APR

22

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΜΑΥΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΑΓΝΟΙΑΣ, ΜΙΣΟΥΣ, ΠΑΡΑΠΛΆΝΗΣΗΣ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΔΟΛΙΟΤΗΤΑΣ 

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΜΑΥΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ ΑΓΝΟΙΑΣ, ΜΙΣΟΥΣ, ΠΑΡΑΠΛΆΝΗΣΗΣ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΔΟΛΙΟΤΗΤΑΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ

ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΕΣΑΧ --ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ
Σταχυολόγηση στοιχείων μίσους
και ακραίου φασισμού-ρατσισμού

Η λέξη Πεσάχ από τό ρήμα πάσχω = Πάσχα καί από τό πάσχω καί τά πάθη, ήτοι ελληνική λέξη όπως καί κάθε εβραϊκή, ίδε τό βιβλίον Hebrew is Greek Joseph Yahunda Ιουδαίος Γλωσσολόγος αποδεικνύει ότι κάθε εβραϊκή καί αραβική λέξη καί οί θρησκείες τούς είναι ελληνικής καταγωγής. Επίσης, τό Ελληνικόν Πάσχα ιορτάζει τά Πάθη Τού Χριστού καί θά μπορούσε νά λέγεται Πάθη αντί Πάσχα, ποίον τό πρόβλημα η λέξη; Μήπως ό μέσος Έλληνας δέν χρησιμοποιεί ξένες λέξεις ή αντιδάνεια παραφθαρμένων ελληνικών λέξεων όπου επιστρέφουν είς τούς Έλληνες αλλαγμένες; Είναι μίσος καί βλακεία νά μισείται μία λέξη.

Οι σύγχρονοι ρωμιοί θεωρούν, ότι το Πάσχα είναι ελληνική γιορτή. Το Πάσχα όμως, ήταν και είναι σημαντικότατη εβραϊκή γιορτή, που δεν έχει καμμία σχέση με την Ελλάδα. Επί πλέον, δεν πρόκειται περί γιορτής αγάπης, όπως προπαγανδίζεται, αλλά περί γιορτής μίσους, ρατσισμού και απειλών.

Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα οι ιερείς ψάλλουν στις εκκλησίες ύμνους, που εκθειάζουν κάθε τι το εβραϊκό, ενώ παράλληλα εξαπολύουν απειλές. Ειδικότερα στο «Τριώδιο», που ψέλνεται στους χριστιανικούς ναούς όλη την περίοδο της Σαρακοστής, περιέχονται πολλές ύβρεις, κατάρες, συκοφαντίες και απαράδεκτοι αναθεματισμοί κατά του ελληνικού πολιτισμού. Ό Χριστός προσωπικώς είπε ελύληθε η ώρα νά δοξασθεί ό Υιός τού ανθρώπου. Προφήτευσε ότι οί Έλληνες θά Τόν αναδείξουν.

Το άρθρο αυτό εστιάζεται στην τελευταία προ του Πάσχα «Μεγάλη Εβδομάδα», δηλ. από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε μόνο τα αποσπάσματα, που διαβάζονται στις εκκλησίες. Εντύπωση προκαλεί η κατʼ επανάληψη υμνολογία του εβραϊκού στοιχείου. Οι λέξεις που ακούγονται συχνά συνοδευόμενες από κοσμητικά επίθετα και καλολογικά στοιχεία είναι: Σιών, Ισραήλ και Ιερουσαλήμ. Ο,τιδήποτε άλλο, που δεν έχει σχέση με το Ισραήλ, καθυβρίζεται κι απειλείται. Ένα μικρό δείγμα για του λόγου το αληθές:

Κυριακή των Βαΐων

• «Ιδού ο Βασιλεύς σου, Σιών.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος πλ. δ΄.) Χαχαχά, τί μίσος αθεράπευτον. Η λέξη Σιών είναι ελληνική από τήν δωρική τού Διών ή Ζιών ήτοι ό δίδων ζωήν εξού καί έν Κύπρω δέν λέμε δίδω αλλά διώ ώς ρήμα! Επίσης Σιών σημαίνει Σύ ό Ών ελληνικότατες έννοιες ήτοι εσύ είσαι ό Ών = Άκτιστος Θεός! Η λέξη Ισραήλ ελληνική σύνθετη λέξη ήτοι Είς+ρά+ήλ = πρός/είς τόν ρά/βασιλέα τού ήλ/φωτός. Όπως η Ισταμπούλ σωστώς είναι Είσταμπούλ = είς τήν Πόλιν, χεχε! Η δέ λέξη Ιεροσόλυμα μώροι εμπεριέχει εμφανώς τήν λέξη Ιερόν, συν Σόλυμα από τήν αρχαία ελληνική πόλη Σολυμοί τής Μικράς Ασσίας ανιστόρητοι! Εκεί έκτισαν πρώτη φοράν ιερόν οί έκ τών Σολυμών άποικοι ήτοι Ιερών τών Σολυμών. Όπως οί Δαναοί έκτισαν είς τό Ιορδάνην Ποταμόν = Ιεροδάνην = Ιερόν τών Δανανών σωστώς καί Ιεροδάνης Ποταμός, χεχέ!

• «Λαμπρύνου, η Σιών, η νέα, και βαΐοις ανύμνει μετά παίδων· ιδού ο Βασιλεύς σου, σώζων προς πάθος έρχεται.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος β΄, οίκος του Ευφραθά.) Ευφραθά = ελληνική λέξη ήτοι εύ+φράση, χεχέ!

• «Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, Βασιλεύς του Ισραήλ.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄ και εις τον Λιτό, Στιχηρό Ιδιόμελον, ήχος α΄.) Ωσαννά = Ώς+ΆΝΝΑ = Άκτιτη Έμφυτη Αγαθότης Θεού ήτοι αννός ή αμνός, χεχέ, ελληνικές λέξεις!

