Aug

11

Θρίαμβος! Βουλγαρία: Αποκρυπτογραφήσαμε Επίβραχη Ελληνική Γλώσσα +8,000 ετών!!!!

Θρίαμβος! Βουλγαρία: Αποκρυπτογραφήσαμε Επίβραχη Ελληνική Γλώσσα +8,000 ετών!!!!

Είναι στενομυαλωσύνη να ατενίζουμε φιλοσοφικώς τον πολισχιδή και αντιφατικό Ελληνικό Πολιτισμό, μέσα από τα στενά όρια των συνόρων του Ελληνικού Κράτος, ακόμη και αυτόν συμπεριλάμβανε τα σύνορα της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ακόμη και τριπλάσια και ο νοών νοείτο!

Πόσον μάλλον διά την επικράτεια της γειτονικής Βουλγαρίας. Οι Έλληνες ή σαφότερα οι άνθρωποι όπου ωμιλούσαν την Ελληνική Γλώσσα, ζούσαν εις την Βουλγαρία εξ’ αμνημόνευτων ετών. Βεβαίως οι ωμιλούντες εξ’ αμνημόνευτων ετών ελληνικά εισίν Έλληνες, όπου η Γλώσσα τους υποδιαιρέθηκε διά της παραφθοράς, σε εκατομμύρια γλώσσες και διαλέκτους. 

Να τι αναφέρεται από τον Βούλγαρο Κύριλλο Κυρίλωφ διά την Ελληνική Γλώσσα πέραν των 8,000 ετών:

"Έχουμε φτιάξει ένα χάρτη με την εξάπλωση του τοπωνύμιου "Μαγκούρα" ανά τον κόσμο", λέει ο Κίριλ Κίριλοβ από την Ένωση Αρχαιολόγων του Μπελογκραντσίκ. "Πρόκειται για 2400 μέρη, ακόμα και στην Ιαπωνία, στον Ειρηνικό και την Αφρική. Όλα τα ιερά συνδέονται με την γονιμότητα της Mητέρας Uεάς, όπως την ξέρουμε και στα εδάφη μας, την οποία λάτρευαν σε σπηλιές, δίπλα σε λίμνες".

Η Μητέρα Uέα όπως την μεταφράζει ή ημιμεταφράζει η Βουλγάρα μεταφράστρια είναι η λέξη Γαία = Γιυαία = Uαία!!!! Και ο Κυρίλωφ μας λέγει ότι χαρτογραφήθηκαν 2,400 μέρη με την όπου λατρεύεται με το ίδιον ή περίπου το ίδιον παραφθαρμένον όνομα ήτοι ΓΑΙΑ!!!! Του λόγου το αληθές, ότι λατρεύεται εις τις ίδιες τοποθεσίες ανά την υφήλιον, ήτοι σπήλαια και βάθρες/τέλματα ύδατος ή λίμνες. Κατ’ επανάληψη και κατ’ εξακολούθηση ισχυριζόμαι πέραν των δύο δεκαετιών ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι η Μητρική Γλώσσα, ο Λόγος όπου αναφέρει ο Ιωάννης ο Θεολόγος και δεν έγινε απ’ άνθρωπον αλλά από Τον Άκτιστον Τρισδιάστατον Θεόν. Θυμάμαι παιδάκι τον εαυτόν μου να εξέρχεται από την σπηλαιοεκκλησία της Αγίας Νάπας και να λέγει μία φωνή εντός της σκέψης μου ότι: «ο Θεός είναι η Γλώσσα». Δεν ήξευρα τι έλεγε κανένα Ευαγγέλιον, ούτε του Ιωάννη ούτε άλλου, αλλά ελάμβανα όμως ευλογία εντός του ναού αν και η ψαλμωδία μου ήταν ημικαταλαβιστική ένεκα της αρχαϊζουσας γλωσσοτροπίας της και των άγνωστων λέξεων συνάμα.

