Aug

4

ΥΠΕΡΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ Ή Η ΑΓΑΠΗ; Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΕ ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΥΠΕΡΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ Ή Η ΑΓΑΠΗ; Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΕ ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

.

Ελλείψει αγάπης δεν υπάρχει και δεν νοείται δίκαιον. Η φλογερή επιθυμία διά την εφαρμογή του δικαιού είναι προέκταση, γέννημα και ΕΚΔΗΛΩΣΗ της αγάπης. Ποίος είναι εκείνος όπου αγαπά και θέλει το άδικον και ποίος είναι εκείνος όπου δεν αγαπά και και θέλει το δίκαιον;

.

Ο ενδιαφερόμενος διά την πανεξάπλωση του δικαίου είναι αυτός όπου τρέφεται και εκπηγάζει αγάπη. Εκείνος όπου δεν αγαπάει ενδιαφέρεται περί της ιδιοτέλειας και των προσωπικών διά τον ίδιον ωφελειών. Το ν’ αγαπάς και να ενδιαφέρεσαι μόνον διά την προσωπική σου ωφέλεια είναι ασυμβίβαστον εκ των προτέρων. 

.

Διατί και πως, να ενδιαφέρεται διά το δίκαιον όστις δεν αγαπάει; Αφού δεν νοιώθει την αγάπη πως να ενδιαφέρεται διά το δίκαιον; Είναι ως να έχεις την εμπειρία χωρίς να κάνεις και να επιδέχεσαι την εμπειρία. Έτερον παράδειγμα, δεν μπορείς να συνουσιάζεσαι αν δεν κάνεις έρωτα, δεν μπορείς να αγαπάς εάν δεν συνουσιάζεσαι με την πνευματικότητα της αγάπης....

.

Η εκδήλωση της αγάπης είναι το δίκαιον και η εκδήλωση του δικαίου η αγάπη.

Όταν αγαπάς χωρίς να ενδιαφέρεσαι διά το δίκαιον είναι ως να εφαρμόζεις το δίκαιον χωρίς αγάπη! Τι σημαίνει αυτόν;

.

Σημαίνει ότι πρώτον, η αγάπη σου χωρίς δίκαιον, είναι προσωπική φιλοδοξία περί αυτοδοξίας, ματαιοδοξίας, υστεροβουλίας και υστεροφημίας. Και δεύτερον, αν εφαρμόζεις το δίκαιον χωρίς αγάπη θα κτίζεις απολυταρχία κάποιας νομοθεσίας ή πολιτεύματος στυγνά, στεγνά, χωρίς αίσθημα συμπόνοιας, άρα ενυπόκριτα και κακόβουλα, όπως θα κάνει εις τον υπέρτατον βαθμόν ο Αντίχριστος και όπως κάνουν τα ανθρώπινα δαιμόνια όπου προετοιμάζουν ηθελημένα ή εν αγνοία τους, την βασιλεία του υιού του Διαβόλου. 

.

Πως το διακρίνουμε αυτόν; Αρκεί να καταλάβουμε ότι, μόνον έναν πολίτευμαν είναι χειρότερον της αναρχίας, η απολυταρχία. Διότι η αναρχία επιτρέπει εις τον καθένα να αυτοαμυνθεί ενώ η απολυταρχία αποτρέπει κάθε αυτοάμυνα, αυτοεξυπηρέτηση και αυτοεπιβίωση. Μάλιστα, η απολυταρχία έχει την δυνατότητα να εφαρμόσει την αναρχία διά νόμου, μη επιτρέποντας εις τον καθένα ν’ αρνηθεί το άδικον όπου διατάσσεται να πράξει και εις τον καθένα να μην δύναται ν’ αυτοαμυνθεί. Αυτόν τεχνολογικώς καλείται ΜΙΚΡΟΨΗΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ (μικροτσιψοποίηση). Η απόλυτη απολυταρχία δεν είναι εφικτή άνευ της μικροψηγματοποιήσεως της ανθρωπότητος. Ποίος έχει επιχειρήματα περί του αντιθέτου; Ούτε ο Θεός, επειδή συμφωνεί!

.

Εάν θα έπρεπε να επιλέξουμε μία αναρχία αγάπης ή μία απολυταρχία αδικίας, σαφώς θα έπρεπε να επιλέξουμε το πρώτον. 

.

Εάν θα έπρεπε να επιλέξουμε μία αναρχία αδικίας ή μία απολυταρχία δικαίου, σαφώς θα έπρεπε να επιλέξουμε το δεύτερον. Ετούτον εννοούν οι στίχοι: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομα σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γεννηθήτω το θέλημα σου, ως εν ουρανώ και επί της γής....».