[ Η λέξη Ωσαννά είναι εβραϊκή και σημαίνει «δεόμαστε στο Θεό για τη σωτηρία». Ομοίως καθαρά εβραϊκές είναι και οι συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις Μεσσίας, Αμήν και Αλληλούια. Μεσσίας σημαίνει «κεχρισμένος», «Χριστός». Αμήν σημαίνει «μακάρι», «σίγουρα», «είθε να γίνει». Αλληλούια σημαίνει «δόξα στο Γιαχβέ» («Ωρολόγιον το Μεγα», έκδοση Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος 1983, σελ. 17). Η λέξη Ιησούς επίσης αποτελεί απόδοση του εβραϊκού Γιεσουά, που σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι η σωτηρία».] Ιαχωαύας = από τό Ιαχή+αύ ήτοι η αύρα τής ιαχής καί Γιεσούα όπως καί Γιαχβέ παραφθαρμένες ελληνικές λέξεις από τό Ιησούς = ίαση = θεραπεία, χεχέ!

• «Ο ηγαπημένος Ισραήλ» (στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄) και «τω ηγαπημένω Ισραήλ» (τροπάριο στον Όρθρο).

• «Διό ευφραίνεται θυγάτηρ Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος β΄.)

• «Χαίρε, ευφραίνου, πόλις Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό και στο Λυχνικό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από του Κυρίου· ως χόρτος γαρ πυρί έσεσθαι απεξηραμμένοι.» (Στον Όρθρο, αντίφωνο των αναβαθμών του δ ήχου.) Ποίον τό πρόβλημα; Δηλαδή όταν ό Αμερικάνος αναφέρεται σέ Δημοκρατία είναι οπωσδήποτε φίλος τής Ελλάδος, χαχαχα; Τό νόημα τής λέξεως Σιών είναι όπου σέβεται η Εκκλησία ήτοι τό κατοικητήριον έν τοίς ουρανοίς Τού Θεού, μήν παραπλανείτε!

• «Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ· και πανηγυρίσατε οι αγαπώντες Σιών.» (Στον Όρθρο, καταβασία, ο διασώσας εν πυρί, ωδή η΄, ο ειρμός.)

• «Αίνεσιν Εκκλησία οσίων τω ενοικούντι Σιών σοι Χριστέ, προσφέρει· εν σοι, Ισραήλ, τω ποιητή αυτού, χαίρει.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Άσατε λαοί, θεοπρεπώς εν Σιών, και ευχήν απόδοτε Χριστώ εν Ιερουσαλήμ.» (Ομοίως.)

• «Ασύγκριτος υπάρχει ευπρέπεια εν Σιών.» (Ομοίως.)

• «Κύριος παρέστη· Σιών γαρ εξελέξατο.» (Ομοίως.)

• «Σιών Θεού όρος το άγιον, και Ιερουσαλήμ.» (Όμοίως.)

• «Ισραήλ του Θεού το βασίλειον.» (Ομοίως.)

• «Θεοπρεπώς σε, Βασιλεύ Ισραήλ.» (Ομοίως.)

• «Ο Βασιλεύς σου, Σιών.» (Ομοίως.)

• «Ο Θεός σου, χαίρε, Σιών, σφόδρα, εβασίλευσεν εις τους αιώνας Χριστός.» (Ομοίως.)

• «Ποιμήν ημών Χριστός ο Βασιλεύς Ισραήλ. Υπόδεξαι, Ιουδαία, τον Βασιλέα.» (Στο Απόδειπνο, ωδή θ΄, αλλότριον των μητέρων.)

• Την Κυριακή των Βαΐων διαβάζονται επίσης το απόσπασμα του Ζαχαρία «εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων» (Ζαχ. θ΄, 9-15), ένα του Σοφονίου κι ένα του Ιεζεκιήλ, που μιλάνε για λύτρωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του κρητικούς, επαναλαμβάνοντας τα «χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών» κι άλλα παρόμοια» (Σοφ. γ΄, 14-19).

Η χρήση τον λειτουργικού βιβλίου «Τριώδιον» αρχίζει «αλά Εβραϊκά», δηλαδή το Σάββατο βράδυ, παραμονή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Ονομάσθηκε Τριώδιον διότι αρχικά οι ομάδες των τροπαρίων είχαν τρεις ωδές. Στις 536 σελίδες τον, που καλύπτουν περίοδο εβδομήντα ημερών, καθυβρίζεται κάθε τι το ελληνικό, υμνολογείται η Σιών, το Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ κι ο,τιδήποτε εβραϊκό, ενώ παράλληλα κηρύσσεται άπλετο μίσος. Για παράδειγμα:

• «Μάλλον δε Πυθαγόραν και Κρόνον και Απόλλωνα η τίνα των άλλων θεών, ων τον βίον εζήλωσας, τερπόμενος ταις ασελγείαις αυτών.» (Κυριακή της Ορθοδοξίας) Εσείς οί ίδιοι οί Αντίχριστοι, Νεοπαραπαγανισταί, αναθεματίζετε επίσης τόν Κρόνον καί υμνείτε τόν Δία, ενώ από μωρία δέν καταλάβετε πώς εάν ό θεός Δίας είναι γεννημένος από τόν Κρόνον τότε ό Κρόνος είναι ανώτερος καί εάν ό Δίας είναι υιός τού Κρόνου είναι τό ίδιον πιτσιήμην = πράγμαν, χαχαχα. Επίσης, περί Απόλλων αναφέρονται διάφορα είς τήν αρχαιότητα από τούς Έλληνες όπου φάσκουν καί αντιφάσκουν. Μέχρι καί ανόμαλον τών αποκαλούν κάποιοι! Επίσης, η άλλη σάς λατρεία ό Αχιλλέας κατέβηκε πρώτος είς τήν Τροία καί τό πρώτον πράγμα όπου έκανε ήταν νά χαλάσει τόν Ναόν τού Απόλλωνα καί νά ομηρεύσει τήν τότε Παρθένον Μοναχήν Κασσάνδρα, πρηγκίπισσα τής Τροίας καί δεινή προφήτισσα. Τότε, βάσει τής λογικής σάς, είτε τόν Αχιλλέα πρέπει νά τιμάτε είτε τόν Απόλλων, διότι ό πρώτος πρόσβαλε τόν δεύτερον καί ό δεύτερος τόν τιμώρρησε! Όπως γίνεται καί μέ τούς Αγίους δηλαδή, χεχέ! Επίσης, εάν δέν είστε ανόμαλοι πρέπει νά επιλέξετε θεούς οίτινες δέν είναι δηλωμένοι ανόμαλοι. Δέν αναφέρομε είς τούς ανόμαλους ιερείς, αλλά τούς ανόμαλους θεούς, νά τό εξεκαθαρίζουμε!