Εν έτει 2013 επισκέπτηκα την Μαδαγασκάρη ως Ιεραπόστολος φαρμάκων τρόπον τινά και περιηγητής συνάμα. Εξεπλάγην όταν έμαθα ότι ο Θεός εις την μαδαγασκάρικη γλώσσα καλείται Ντέους = Θέους αλλά και Ζέους και Δέους = Δίας και Δέος. Συνάμα απόρησα διατί ν’ απορήσω, αφού μού είναι αναμενόμενον να συναντώ ελληνικές λέξεις σ’ όλες τις περιοχές της Γής. Άλλωστε, συγκεντρώνω λέξεις από όλον τον Κόσμο των οποίων αποκαλύπτω την ελληνική προέλευση αναδρομώντας την παραφθορά τους, εφαρμόζοντας την Ανάδρομη Γλωσσαρχαιολογία!

Μάδαγασκάρη = μάδερ (από το μάτερ/μήτερ) + γα (γαία) και το σκάρα από το εις +κάρη = εις την κορυφή ή σκαριά. Το σημαντικόν είναι ότι η πρώτη και η δεύτερη συνθετική λέξη είναι εμφανής ήτοι Μάτερ/Μητέρα + Γαία/Γη! Όντως η Μαδαγασκάρη έχει πολλά μοναδικά ζώα και εκ των οποίων πάρα πολλά πρωτεύοντα ζώα, με μοναδικόν γαιοπεριβάλλον. Συναντάται η διασταύρωση έντοπων ανθρώπων, με Μαλαισσιανούς, Αφρικάνους και Αβορηγινούς ίσως οίτινες ομοιάζουν με κάποιους Αφρικάνους. Δράττεται οργασμός προσηλυτισμού των Μαδαγαρασκινών από Ορθόδοξους, Καθολικούς, Εβραίους, Μωαμεθανούς. Ο Μητροπολίτης Ιγνάντιος βλέπωντας την πρωτόγονη θρησκεία των Μαδαγαρασκινών, σε μία συναγωγή τους καθοδόν προς και από του ύψους του Όρους της Μητρόπολης, τους θεωρεί Σατανιστές. «Του είπα ότι οι Προγονολάτρες τιμούν τους προγόνους τους ως προσωπικούς «αγίους» τους, ελλείψει οιασδήποτε άλλης αποκάλυψης εις την ζωή τους και αυτόν είναι προς τιμήν τους». Τα ίδια συμβαίνουν εις την αρχαιότητα πολλών χωρών και την ίδια τιμήν εκφράζουμε ως Χριστιανοί με τα μνημόσυνα υπέρ των προγόνων μας. Τίμα τους γονείς σου λέγει και το Μαντείον των Δελφών και ο Θεός διά του Μωσαϊκού Νόμου, διότι ούτως ήταν πάντοτε σωστόν. Η Γαία της Μητεραγαιασκάρης είναι ερυθροκαφέ και πολύ εύφορη.

Η αποκωδικοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας του Μπέλογκράντσικ (ή πρώην Διονυσίας;) είναι η εξής: «Εφαριθμούμε τα 26 Γράμματα από αριστερά προς δεξία οριζόντια και κατόπιν πάλαι από δεξιά προς αριστερά όλες τις σειρές με τους αριθμούς από  1 έως 26 και τα ερμηνεύουμε».

Πρώτα εφαριθμίζουμε τα Ελληνικά Γράμματα τα οποία η ομοιότητα τους με την εφήμερη ελληνική γλώσσα είναι πασιφανής.