.

Μας ζητά ο Θεός να εφαρμόσουμε απολυταρχία αγάπης από μόνοι μας, δηλαδή από μόνοι μας να μάθουμε ν’ αγαπάμε εις τον υπέρτατον βαθμόν αλλήλους, άνευ οιασδήποτε διάκρισης, κριτηρίου και επιλογής.... Λοιπόν, αυτόν θα ειπεί αγάπη και όστις αγαπά δεν αδικεί και όστις είναι συνυφασμένος με το δίκαιον αγαπάει. 

.

Όποιος κομματεύεται είτε είναι Χριστιανός είτε όχι και όστις κρίνει και κατακρίνει τα κακά όπου έκαμε έκαστος εν ονόματι της θρησκείας του, της υποκριτικής του πίστης, της μωρίας του, της εσσφαλμένης πεποιθήσεως του, ενώ δεν πρωτοσυναφέρνει τα της ιδικής του θρησκείας και της του ίδιου τα κακά προηγούμενα είναι άδικος και ως εκ τούτου μη αγαπών! 

.

Ποίος σας είπε ότι ο Χριστιανός είναι αναμάρτητος εκ των πραγμάτων και πως ό,τι έκαμαν κάποιοι εν ονόματι Χριστού είναι οπωσδήποτε σύμφωνα με την γνώμη Του Τριαδικού Θεού; Και ποίος σας είπε πως όστις κατηγορεί τους Χριστιανούς περί των κακών πράξεων και υποκρισιών τους, δεν έχει διαπράξει αμαρτήματα σοβαρά και υποκρισίες κάνει και ότι η θρησκεία ή το κόμμα του δεν έχουν κάμει τα ίδια παραπτώματα και εγκλήματα και χειρότερα; 

.

Η ομόνοια δεν έρχεται επειδή κρίνουμε τους άλλους και ποτέ πρωτίστως τους εαυτούς μας ή εκείνους όπου υποστηρίζουμε ότι ήσαν ή εισίν καλύτεροι, σε οποιδήποτε θέμα! Τάδ’ έφη διχόνοια! Η ομόνοια είναι η πρώτη πράξη και το πρώτον επισόδειον της αγάπης της δικαιοσύνης και της δικαιοσύνης της αγάπης και η διχόνοια η πρώτη πράξη και το πρώτον επισόδειον της αδικίας και του μίσους (μη+ίσος, όταν η μία ασημαντότητα θεωρεί κατώτερη την άλλη ασημαντότητα, όταν ο άνθρωπος πηλός κλέβει τον πίθον πηλόν, κάνωντας τον αναστημένον Λάζαρο να σπαραξογελάσει!). Η διαφορετικότητα φαίνεται εις το τέλος, όπου κανένας δεν διαφέρει άμα αποθάνει, είτε ήταν πίθος, είτε άνθρωπος, είτε πίθηκος, είτε κολοσσός της Ρόδου ή του Παρισσιού! Τα πάντα χώμα εισίν! Και το χώμα είναι ίσον όχι μη ίσον (μίσον/μίσος) ανά αυτομεταξύ του!

.