• «Τα των ελλήνων δυσσεβή δόγματα... ανάθεμα.» (Συνοδικόν της Ορθοδοξίας)

• «Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα... ανάθεμα.» (ομοίως) Οί ψαλμοί αναφέρονται σέ όσα δυσσεβή έκ τών ελληνικών βιβλίων καί όχι όλα. Δέν εξηγείται αλλιώς πώς όλοι οί μελετητές νά ανακαλύπτουν ότι οί Έλληνες Χριστιανοί Μοναχοί έσωσαν τά αρχαία βιβλία καί τά ανάγνωθαν είς τό Βυζάντιον. Επίσης, οί ψαλμοί αυτοί έγιναν κατόπιν, καί δέν είναι λόγοι Χριστού! Μήπως είς τούς αρχαιολογικούς μύθους καί βιβλία καί άλλων λαών δέν συναντάμε ευτράπελα; Γιά κάτσε καλά!

• «Σοφούς και ρήτορας ως μωρούς απελέγξαντες τη γνώσει.» (Πέμπτη της β΄ εβδομάδος.)

Μεγάλη Δευτέρα

Τη Μεγάλη Δευτέρα αρχίζει να ψάλλεται στις εκκλησίες ένα μεγάλο corpus κειμένων, το όποιο βρίζει και απειλεί κάθε άλλον λαό -εκτός του περιουσίου:

• «Ευρεθείη η χειρ σου πάσι τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντάς σε. Ότι θήσεις αυτούς εις κλίβανον πυρός, εις καιρόν του προσώπου σου· Κυριος εν οργή αυτού συνταράξει αυτούς, και καταφάγεται αυτούς πυρ.» (Ψαλμός Κ΄.) Διά νά μήν αναφέρομαι κατ’ επανάληψιν είς τούς Ψαλμούς, ό Δαυίδ κυνηγώταν από τόν υιόν τού Αβεσσαλώμ καί ό Δαυίδ καταρείται τόν υιόν τού καί όλους τούς ασεβείς. Ισραήλ΄= Εισραήλ ώς λαός θεωρείται πάς ό Ηθικός, Δίκαιος, Σεμνός = είς+αμνός = Εισαμνός = Εισεμνός = Σεμνός Φιλόθεος άνθρωπος. Οί ψαλμοί προβλέπουν Τόν Χριστόν καί ότι οί Αγίοι Τόποι θά κατοικηθούν από Χριστιανούς Μοναχούς. Ενώ ό Δαυίδ καταρείται τούς υποκριτές τών Ιουδαίων! Μήν αλλάζετε τό νόημα όταν δέν μελετήσατε κάτι!!!!! Εισραήλ άνθρωπος είναι πάν πιστεύων είς Τόν Τριαδικόν Θεόν από τήν εποχήν όπου τό πρωτοείπεν ό Ερμής ό Τρισμέγιστος, επειδή είπε ότι Ό Θεός είναι Τρισμέγιστος = Τριαδικός, χεχεχέ!

• «Ότι συ επάταξας πάντας τους εχθραίνοντάς μοι ματαίως, οδόντας αμαρτωλών συνέτριψας» (Ψαλμός Γ΄.)

• «Επ΄ εμέ διήλθον αι οργαί σου, οι φοβερισμοί σου εξετάραξάν με.» (Ψαλμός ΠΖ'.)

• «Κύριος τους φοβούμενους αυτόν.» (Ψαλμός ΡΒ΄.) Τί μάς λέτε ρέ; Πόση παραπλάνηση αφελών καί αγνοίων καί αδαών; Τέτοιοι ψαλμοί Θεοσεβείας, κατάρας, παρακαλέσεως Τού Θεού νά απαλλάξει τούς ανθρώπους από τούς εχθρούς υπάρχουν είς τήν Αρχαία Ελλάδα καί κάθε άλλον λαόν, όχι μόνον έν Εισραήλ, θά μάς τρελάνετε μέ τήν ημιμάθεια καί τήν σκόπιμη προπαγάνδα!!!!

• Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει∙ και να φαντασθεί κάνεις ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄ 13-14, 20-23). Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί. Τό νόημα εδώ είναι ότι Ό Θεός τής έστειλε μήνυμα νά παράξει καί αρνήθηκε, όπως κάποιος κλείνει τό φαρμακείον ή τό εστιατόριον βάσει ωραρίου καί δέν ακούει εκείνον όπου εκλιπαρεί διά βοήθεια! Ό Χριστός εδώ κατηγορεί τήν τυπικότητα, η δύναμις Τού φαίνεται ότι η κατάρα Τού εξέρανε τό κτίσμα Τού ευθύς αμέσως. Είς τήν Κύπρον λέμε: «εγώ σ’ έκτισα φούρνε μού εγώ θά σέ χαλάσω». Φανταστείτε νά έχετε έναν τραπεζοκώμον όπου επειδή πέρασαν πέντε λεπτά από τό ωράριον τού δέν εξυπηρετεί τό αυθεντικόν τού καί τότε τό αυθεντικόν τό απωλύει. Επίσης, ό σκοπός, τήν ώρα όπου πρέπει νά κοιμάται πρέπει νά είναι αφυπνισμένος συνάμα! Η Θεολογία προχωράει πολύ βαθύτερα δι’ όσους τούς αποκαλύπτεται έξ’ όσον νομίζουν οί άλλοι.