Το 1. = Άλφα. Επάνω βλέπουμε την υδρία των κεράτων του ταύρου, τα οποία ως γνωστόν μαζί με την κεφαή του μας έδωσαν το Άλφα = αλ+φα = φωτεινό φαγητό ή λευκή αφή. Ήτοι το φα από το αφά = αφή αλλά και το φαγητόν από το εφάα = εφέως = εφ+έως = επί του έωντος (φωτός = ενέργειας) = εφ’ έως = εφέως και ύστερα αποκόπηκαν τα δύο έψιλον και έγινε φως αφού πρωτίστως προφέρθηκε και έως/ως/εωσάν/ωσάν (και αυτή η λέξη από το έως) φέως πριν γίνει μόνιμα το εφέως τύποις με τη λέξη φως. Άρα όταν λέμε φωτοδότης η λέξη είναι εφεωσδότης κ.α.. Επίσης το Άλφα μας λέγει ότι η Γραφή ήρθε από την Κρήτη της προπαράδοσης των Μινωιτών, εξού και ο Μινώταυρος και ότι η αυτοκρατορία των Κρητών εστιάστηκε εις την Καππαδοκία όπου έχουν ως σύμβολον τον Ταύρο και οι εκεί Ελληνίδες μέχρι πριν την Μικρασσιατική Καταστροφή χόρευαν με κορώνες κεράτων βουβαλόταυρων επί της κεφαλής των, όπως αυτούς τους βούβαλους όπου έφεραν οι Έλληνες Καππαδόκες πρόσφυγες εις την Κρκίνη και τις Πρέσπες. Άλφα σημαίνει και φωτεινή αφή αν θέσουμε υπόψιν ότι αλ σημαίνει φως, λευκόν και Θεός και ακόμη καλύτερα ότι η αρχή της Γραμματοσειράς προήλθε από Τον Θεόν ήτοι Αλ αφή = η Θεία αφή είναι η Γλώσσα = εν αρχήν ην ο Λόγος.... του Ιωάννου του Θεολόγου «εν αρχη ην ο λογος και ο λογος ην προς τον θεον και θεος ην ο λογος

² ουτος ην εν αρχη προς τον θεον

³ παντα δι αυτου εγενετο και χωρις αυτου εγενετο ουδε εν ο γεγονεν

⁴ εν αυτω ζωη ην και η ζωη ην το φως των ανθρωπων

⁵ και το φως εν τη σκοτια φαινει και η σκοτια αυτο ου κατελαβεν

⁶ εγενετο ανθρωπος απεσταλμενος παρα θεου ονομα αυτω ιωαννης (Ιωάννης ο Πρόδρομος)

⁷ ουτος ηλθεν εις μαρτυριαν ινα μαρτυρηση περι του φωτος ινα παντες πιστευσωσιν δι αυτου

ουκ ην εκεινος το φως αλλ ινα μαρτυρηση περι του φωτος

⁹ ην το φως το αληθινον ο φωτιζει παντα ανθρωπον ερχομενον εις τον κοσμον

¹⁰ εν τω κοσμω ην και ο κοσμος δι αυτου εγενετο και ο κοσμος αυτον ουκ εγνω

¹¹ εις τα ιδια ηλθεν και οι ιδιοι αυτον ου παρελαβον

¹² οσοι δε ελαβον αυτον εδωκεν αυτοις εξουσιαν τεκνα θεου γενεσθαι τοις πιστευουσιν εις το ονομα αυτου

¹³ οι ουκ εξ αιματων ουδε εκ θεληματος σαρκος ουδε εκ θεληματος ανδρος αλλ εκ θεου εγεννηθησαν

¹⁴ και ο λογος σαρξ εγενετο και εσκηνωσεν εν ημιν και εθεασαμεθα την δοξαν αυτου δοξαν ως μονογενους παρα πατρος πληρης χαριτος και αληθειας

¹⁵ ιωαννης μαρτυρει περι αυτου και κεκραγεν λεγων ουτος ην ο ειπων ο οπισω μου ερχομενος εμπροσθεν μου γεγονεν οτι πρωτος μου ην

¹⁶ οτι εκ του πληρωματος αυτου ημεις παντες ελαβομεν και χαριν αντι χαριτος

¹⁷ οτι ο νομος δια μωυσεως εδοθη η χαρις και η αληθεια δια ιησου χριστου εγενετο

¹⁸ θεον ουδεις εωρακεν πωποτε μονογενης θεος ο ων εις τον κολπον του πατρος εκεινος εξηγησατο......»