Η δικαιοσύνη της ύλης είναι η δικαιοσύνη της ασημαντότητος. Ό,τι και αν ήσουν ό,τι και αν είσαι θα καταλήξεις ασήμαντον χώμα! Εάν ζήσεις με αυτήν την λογική αυτήν την δικαιοσύνη θα έχεις, ήτοι την δικαιοσύνη της εν τάξει αδικίας, όποιος προλάβει και ότι ωφεληθεί! Εάν όμως επιλέξεις την ουράνια άϋλη δικαιοσύνη και αρνηθείς την θνητογενή δικαιοσύνη της προασημαντοποιημένης πραγματικότητος, εάν αρνηθείς την ίδια την υλική φύση σου διά χάριν της άθνητης δικαιοσύνης, πού νομίζεις ότι θα καταλήξεις; Είναι αυτονόητον και αυτοέκλητον! Θα καταλήξεις εις το τέρμα του δρόμου όπου επέλεξες εξ’ αρχής ή ανά πάσα ύστερη στιγμή. Δεν είναι το ίδιον όπου συμβαίνει με τους αυτοκινητοδηγούς; Καταλήγουν όπου αυτοπροορίζονται με το όχημα τους και αν λάχει να αποθάνουν από δυστύχημα καθοδόν, εμείς κρίνουμε τον προορισμόν τους αναλόγως του υπεραστικού δρόμου ή της οδού όπου κόπηκε το νήμα της γήινης ζωής τους, αλλά μόνον οι ίδιοι και ο Θεός τι είχαν κατά νουν οι αποθανόντες οδηγοί/αυτοδηγοί. Μπορεί να κατευθύνονταν ή να έφευγαν από τον Παράδεισο ή την Κόλλαση, δεν γνωρίζουμε εάν παράκατω θα έστριβαν δεξιά ή αριστερά, επάνω ή κάτω κ.τλ.. Να διατί δεν πρέπει να κρίνουμε διά να μην κριθούμε, διότι ούτ’ εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε πού κατευθυνόμαστε πόσον δε να γνωρίζουμε πού κατευθύνονται οι άλλοι. Με μία εξαίρεση, κάποιων ανθρώπων τα έργα είναι πασιφανή, τουλάχιστον προς στιγμής, επειδή φαίνονται πού κατευθύνονται από τους καρπούς όπου καρποφορούν, αλλά μέχρι να προλάβουμε να τους κρίνουμε μπορεί ν’ άλλαξαν ως αυτοδηγοί πορεία και με την εσφαλμένη κρίση μας, ν’ αλλάξαμε και εμείς πορεία, ένεκα άδικης και σφαλλερής διάκρισης! Χαχαχαχα! Εντούτοις, χρειάζεται η προβλεπτική διάκριση διά χάριν της άμυνας και της επίγνωσης περί του τι κάνει ο καθένας και πως ει δυνατόν να επηρεάσει την ζωή μας, αλλά αυτόν δεν είναι κατάκριση, είναι επίγνωση, δηλαδή προς το παρόν, ανά πάσα στιγμήν μέχρι να φανεί ανυπόκριτα η αλλαγή, αναγνωρίζουμε την απειλή ή την πιθανή απειλή από τους άλλους. Ακόμη και ο διάβολος κάποτε μπορεί να γίνει καλός, δεν τον κατακρίνουμε, αλλά του το αναγνωρίζουμε. Αυτή είναι η λογική, δεν είναι σταθμισμένη αιώνια σε κάποια γνώμη, αλλά εν αναμονεί μία στιγμή, μία δεκαετία ή και αιώνια, μέχρι να γίνει η αλλαγή. Αυτόν σημαίνει δεν κρίνω, δεν κατακρίνω, αλλά διακρίνω! Δεν καταδικάζω τον άνθρωπον αλλά τις πράξεις του και καταδικάζω τις πράξεις του καταδικάζοντας με αγάπη τον πράττων τις πράξεις του. Να διατί υφίσταται η συγχώρεση, διότι άμα ο πράττων απαρνηθεί τις πράξεις του, ο πράττων σώζεται και οι πράξεις του αποθαίνουν ή έχουν ήδη αποθάνει, χωρίς να συνεπάρουν εις τον θάνατον τον πράττων αυτάς. 

.

Ακούω ότι ο Χριστός δεν είναι μονοφυσίτης αλλά δισυφίτης. Δεν είμαι οπαδός καμμίας αίρεσης, ούτε αριανικός, και βεβαίως ο Χριστός ήταν Θεάνθρωπος, αφού ως Πνεύμα Υιού γεννήθηκε από θνητή γυναίκα. αλλ’ εν τέλει ο Χριστός έγινε μονοφυσίτης, αφού εις την Μεταμόρφωση, το θνητόν του σαρκίον εξαϋλώθηκε και έγινε έναν με το Πνεύμα Υιού. 

.

Ποίος δύναται να διαφωνήσει, πως άμα καταργηθεί η ύλη ο Χριστός δεν θα είναι διφυσίτης; Και ποίος μπορεί ν’ αρνηθεί πως άμα καταργηθεί η ύλη, ο Θεός θα μπορεί να την επαναποιήσει και αφού δύναται να την επαναποιήσει την ύλη σημαίνει υπάρχει ως δυνατότητα η ύλη! Άρα τε, η ύλη εν ανυπαρξία της και εν υπάρξει της, υπάρχει! Όπως και το κάθε τι άλλον όπου δύναται να υπάρχει. Κατά την προσωπική μου εμβέλεια, υπαρκτόν δεν είναι εκείνον όπου υπάρχει αλλά εκείνον όπου δύναται να υπάρχει ομοίως με εκείνον όπου υπάρχει ήδη, εκείνον όπου υπήρχε χθές αλλά δεν υπάρχει σήμερα, εκείνον όπου θα υπάρχει αύριον αλλά δεν θα υπάρχει μεθαύριον! Εάν κτίσουμε μία λέξη ενός δισεκατομμυρίου γραμμάτων αύριον, είναι επειδή υπήρχε η δυνατότητα υπάρξεως της από χθές, απλά την συναρμολογήσαμε εις το μυαλόν μας σήμερα, αλλά υπήρχε από χθές, να το καταλάβετε αυτόν! Είναι όπως τον κάλαθον αχρήστων του Η/Υ όπου στέλνουμε τα διεγραμμένα στοιχεία, αλλά υπάρχουν σε έναν υποθάλαμο του Η/Υ!