Εδώ δεν πρόκειται μόνον για κακία και κακοήθεια (τι του έφταιγε η συκιά, την οποία επί τέλους δεν είχε καν φυτέψει αυτός;). Υπεισέρχεται επί πλέον κι ο παράγων παραφροσύνη. Γιατί μόνον ένας παράφρων απαιτεί να βρει ώριμα σύκα, όταν δεν είναι ο καιρός της καρποφορίας. Το θαύμα θα ήταν να πέρναγαν την άλλη ημέρα, κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία, εναντίον μάλιστα άψυχου πράγματος, μόνον σε ένα ιστορικό ανάλογο καταγράφηκε: στο μαστίγωμα της θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία για τη θαλασσοταραχή από τον πέρση βασιλιά κατά τα Μηδικά.

Το σύκο είναι θρεπτικότατος καρπός, γεμάτος σπέρματα και έχει σχήμα όρχεως. Η συκή, μακρόβιος, που πολλαπλασιάζεται εύκολα με όλους τους τρόπους, ήταν στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο της γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης (Αθήναιος, 3.14.15.) Το μίσος του Ιησού επομένως προφανώς δεν στρεφόταν άμεσα εναντίον του δέντρου, αλλά εναντίον αυτού που το δέντρο συμβόλιζε: του Διονύσου. (Περισσότερα για το μίσος, το διχασμό και τον μισελληνισμό των κηρυγμάτων του Ιησού υπάρχουν στο σχετικό άρθρο: Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού.) Όταν αποσπάζετε τά κείμενα καί δέν τά αναγνώθετε μέ τήν σειρά από τήν Καινή Διαθήκη ή τήν Παλαιά, δημιουργείτε άλλες εντυπώσεις. Καμμία σχέση μέ τόν Διόνυσσο. Άλλωστε, άλλοι Αντίχριστοι από τήν κλίκα σάς αποκαλούν Τόν Χριστόν Διόνυσσο, τί πιστεύετε έν τέλει; Τά πάντα αρκεί νά κατηγορείτε Τόν Χριστόν! Έτι δέ, ό Διόνυσσος διέταξε τίς Βάκχαις νά σκοτώνουν τά παιδιά τούς καί νά τρώνε τίς σάρκες τούς, αυτά πιστεύετε εσείς; Οί ίδιοι οί Αρχαίοι τό λένε, ψάξετε τόν Ευρυπίδη καί πρωτίστως ήταν ό θεός τών μαγικών μανιταριών όπου τρελένονταν μέ τά παραισθησιογόνα καί έκαμναν ανθρωποθυσίες! Αυτά θέλετε σατανοανθρωποθυσίες νά βρυκολακιάζετε μέ διεγερτικά ναρκωτικά; Αυτά είναι η θεότητα σάς;

• Τη Μεγάλη Δευτέρα διαβάζονται επίσης αποσπάσματα από την Βίβλο γεμάτα εξωπραγματικές ιστορίες (Ιεζεκιήλ α΄, 1-20, Ιώβ α΄, 1-12) κι ένα απόσπασμα από την Έξοδο (α', 1-20), στο όποιο παρατίθενται πλείστα ονόματα «υιών του Ισραήλ εισπορευομένων εις Αίγυπτον» (Ιακώβ, Ρουβήμ, Συμεών, Λευί, Ιούδα, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δαν, Νεφθαλείμ, Γαδ, Ασήρ). Τι σχέση έχουν οι ρωμιοί να ασχολούνται με το ποιοι υιοί του Ισραήλ εισπορεύτηκαν στην Αίγυπτο, να το ψέλνουν στις εκκλησίες κι επί πλέον να το θεωρούν ιερό τους κείμενο; (Κείμενα από την «Έξοδο», τον «Ιεζεκιήλ» και τον «Ιώβ» διαβάζονται και άλλες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.) Εξωπραγματικές ιστορίες είναι γεμάτη η αρχαία ελληνική γραμματεία καί μυθολογία καί κάθε άλλου λαού, διά τί μάς πέρασες, δι’ αγράμματους; Κάθε μία ιουδαϊκή όπως τήν λές εξωπραγματική ιστορία τής αντιστοιχούν εκατόν ελληνικές, θέλεις νά αναμετρηθούμε μ’ αυτές; Αυτά όπου λέγω είναι η αλήθεια!

• Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα επίσης ψάλλεται ο Ψαλμός Ν΄, στον όποιο μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Αγάθυνον, Κυριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ». (Πρόκειται περί εξαιρετικά δημοφιλούς ψαλμού· είναι ο ψαλμός εκείνος, που πρέπει να απαγγέλλει πολλές φορές ο πιστός σαν τιμωρία για τυχόν «παρεκκλίσεις» του, όπως προβλέπεται στο «Πηδάλιον».) Εδώ λέγει νά γίνουν αγαθοί οί Εβραίοι, Χριστιανοί καί γενικώς όλοι οί θρήσκοι, τί τό κακόν;

Μεγάλη Τρίτη

• «Κάθου εκ δεξιών μου έως άν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (Στον Όρθρο, από το «κατά Ματθαίον», κβ΄, 44.) Μάς λέγει ότι επιθυμεί νά ιδεί τούς εχθρούς Τού Θεού υποπόδιον τού ποδός Τού Θεού, αλλοίμονον έαν ήθελε καί έλεγε τό αντίστροφον, εύγε τού Δαυίδι διά αυτά τά λόγια τού!

• «Ελπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριον.» (Στον Όρθρο, προκείμενον, ήχος δ΄, ψαλμός ΡΛ΄).

