτόκολλα»:  μιλούν για πράγματα που έχουν γίνει «δεύτερη φύση μας». 

Maurice  Joly

Πριν, όμως, αναφερθούμε στον δεύτερο λόγο της έλλειψης ενδιαφέροντος, είναι χρήσιμο να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στις προσπάθειες για την ανακάλυψη του συγγραφέα και την αυθεντικότητα ή όχι αυτού του κειμένου. Έγιναν διάφορες υποθέσεις, μεταξύ των οποίων η πιο γνωστή είναι αυτή που αποδίδει την συγγραφή των «Πρωτοκόλλων» στη Ρωσική μυστική αστυνομία της περιόδου των Τσάρων, τη γνωστή Οχράνα (= Ασφάλεια). Αποδείξεις, πάντως, που να επιβεβαιώνουν επιστημονικά αυτή την υπόθεση δεν έχουν δοθεί. Παραμένει ως υπόθεση, αν  και όλα τα ιστορικά στοιχεία που είναι στη διάθεση των ιστορικών, μάλλον προς το αντίθετο συνηγορούν, μια που οι τσάροι της Ρωσίας δεν ήθελαν να έχουν προβλήματα με τους Ιουδαίους και απέφευγαν  να τους προκαλούν. Μάλιστα, όταν ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ διάβασε τα «Πρωτόκολλα», τα θεώρησε πλαστά και διέταξε να κατασχεθούν. Αυτό  που όμως σίγουρα γνωρίζουμε και παραμένει αναμφισβήτητο είναι ότι ο συγγραφέας των Πρωτοκόλλων έχει αντιγράψει αρκετά αποσπάσματα από ένα σατιρικό έργο που γράφτηκε από τον Γάλλο δικηγόρο και δημοσιογράφο Μορίς Ζολί και τυπώθηκε στη Γενεύη το 1864: «Διάλογοι μεταξύ του Μακιαβέλλι και του Μοντεσκιέ στην Κόλαση».

Το έργο αυτό ήταν ένας λίβελλος κατά του Ναπολέοντα Γ' . Επίσης μια  παρόμοια ιστορία με αυτή των «Πρωτοκόλλων», σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, δημιουργήθηκε από τον Χέρμαν Γκαίντσε (1868), έναν Πρώσσο συγγραφέα,  συνεργάτη της Πρωσσικής μυστικής αστυνομίας, ο οποίος χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Τζων Ρέτκλιφ. Ο Γκαίντσε φαίνεται πως αντέγραψε κάποια στοιχεία από τον Μορίς Ζολί. 

Το γεγονός, πάντως, ότι στα Πρωτόκολλα υπάρχουν αποσπάσματα που έχουν αντιγραφεί, δεν μας λέει και πολλά πράγματα, γιατί και ο Μορίς Ζολί  στο έργο του που προαναφέραμε, Διάλογοι μεταξύ του Μακιαβέλι και του Μοντεσκιέ στην Κόλαση, έχει κάνει και αυτός λογοκλοπή από ένα άλλο ρομάντζο με τον τίτλο : Τα μυστήρια του Παρισιού, του Γάλλου συγγραφέα  Joseph-Marie-Eugène Sue. Βλέπουμε λοιπόν ότι εκείνη την εποχή(και όχι μόνον τότε) η λογοκλοπή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.

Κάποιος λοιπόν που θέλει να γράψει ένα κείμενο, όχι για να κάνει λογοτεχνία , αλλά για να διατυπώσει ένα πολιτικοκοινωνικό πρόγραμμα, δεν τον ενδιαφέρει αν θα κάνει αντιγραφές· φτάνει να  μπορεί να περιγράψει με αποτελεσματικότητα αυτό το πρόγραμμα. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, οι αντιγραφές που υπάρχουν σε ένα κείμενο, δεν αποδεικνύουν ότι αυτό δεν είναι αυθεντικό. 

Ο εκδότης των πρωτοκόλλων Sergei Nilus

Τώρα, ανεξάρτητα από την αυθεντικότητα ή όχι αυτού του κειμένου,  μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία μας δίδεται από τον Γάλλο διανοούμενο  René Guénon, ο οποίος νομίζω ότι ανέλυσε το θέμα με μεγάλη οξυδέρκεια, λέγοντας ότι, εάν κάποιος αποφασίσει να καταγράψει με ειλικρίνεια αυτά που παρατηρεί να συμβαίνουν στις κοινωνίες μας καθώς και τα λογικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές τις παρατηρήσεις, αμέσως όλοι θα τον πουν φαντασιόπληκτο ή «συνωμοσιολόγο». Αν όμως αυτές τις παρατηρήσεις, τις δημοσιεύσει σαν ένα έγγραφο που διέρρευσε από κάποια οργάνωση, τότε όλοι θα δώσουν σημασία, θα ενδιαφερθούν και, ακόμα, θα θορυβηθούν. Δηλαδή, ο R.Guénon μας λέει ότι, ίσως, κάποιοι που γνώριζαν τις τότε παρασκηνιακές διεργασίες, αποφάσισαν να τις δημοσιεύσουν με αυτό τον τρόπο, ώστε να μπορέσουν έτσι να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ιθυνόντων αλλά και του λαού. 