Αυτά λέγονται περί Του Λόγου/Γλώσσας Του Θεού, της οποίας μία μορφή είναι η Ελληνική Γλώσσα ήτις είναι Μαθηματική Γλώσσα και πρωτόγονος δεν εποίησε. Να διατί οι Έλληνες είναι η αρχική εθνότητα της ανθρωπότητος, ΕΠΕΙΔΗ η Ελληνική Γλώσσα Είναι η αρχική Γλώσσα της ανθρωπότητος. Άρα τε, Πρώτη Γλώσσα από την Πρώτη Αρχική Εθνότητα (ή μη Εθνότητα ήτοι η Μία Αρχική Ανθρωπότητα) = η Ελληνική!!!! Αυτή είναι μία Θεωρία μου όπου διατηρώ ίσως καμμία αμφισβήτηση προς την ορθότητα τις πέραν των δύο δεκαετιών και έχω την πεποίθηση ότι θα αποδεικτεί πέραν πάσης αμφιβολίας, έναν λίθος της τεκμηρίωσης και το εν λόγω άρθρον.

Το 2. Το γράμμα αυτόν είναι το Βήτα, εξού και το συναντάμε εις την δεύτερη θέση του Αλφάβητου και ομοιάζει με το λατινικόν b.

Το 3. Εμφανώς αυτόν το γράμμα είναι το Γάμμα.

Το 4. Είναι το Δέλτα. Εμφαίνεται από το κεντρικόν σχήμα του ως πρωτόγονον Δέλτα και D, κάτι ως ανισόπλευρον αμφιτετράγωνον με τις κάθετες πλευρές μεγαύτερες από τις οριζόντιες.

Το 5. Χωρίς λόγια το Έψιλον.

Το 7. Είναι ο όφις του Ζ/ζ, ήτοι Ζήτα.

Το 8. Είναι το Ήτα παρουσιασμένον με αντιδιαγώνια συνδετική γραμμή μεταξύ των δύο κάθετων γραμμών εν σχέσει με το Νι, ήτοι το Νι από αριστερά επάνω προς δεξιά κάτω και το Ήτα από το δεξιά επάνω προς αριστερά κάτω.

Το 10. Είναι το Κάππα = Κ/κ/k, το οποίον φαίνεται ως ψαλίδι τύποις Χι και έχει μία υπογεγραμμένη οξεία ανάμεσα εις τα κάτω σκέλη του.

Το 11. Είναι εμφανώς το Λάμβδα, εξού και ακολουθεί το Κάππα, όπως και εις την σύγχρονη αρχαία ελληνική γραμματοσειρά.

Από τα 12 έως το 21. Ακολουθούν την σύγχρονη αρχαία ελληνική γραμματοσειρά, μ’ εξαίρεση το Ξι πριν το Όμικρον (14.). Πρόκειται περί υπερκαταπληκτικής ομοιότητος. Το δε Φι έχει εις το δεξιόν ημικύκλιον του δύο στίγματα, όπως το Κάππα μία ιωτική υποσημείωση. Το Σίγμα ως γνωστόν εις την σύγχρονη αρχαία ελληνική γλώσσα πριν καν υπάρξει η λατινική γλώσσα από τους αυτομετανάστες Κυμαίους της Εύβοιας, όταν έκαμαν το Χαλκιδικόν Αλφάβητον (από την Χαλκίδα της Εύβοιας) και να μετονομαστεί αργότερα σε Λατινικόν Αλφάβητον. Ύστερα ακολουθεί το 22. Παρακολουθούμε εδώ την διαδρομή και την εξέλιξη της ίδιας γλώσσας, αλλά χωρίς να αποκλίνει από την Ρίζα Προαρχαία Μία Αρχική Γλώσσα. Το οποίον επέρχεται μετά το 21. Το οποίον αντιστοιχεί και συμφωνεί με την σειρά του σύγχρονου αρχαίου ελληνικού αλφάβητου ήτοι το Χι, άρα τε είναι το Ψι και αναγράφεται ως τέσσερα = 4 με την έννοια ότι η δεξιά ημικαμπύλη του ψι αποκόβεται διά χάριν της εκσυντομεύσεως ή αργότερα ή από άλλους ομοιόγλωσσους προσθέθηκε ή αφαιρέθηκε διά χάριν αισθητικής μέρος της δεξιάς καμπύλης.