Μεγάλη Τετάρτη

• «Ευλογήσαι σε Κυριος εκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)

• «Οι φοβούμενοι τον Κύριον, ευλογήσατε τον Κυριον. Αινείτε το όνομα Κυρίου, αινείτε, δούλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)

• «Εις οδόν εθνών μη απέλθητε, και εις πόλιν Σαμαριτών μη εισέλθητε· πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ.», ι΄, 1-2, 5-8.) Εδώ τούς λέγει μάταιος κόπος νά προσπαθείσετε νά αλλάξετε τούς Σαμαρείτες, τούς άλλους μπορείτε νά τούς εμφυτεύεστε τό σωτήριον πνεύμαν.

• «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρί-οις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε', 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους έλληνες. Πρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ελληνίδος, Συροφοίνισσας το γένος·» (Μαρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.] Εδώ Ό Χριστός εάν διαβάσετε τό Ευαγγέλιον αποκαλεί τέκνα Τού τούς Μαθητάς Τού καί δή τούς Θεοσεβείς καί κυνάρια τούς άπιστους καί φιλαμαρτωλούς. Εντούτοις, η κυρία αυτή ένεκα τής αγάπης τής διά τήν θυγατέρα τής πιστεύει είς Τόν Χριστόν καί ταπεινώνεται καί αυτόν θεραπεύει τό τέκνον τής καί συνάμα τής σώζει τήν ψυχήν. Ήξευρε, ότι ζούσε ζωή κυνός καί τό δέχθηκε καί αυτόν εκτιμήθηκε, όπως εκτιμάται η έκ καρδίας μεταμέλεια καί μετάνοια είς τό κοινόν πολιτικόν δικαστήριον.

Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατʼ εξοχήν ως θεραπευτής. Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: “Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά”.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μαρκ. ζ΄, 27-28.) «Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε η γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των εβραίων. Δέν αναφέρεται σ’ Έλληνες τό Ευαγγέλιον, ψεύδος τά ανωτέρω. Επίσης, Εισραήλ είναι όσοι πιστεύουν είς Τόν Τριαδικόν Θεόν τής Ηθικής. Τρίτον, οί Μαθητές Τού ήτοι από π.Χ. οί ηθικοί καί προφήται είναι ό Εισραήλ. Απεναντίας είπε διά τούς Έλληνες ελύληθεν η ώρα ινά δοξασθεί ό Υιός τού ανθρώπου!

Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Η πρώτη αντίδραση του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη», στον όποιο συνομολογούν, πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε ελεύθερος, είτε δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματος τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος η αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά περιορισμένη σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά «ψίχουλα» σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε, ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»; Ό Χριστός δέν αρνήθηκε σέ κανέναν τήν θαυματουργική όχι κοινή φαρμακευτική θεραπεία. Όταν κάποιος Τού είπε ευχαριστώ όπου μέ θεράπευσες, Ό Χριστός τού απάντησε η πίστη σού σέ θεράπευσε. Τί εννοούσε μ’ αυτόν; Ότι εάν δέν Τόν πιστεύεις ένεκα σέβας τής ελευθερίας όπου σού εδόθηκε έξ’ Αυτού, δέν θά σού κάνει τό θαύμα. Ό Χριστός είναι η πηγή/σέρβερ/εξυπηρετητής καί ό πιστός αυτός όπου διαμέσω τού διαδικτύου τού ή αυτοψυχοδιαδικτύου τού ενώνεται μέ τόν σέρβερ, τήν πηγή, τόν εξυπηρετητή, καπίτο;;;; Δοκίμαζε τήν πίστη όπως δοκιμάζει ό Μοναχός τόν υποτακτικόν, ό στρατός τόν πράκτορα, ό πατέρας τόν υιόν, επιχειρηματίας τόν υπάλληλον, ό διδάσκαλος τόν μαθητή βρέ δι’ εξετάσεων διαγωνίσματος, χεχεχέ!

Μεγάλη Πέμπτη

• «Οι μακαριστοί, εν τη Σιών.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ότι τάδε λέγει Κυριος τω λαώ μου Ίσραήλ.» (Απόσπασμα από τον Ιερεμία, ια΄18-23 και ιβ΄ 1-5, 9-11, 14-15.)

• «Ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ.» (Ιδιόμελον, ήχος γ΄, ψαλλόμενον την εσπέρα.)

• «Πάσα κτίσις ηλλοιούτο φόβω.» (Απόστιχο ιδιόμελο, ήχος α΄.)

• «Φοβος και τρόμος επέπεσε τη κτίσει.» (Δοξαστικόν, ήχος πλ. δ'.)

• Αποσπάσματα από την «Έξοδο» και τον «Ιώβ» εξακολουθούν να διαβάζονται και τη Μ. Πέμπτη, όπως κάθε ήμερα, αλλά ο Ιεζεκιήλ έχει αντικατασταθεί από τον «Ιερεμία». Ό πολύαθλος ταπεινός καί Υπερθεόπιστος Ιώβ, αναγνώστε τήν Ιστορία τού νά καταλάβετε διατί, ήταν Έλληνας, όπως λέγει ό Ιώσηπος Ιαχούντα όπου αναφέρω προηγουμένως. Αποδείξεις; Πρώτον, τό πλήρες ελληνικόν όνομα τού ήταν Ιώβιος όπως τό Παναγιώτ τών Βλάχων είναι Παναγιώτης καί τό Σύφης τών Κρητικών είναι Ιωσήφης. Δεύτερον, μία από τίς θυγατέρες τού ονομάζεται Κέρας Αμάλθειας, χεχεχέ! Τρίτον, η ρίζα μέ όλα τά φωνήνετα μέ αρχικόν τό ιώτα σημαίνει ιερόν = ιέ, ιώ, ιό, ιύ, ιή, ιοί, ιά, ιεί, ιεύ, ιαί, ψάξετε τό καί θά καταλάβετε διατί, εξού καί Ιαχωαύας = Ιεχωαύας. Τέταρτον, ιερόν = ιέ+ρόν = ιέ+ρούν/ροή.