.

Τίποτε δεν αποθαίνει, τίποτε δεν απόθανε ποτέ, απλά αποσυναρμολογείται και από τα αποσυναρμολογημένα πρωτικά στοιχεικά υλικά δομικά τούβλα κτίζεται κάτι άλλον, μία άλλη μορφή, είδος, κατάσταση, διάσταση. Μόνον αν το καταλάβετε αυτόν θα κατανοείσετε ότι η ύπαρξη είναι αθάνατη, αλλά η συναρμολόγηση προσωρινή ή αιώνια αναλόγως τι θα θελήσει ο Θεός, και μπορεί ν’ ανασύρει την ανυπαρξία ανά πάσα στιγμή. 

.

Με τις λέξεις συναρμολογώ και αποσυναρμολογώ λύεται το ζήτημα του θανάτου και της ζωής, της ανυπαρξίας και της ύπαρξης, της διάλυσης και της ανάστασης! Αυτά είναι δυνατότητες του Κύκλου Του Τριαδικού/Τρισδιάστατου Θεού. 

.

Ο Θεός έχει μόνον μία φύση, την φύση Της Άγνωστης εις ημάς Ουσίας και Ουσιαστικότητος Του. Η ύλη είναι προέκταση και παρακλάδος της μίας Αυτής Θείας Φύσεως! Εάν πιστεύουμε ότι υπάρχουν δύο ή περισσότερες φύσεις, τότε πως υπάρχει μόνον Ένας Θεός; Ο Θεός είναι η Φύση της φύσης ή και των φύσεων, άρα τε, εν απολήξει όλα είναι Έναν, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει πούποτε και ποτέ διφυσική υπόσταση. 

.

Δεν υπάρχει φύση εξέχωρη από Τον Θεόν αφού ο Θεός είναι πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών, εκδηλούμενος μέσα από την οιανδήποτε μορφή, είδος και κατάσταση φύσης και αυτή η φύση δεν αποθαίνει αλλά ανακυκλούται, σκοτώνοντας κάθε καλή, κακή, ουδέτερη και ανάμεικτη πράξη ή πρόθεση όπου εκδηλώθηκε από την αυτονομία της κάθε προσωπικότητος και του κάθε ζώντος πράγματος της φύσης. Κάνει όμως εις τους αγίους, τους δίκαιους και εν πολλοίς φιλοδίκαιους ανθρώπους μία χάριν, αντί να τους ανακυκλώσει τους σώζει ως θρόνους, θώκους και θαλάμους όπου μέσα τους κατοικεί Τω Αγίω Πνεύματι, και εις τους κολασμένους τους αφήνει να πορευθούν εκεί όπου προψήφισαν επίσης οι πράξεις τους, την κακία και την αδικία και με αυτήν την πολιτεία θα ζούν «για να δουν την γλύκαν» (της επιλογής τους) όπως λέμε εις την Κύπρον, την πολιτεία και το πολίτευμα της επιλογής τους. 

.

Τι έγινε εις την Μεταμόρφωση Του Χριστού; Έγινε μετά+μόρφωση, πήρε δηλαδή άλλη μορφή. Ποίος; Ο άνθρωπος Χριστός ήτοι ο υιός του Ανθρώπου, μεταμορφώθηκε σε Υιόν Του Θεού, έγιναν οι δύο φύσεις μία, η θνητή και υλική του φύση έγινε συναθάνατη με την αθάνατη του φύση. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει η θνητή του φύση ακόμη, αφού είπαμε πως ό,τιδήποτε γίνεται να γίνει τώρα είς το μέλλον είναι ήδη υπαρκτόν και γινόμενον. Να μην σας αιφνιδιάσει λοιπόν, αν ο Χριστός σας εμφανιστεί μετά την Μεταμόρφωση Του με σάρκα και οστά, αλλά ποτέ δεν θα παρουσιαστεί χωρίς την Θεία Του Υική Φύση, διότι αυτή είναι η Άκτιστη Του Αναλλοίωτη και Αμεταμόρφωτη Φύση. 

.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