Μας μένουν περί αποκωδικοποιήσεως τα γράμματα υπαριθμών κατά σειρά 6., 9., 23., 24., 25., και 26.. Μας λοίπουν τα γράμματα Ιώτα, Θήτα Ξι, Δίγαμμα = F από τον Όμηρο (εξού και είναι δύο Γάμμα έναν με την γωνία εις την κορυφή της κάθετης γραμμής/Ιώτα και έναν με γωνία ολίγον επάνω από την μέση της ίδια κάθετης γραμμής/Ιώτα. Το Κόππα με το ελληνικόν σύμβολον Q όπου συναντάται πολύ εις την Κόρινθον και είναι ο φθόγγος κχ, άρα τε δεν είναι Κόππα αλλά Κχόππα όπου πρέπει να καλείται κατά την ταπεινή μου εκτίμηση, αφού αν έχει την ίδια προφορά με το κάππα, ποίος ο λόγος της ύπαρξης του; Από φαύλα ματαιοδοξία; Δεν συναντάεις τέτοιαν ανομαλία εις τους ιερείς σοφούς της Προϊστορικής Γλωσσοσοφολογίας! Η περιοχή της Καππαδοκίας πιθανότατα να καλείτο Κχαππαδοκία επειδή χρησιμοποιούσαν αφειδώς το γράμμα Κχόππα. Το άλλον γράμμα όπου ενέκλεψε από την εφήμερη χρήση του είναι το σανμπί ή σαμπί ή σανμπλί και προφέρεται πιθανότατα ως διπλόν σίγμα = σσ ή τσ. Εάν αρχίζει από τον γράμμα σίγμα η λέξη σαμπί τότε πρέπει να είναι το διπλό σίγμα από την παραφθορά της λέξεως εις+αμπί = εις+αμφί και δη εις+αμφό = εις+αμφότερα = εισαμφότερα και ως γράμμα ή φθόγγος ο/το εισαμφότερον. Έχω ήδη ισχυριστεί προ πολλού ότι όλες οι λέξεις με διπλόν σίγμα, διπλόν ταυ αλλά και με σίγμα ταυ ή ταυ σίγμα (σσ, ττ, στ,τσ) σημαίνουν το ίδιον. Επί παραδείγματι, η λέξη εστί αναγραματίσθηκε σε έτσι και άλλαξε σχεδόν καθόλου το νόημα, το ίδιον θα ήταν αν λέγαμε εττί ή εσσί ή έττι ή έσσι. Έτερον παράδειγμα η λέξη αστός = α(στ)ός, α(τσ)άς/ός = ατσάς ή ατσός, α(ττ)ός = αττός επειδή η Αττική ήταν η περιοχή των πρώτων αστών = αττών = Αττικαίων εξού και αττάς σημαίνει πατέρας = το χρησιμοποιούν ευρέως οι Τούρκοι, π.χ. Αττά Τούρκ. Αλλά και α(σσ)ός ή ά(σσ)ος = ασσός ή άσσος = ο πρώτος, ο πρωτοπόρος = όπως ο πρώτος αστός είναι ο Αττικαίος/Ασσικαίος άνθρωπος. Είναι ήδη γνωστόν πριν αυτήν την θεωρία ότι διπλόν ταυ (ττ) και διπλόν (σσ) σημαίνουν πάντοτε το ίδιον, όπως εις την περίπτωση του θάλασσα ή θάλλατα, μάσσω ή μάττω. Εκείνον όπου έκανα με την θεωρία μου είναι η διαπίστωση και η πεποίθηση ότι μαζί με τα διπλά σίγμα ή διπλά ταυ, τα ίδια σημαίνουν όταν έχουμε έναν από τα κάθε δύο αυτά γράμματα ήτοι του ταυ και του σίγμα με οποιαδήποτε  σειρά ήτοι ως «στ ή τσ» και είναι πολύ λογικόν διατί τα δύο ταυ ή δύο σίγμα να εξυπονοούν την ίδια λογική σημασία ενώ έναν από το καθέναν όχι! Άρα τε ισχύει το σανμπί = εισαμφότερον γράμμα συνάδει και με τους 4 τύπους του ήτοι «στ, ττ, στ, τσ» = ήτοι συναμφότερα ως δυάδες ή και συναμφότερα όλοι οι συνδοιασμοί διπλών φθόγγων με τα γράμματα σίγμα και ταυ! Κατά συνέπεια, το συναμφότερον γράμμα ως σαμπί καλείτο και τσαμπί ένεκα του «τσ» και κατά την άποψη της θεωρίας μας σσαμπί, ττάμπι και στάμπι. Ήτοι όλα και συναμφότερα με τους συνδοιασμούς των πρώτων υλών σίγματος και ταυ.