Εβραϊκή οικογένεια γύρω από το πασχαλινό τραπέζι. Πρώτα πλένουν καλά τα χέρια τους, απαγγέλλουν προσευχές, πίνουν από ένα ποτήρι κρασί, που κάνει το γύρο του τραπεζίου κι ύστερα ο πατέρας ευλογεί, τεμαχίζει και μοιράζει τον άρτο. Πάντα στο εβραϊκό πασχαλινό τραπέζι υπάρχουν τα σύμβολα της ιστορίας του εβραϊκού Πάσχα: ένα από αυτά είναι το αυγό. Ένα καλά βρασμένο ολόκληρο αυγό συμβολίζει το ναό της Ιερουσαλήμ, οπού γίνονταν οι θυσίες. Το βασικότερο όμως στοιχείο του εβραϊκού Πάσχα είναι το αρνί. (Φωτογραφία από σχολικό βιβλίο Θρησκευτικών.) Τί τό κακόν μ’ αυτόν; Σέ όλους τούς αρχαίους λαούς τό αυγόν = ωόν είναι τό σύμβολον τής γέννησης, τής δημιουργίας! Εξού καί τό ερώτημα ποίον έγινεν πρώτον, ή όρνιθα ή τό ωόν, καπίτο; Επίσης, ό αμνός/αρνίον όπου οί Εισραηλίτες ενσταύρωσαν τά παράθυρα καί τίς θύρες τούς είς τήν Αίγυπτον πρίν εγκαταλείψουν τά χαμόσπιτια τούς, κατ’ εντολήν τού Μωυσή διά νά μήν τά επηρεάσει μαζίν καί αυτούς η αιγυπτιακή μαγεία, ήταν χωρίς νά τό γνωρίζουν η π.Χ. Ευλογία Τού Τριαδικού Θεού διά τά Πάθη όπου θά πάθαινε Ό Χριστός. Δηλαδή, τό Πάσχα ήταν πάντοτε αφιερωμένον είς Τόν Χριστόν καί π.Χ. χωρίς νά τό γνωρίζουν οί Ιουδαίοι. Επίσης, τό ερυθρόν χρώμα συμβολίζει τήν ζωή. Καί τήν ζωή μέσα από τήν αυτοθυσία, εξού καί είπε όταν ένας σπόρος μείνει κεκλεισμένος είς τόν εαυτόν τού δέν γεννάει άλλα, ενώ όταν ανοίξει καί χαθεί γεννάει τό δένδρον όπου αυτόν θά γεννήσει μέ τήν σειρά τού πολλούς σπόρους κ.ο.κ..

Μεγάλη Παρασκευή

• «Tότε λαλήσει προς αυτούς εν οργή αυτού και εν τω θυμώ αυτού ταράξει αυτούς.» «Aίτησαι παρʼ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου.» «Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς.» «Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω» (Ώρα πρώτη, αποσπάσματα άπο τον ψαλμό ΚΑ'.) Τό πρόβλημα σάς είναι ότι θέλετε εσείς οί θνητοί καί τά κακά κτιστά πνεύματα νά διοικάτε καί κρίνετε αντί Ό Θεός! Μήπως εσείς θά αφήνατε νά σάς διοικούν τά μυρμήγκια ή ενοχλητικές σκνήπες; Ή ποτέ δέν σκοτώσατε τίποτε; Ή δέν φάγατε τίποτε σκοτωμένον; Ό Θεός όρισε τόν κύκλον τής διατροφικής αλυσίδος καί τό λέγει.....

• «Επί τον Ισραήλ του Θεού.» (Απόσπασμα από την «προς Γαλατάς επιστολή», στ΄ 14-18.)

• «Πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω.» (Την εσπέρα, ήχος α΄.)

Μεγάλο Σάββατο

• «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ευφραίνου και κατατέρπου εξ όλης της καρδίας σου, θύγατερ Ιερουσαλήμ. Λελύτρωταί σε εκ χειρός εχθρών σου Βασιλεύς Ισραήλ» (Απόσπασμα Σοφονίου, γ΄ 8-15, την εσπέρα- το ίδιο που είχε διαβαστεί και την Κυριακή των Βαΐων.)

• «Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, τον Κυριον.» (Από τον "Ύμνο των Τριών Παίδων.) Είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, τους οποίους επικαλούνται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου οι ιερείς;

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», ο παιάνας της χριστιανοσύνης, ο όποιος προοιμιάζεται με απειλές κι εκδικήσεις: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν... Ως εκλείπει καπνός εκλειπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.» Σημασία έχει νά υμνείς καί ομοιάζεις μέ τούς δίκαιους ανεξαρτήτως εθνικότητος. Καί δή Τού Θεού δηλαδή! Μήπως οί Έλληνες είναι όλοι δίκαιοι ή όλοι άδικοι; Ή μήπως οί Έλληνες αγαπούν αλλήλους έκ π.Χ.;;;;; Δέν υπήρξε άλλον έθνος από τό ελληνικόν όπου νά εξολοθρεύει τούς Έλληνες π.Χ. μέ τούς εμφυλίους πολέμους. Τόσον ώστε εάν δέν έρχετο η Ό Αλέξανδρος, η Ρώμη καί τό Βυζάντιον μέ επιβολές είς όλους τούς Έλληνες ενός κράτους καί κατάρηγηση τών Κρατών Πόλεων, θά είχαν αυτοεξολοθρευθεί πρίν κάν έρθει Ό Χριστός ή ολίγον μετά. Μεγαλύτερος εχθρός τού Έλληνα ήταν ό Έλληνα, τί μάς λέτε ότι είχαν οί άλλοι εχθρούς; Βεβαίως είχαν εχθρούς, σημασία έχει νά είσαι ό δίκαιος όπου μισούν οί άδικοι εχθροί, πειάσατε τό νόημα;

Το εβραϊκό ιστορικό της γιορτής του Πάσχα

Η αρχή του Πάσχα ανάγεται μεν στους αιγυπτίους, που γιόρταζαν την Εαρινή Ισημερία, τότε που η ήμερα αρχίζει να γίνεται μεγαλύτερη από τη νύκτα: πισάχ, δηλαδή «διάβαση», έλεγαν τη γιορτή τους οι αιγύπτιοι, δηλαδή διάβαση του Ήλιου από τον Ισημερινό. Όμως οι εβραίοι εν τέλει ιδιοποιήθηκαν και διέσωσαν αυτό το έθιμο∙ στη γλώσσα τους λέγεται Πεσάχ («πέρασμα») ή Γιορτή των Αζύμων (Λουκ. κβ΄,1) και εξακολουθεί να είναι η σπουδαιότερη γιορτή τους.