Σήμερα πάντως, μετά από τις έρευνες του Ιουδαίου ιστορικούGershom Scholem  πάνω στην γνωστική σέκτα των Φρανκιστών, γνωρίζουμε ότι το πολιτικό πρόγραμμα αυτής της σέκτας ταυτιζόταν σε πολλά σημεία με το πρόγραμμα που παρατίθεται στα Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών. Για παράδειγμα σε ένα σημείο ο  Gershom  Scholem γράφει :«Εκείνη την περίοδο (1775) ο Jacob Frank, ο αρχηγός της αίρεσης, μιλούσε πολύ για μια επανάσταση που θα ανέτρεπε πολλά βασίλεια  και θα κτυπούσε και την εκκλησία...». (Gershom Scholem, “Jacob Frank and the Frankists” in Kabbalah (Νέα Υόρκη, 1987). Και έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο λόγο, για τον οποίο τα Πρωτόκολλα δεν προκαλούν πια έντονο ενδιαφέρον: Μετά από τις αδιαμφισβήτητες επιστημονικές αποκαλύψεις  πάνω στην δράση των Ντονμέδων, των Φρανκιστών, της Οργάνωσης Skull & Bones, καθώς και των δραστηριοτήτων της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς Επιτροπής (για παράδειγμα διαβάστε το ιδιαίτερα τεκμηριωμένο κείμενο του ιστορικού Antony C. Sutton Trilaterals over America) τα Πρωτόκολλα  φαντάζουν σαν ένα «αθώο  κειμενάκι».

                                                 .............................................................

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Fyodor Dostoyevsky

     Ασφαλώς γνωρίζετε την Ελληνική παροιμία που λέει: Αν έχεις τέτοιους φίλους (ή συντοπίτες), τι τους θέλεις τους εχθρούς. Διαβάστε ένα σχόλιο του γνωστού ιστορικού Θάνου Βερέμη για τον Ντοστογιέφσκι και μετά θα καταλάβετε τι εννοώ:

 «Η ερμηνεία της ρωσικής παράδοσης και της σύγκρουσής της με τη δυτική νεωτερικότητα που επιχειρεί ο Ντοστογιέφσκι, είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευή της εποχής του. Η παράδοση, όπως την αντιλαμβάνεται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, συνδυάζει τη λαϊκή Ορθοδοξία με το νεόδμητο εθνικιστικό κίνημα των «Σλαυοφίλων». Ο ανερμάτιστος ήρωας των «Δαιμονισμένων», Νικολάι Σταυρόγκιν, είναι ένα ακραίο κακέκτυπο των δυτικών κοσμικών ρευμάτων που εισέβαλαν στη Ρωσία από το μέσον του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι η «Δυτικοφιλία» με τον ορθολογικό επαναστατικό της ακτιβισμό υπήρξε εστία μολύνσεως της αγίας Ρωσίας και πλήγμα για την αθωότητα της ρωσικής ψυχής. Ο Ντοστογιέφσκι δημιουργεί το λογοτεχνικό του σύμπαν χωρίς μέριμνα για την ιστορικότητα των πεποιθήσεών του και χρεώνει στη νεωτερικότητα όλες τις αμαρτίες που κατατρύχουν την κοινωνία του.» (Νεωτερικότητα και συντήρηση, Καθημερινή, 18-07-2010 )

    Λίγο έλειψε, για να βγάλει τον Ντοστογιέφσκι...παρανοϊκό! Ο Ντοστογιέφσκι  λοιπόν,  είναι εκτός ιστορικότητας, ενώ ο Θάνος Βερέμης για να είναι εντός της ιστορικότητας, συχνάζει στις συνεδριάσεις της λέσχης Bilderberg. Αναμενόμενο ίσως, μια που στο Harvard, ο δάσκαλός του ήταν ο Ιουδαίος Louis Hartz, μέγας ιεροκήρυκας του φιλελευθερισμού. Θα μου πείτε, από τα πολλά που έχει γράψει ο Θάνος Βερέμης, αυτό σε ενόχλησε; Και όμως, αυτό έχει την ιδιαίτερη σημασία του, γιατί δείχνει την ιδιοσυγκρασία του ‹‹Homo Modernus››. Ίσως ο Θάνος Βερέμης, διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, κάπου  να αναγνώρισε τον εαυτό του.

ΠΗΓΗhttp://theodotus.blogspot.gr

Δημοσιεύτηκε 31st May από τον χρήστη Panayiotis Yerimos