Σύμφωνα με την Βίβλο, το Πάσχα ορίσθηκε από το θεό, θεσπίστηκε από τον Μωυσή και καθιερώθηκε σε ανάμνηση της εξόδου των εβραίων από την Αίγυπτο και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα («Έξοδος», κεφ. ιβ΄). Λέγεται και Πάσχα των Ιουδαίων (Ιωάν. β΄,13, ια΄, 55) ή Πάσχα του Κυρίου (Γιαχβέ, «Έξοδος» ιβ΄, 11). Γιορτάζεται την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Η «εξήγηση» ρωμιορθόδοξων κύκλων, πως η λέξη Πάσχα προέρχεται από το ελληνικό ρήμα πάσχω, στερείται σοβαρότητας. Η λέξη Πάσχα είναι εξελληνισμός της εβραϊκής λέξης πεσάχ. Ακόμη καί η λέξη πέρασμα ομοιάζει ώς γεννήτρια τής λέξεως πεσάχ. Ενώ όπως είπαμε, τό πέρασμα τό ευλόγησε διά τούς Εισραηλίτες ό Αμνός Τού Θεού όπου ό Μωυσής ήξευρε καί τούς έβαλε νά σχηματίσουν παρακαλώ Σταυρόν καί όχι άλλον σχήμα επάνω από θύρες καί παραθύρες!

«Θελω πατάξει παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου από ανθρώπου έως κτήνους», διεμήνυσε στους εβραίους ο Γιαχβέ («Έξοδος, ιβ΄ 12). Προκειμένου να το πετύχει αυτό, τους παράγγειλε πρώτα να σφάξουν ένα αρνί και να το φάνε το βράδυ με άζυμα και πικρά χόρτα και μετά με το αίμα του να βάψουν το ανώφλιο και τους δύο παραστάτες των θυρών των σπιτιών τους, ώστε «ο Κύριος θέλει παρατρέξει την θύραν και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τας οικίας σας, δια να πατάξη». Τελικά «ο Κύριος επάταξε παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου από του πρωτοτόκου του Φαραώ, όστις κάθηται επί του θρόνου αυτού, έως του πρωτοτόκου του αιχμαλώτου, του εν τω δεσμωτηρίω∙ και πάντα τα πρωτότοκα των κτηνών... Δεν ήτο οικία εις την οποίαν δεν υπήρχε νεκρός». Όλες αυτές οι θεόπνευστες ενέργειες, που περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο ιβ΄ κεφάλαιο της «Εξόδου» της Βίβλου, γιορτάζονται την ημέρα του Πάσχα. Νέμεσις, Θεία Εκδίκησις, Θεία Τιμωρρία, αναφέρεται από όλους τούς λαούς, όλα τά έθνη καί όλες τίς θρησκείες, συμπεριλαμβανομένων καί τών παραδόσεων τών Ελλήνων. Άλλωστε, τόν φόνον καί έν τέλει τόν θάνατον ποίος τόν έφτειαξε; Ό Θεός βεβαίως! Μά είναι πράγματα αυτά νά λέγοντε ώς πρωτάκουστα τάχατες, χαχαχά! Ό Θεός κρίνει καί θανατώνει ή σώζει πρίν τόν θάνατον, κρίνει καί σώζει ή δέν σώζει μετά θάνατον. Ανεξιχνίασται αί βουλαί Θεού! Δηλαδή νομίσατε ότι εσείς γνωρίζετε όσα Εκείνος; Ύβρις! Όσα αναφέρει η Αγία Γραφή περί δικαιοσύνης αναφέρει καί η αρχαία ελληνική γραμματεία ανάλογα, τί τά αποσιωπάτε εκείνα καί κατηγορείτε αυτά; Αφού τά ίδια είναι καί άμα είναι βουλαί Θεού μόνον ταπεινότητα νά έχουμε καί νά προσευχόμαστε νά μήν μάς βλάψουν.

Αυτό το εβραϊκό Πάσχα ο Ιησούς ούτε κατήργησε, ούτε υποτίμησε, τουναντίον πήρε τους μαθητές του και ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα -το τρίτο και τελευταίο έτος του δημόσιου βίου του-, για να το γιορτάσουν σαν νομοταγείς εβραίοι (Μαρκ. 14,1, Λουκ. 22,1, Ιωάν. 2,23). Αφού Ό Χριστός τούς ελευθέρωσε, πώς νά μήν ιορτάζει τήν θεσμοθέτηση τού Πάσχατος έξ’ Ιδίου; Έπασχαν καί οί Ιουδαίοι έν Αιγύπτω. Καί αντί νά τιμήσουν Αυτόν όπου τούς διαπέρασε είς τήν απόδραση Τόν Ενσταύρωσαν επειδή δέν Τόν αναγνώρισαν, παρά ελάχιστοι όπως ό Αρχιραββίνος μέ ελληνικότατον όνομα, ήτοι ό Νικόδημος καί ό αδελφός τού Ιωσήφ = Ιώσηπος = από τήν λέξη Ίαση όπως καί τό Ιησούς καί Ιάσων καί όπως τό υπέρ αγγλιστί π.χ. έγινε καί super καί hyper. Καί όπως τό Γήμητρα = Γή+μήτρα έγινε καί Δήμητρα = Δή+μήτρα καί έξ’ αυτών τό Γεώργιος ή Γήμητρος καί Δήμητρος = Δημήτριος, χαχαχά τέτοια είναι η αλήθεια.

Όλες οι περιγραφές της Καινής Διαθήκης μιλούν ξεκάθαρα, ότι τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος εξελιχθήκαν την εβδομάδα που προηγήθηκε από το Πάσχα των εβραίων. Ο λεγόμενος Μυστικός Δείπνος ήταν το πασχαλινό τραπέζι για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα από τον Ιησού και τους μαθητές του. «Ο Ιησούς απέστειλε τον Πέτρο και τον Ιωάννη λέγοντας: "Πηγαίνετε να ετοιμάσετε να φάμε για το Πάσχα".» (Λουκ. 22,8.) «Οι μαθητές έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς κι ετοίμασαν το Πάσχα.» (Ματθ. 26, 19.) Η λέξη Ματθαίος σημαίνει μετά Θεού καί έγινε αναγραμματισμός τού μετά σέ Ματθείος.

Το Πάσχα των εβραίων κατά το έτος εκείνο γιορτάστηκε ημέρα Σάββατο, ενώ η υποτιθέμενη ανάσταση σύμφωνα με τους ευαγγελιστές (Ματθ. 28,1, Μαρκ. 16,1, Λουκ. 24,1, Ιωάν. 20,1) έγινε την επομένη ήμερα («μία των Σαββάτων»), που αργότερα ονομάστηκε Κυριακή. Από εκεί πήραν την ονομασία τους και οι άλλες ήμερες της εβδομάδας (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη κ.τ.λ.).

Στην Α΄ Οικουμενική Συνοδό της Νίκαιας (325 μ.Χ.) καθορίστηκαν τα του εορτασμού του χριστιανικού Πεσάχ. Συγκεκριμένα αποφασίστηκε να γιορτάζεται η ανάσταση του Ιησού. Ως ημερομηνία καθορίστηκε η πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία, ώστε το χριστιανικό Πάσχα και να αποτελεί συνέχεια της εβραϊκής παράδοσης του Πεσάχ, αλλά και να μην συμπίπτει την ίδια ακριβώς μέρα με το εβραϊκό. Μά ό καλύτερος τρόπος μέτηρησης τού χρόνου είναι οί πανσέληνοι, εξού καί Τώ Αγίω Φώς εξέρχεται αυτήν τήν ημέραν. Τό ότι δέν είναι κινητή ημέρα τά Χριστούγεννα είναι επειδή έπρεπε νά σηματοδοτηθεί μία ημέρα κοντά είς τήν αρχή τού έτους. Διά τήν περιτομή Ό Χριστός είπε ότι εάν δέν τήν ήθελε Ό Θεός τήν πορθή/χαλινόν δέν θά τήν έκανε, τό λέγει είς τό κατά Θωμάν Ευαγγέλιον. Εάν ιορτάζαμε όλες τίς ιορτές βάσει πανσελήνων καί δή κινητώς τότε θά υπήρχε μεγάλη δυσκολία. Τό ποία ημέρα αναστήθηκε Ό Χριστός, αρκεί νά υπολογίσει κάποιος ειδικός πότε ήταν τό ιουδαϊκόν Πάσχα τό έτος όπου Ό Χριστός Αναστήθηκε. Άλλωστε, οί ημερομηνίες είναι συγκεκριμμένες καί επανέρχοντε, γίνεται δηλαδή κύκλος. Επίσης, οί μήνες τότες ανά φυλή καί εθνότητα είχαν διαφορετικόν ποσόν ημερών καί διαφορετικά ονόματα μηνών. Απλά γνωρίζουν ότι Αναστήθηκε τήν πρώτη Κυριακή μετά τό πέρα τής Πανσελήνου τής εαρινής ισημερίας καί τό έτος αρχίζει απ’ εδώ.

Σύμφωνα με τους χριστιανούς, ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, οπότε κάθε 25 Δεκεμβρίου γιορτάζεται η γέννηση του. Την όγδοη ήμερα έγινε η περιτομή του, οπότε λογικά γιορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Το ίδιο γίνεται και για όλες τις άλλες γιορτές. Αυτό που δεν έχει σταθερή ημερομηνία είναι το Πάσχα. Κάποια μέρα της Άνοιξης όμως, πιστεύουν, ο Ιησούς αναστήθηκε. Πότε ήταν αυτή η ήμερα; Γιατί δεν μελέτησαν οι Πατέρες τις Γραφές τους, δεν ζήτησαν και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να αποφασίσουν ποια ημερομηνία έγινε η ανάσταση; Γιορτάζοντας κάθε χρόνο σε άλλη ημερομηνία, μόνο από σύμπτωση μπορεί να ταυτίσουν την ημέρα της υποτιθέμενης ανάστασης με την ήμερα του εορτασμού της. Η εβραϊκή καταγωγή του Πάσχα είναι καθαρά ο λόγος, που δεν εορτάζεται σε συγκεκριμένη ημερομηνία, άλλα είναι κινητή εορτή.

Οι σύγχρονοι ρωμιοί χριστιανοί τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τους εβραϊκούς συμβολισμούς του Πάσχα, δηλαδή:

• Το βασικό στοιχείο του, το ψητό αρνί, που έσφαξαν οι εβραίοι κατʼ εντολή του Θεού: Αρνί τρώνε από τότε κατʼ έθιμο κάθε Πάσχα οι εβραίοι.

• Τα αυγά, που συμβολίζουν το ναό της Ιερουσαλήμ, όπου γίνονταν οι θυσίες.

• Το κόκκινο χρώμα, που συμβολίζει το αίμα του αρνιού, που έβαψαν τις θύρες τους οι εβραιοι.

Δημοσιεύτηκε 2 minutes ago από τον χρήστη ΘΕΟΜΕΤΡΙΑ ΛΟΓΟΣ