Από τα υπολειπόμενα γράμματα δύο εισίν αι πιθανότητες περί του Ξι. Τα υπαριθμών 23. και 24. Εσείς ποίον θα πιθανολογούσατε; Το ελληνικόν Ξι πιπτώμενον, ήτοι οριζόντια, όπως είναι το γράμμα 23. ή το 24.; Είναι εμφανές ότι το Ξι είναι το 23. και το 24. Το Δίγαμμα = F ότι αι δύο οριζόντιες γραμμές του, αντί να τεθούν μία επί την κορυφή της κάθετης/Ι γραμής του Διγάμματος και μία πάρακατω σε κάποια σχεδόν ημιαπόσταση βάσης και κορυφής της στήλης «Ι» της κάθετης γραμμής, προεκτείνονται ως να φυτρώνουν επάνω σε έναν οριζόντιον παρακλάδον του κορμού «Ι». Ουσιαστικά όμως, έχουμε το Γράμμα Γάμμα = Γ όπου φυτρώνουν τρείς προεκτάσεις επάνω από την οριζόντια γραμμή του, μία ευθεία επάνω από τον κορμόν Ιώτα του ή και κάθετης γραμμής, μία εις την μέση της απόστασης από την εξωτερική πλευρά της γωνίας της κάθετης γραμμής του Γ προς το τέλος της εξωτερικής της προέκτασης και μία σε επίσης ορθία γωνία εκτεινόμενη από την άκρη της (ή την δεξιά άκρη) της οριζόντιας γραμμής του Γ προς τα επάνω. Κατόπιν, διαγράμμωση αυτή εξαπλοποιήθηκε (ή και «εκλαϊκεύθηκε») γινόμενη F. Το Δίγαμμα είχε την συνταυτόχρονα προφορά γγ ή γκ ή γκχ ή γχ, όπως γγαία, γκαία, γκχαία, γχαία και, πάλαι αντικρύζουμε την εφαρμογή του Νόμου της Τετραπιθανότητος, των συναμφοτέρων, όπως εις την περίσταση του σαμπί = συναμφότερον. Εξού και το όνομα του Δίγαμμα = δυο Γάμμα = ΓΓ = το μεν επιφορτωμένον επί της ράχης του άλλου = F.

Διά το τέλος, παραμένουν τα γράμματα υπαριθμών 6., 9., 25. και 26. Από αυτά το 26. εμφανώς είναι το Ωμέγα/ωμέγα ως πλέγμα το Ω, ανάποδον μικρόν ελληνικόν γάμμα όταν γράφεται χειραπτώς, αλλά και όπως γράφεται το ωμέγα από τον γραφικόν χαρακτήρα τους χειραπτώς. Η σειρά του γράμματος 25. ήτοι να είναι πρωτελευταίον και όχι από τα πρώτα γράμματα, αποκλείει να είναι το ιώτα ή το θήτα, τα οποία συναντούνται εις την αρχή της ελληνικής αλφαβητικής σειράς. Επίσης είναι έναν οριζόντια ανάποδον «καλλιτεχνικόν» άλφα όπως γράφεται χειραπτώς από τους Έλληνες, ή κάππα με κύκλον/όμικρον εξ’ οπίσω του. Πρόκειται περί της πρώιμης χειραπτικής γραφής του γράμματος Κχόππα (και όχι Κόππα) = Q, όπου το πλάγιον προς αριστερά χειραπτόν «γ» και τα «καλλιτεχνικά» άλφα και κάππα ανάποδα οριζοντίως όπως τα προπεριγράψαμε, «λακωνικώς, μινιμαλιστικώς και αφαιρετικώς γίνοντε έναν μεγάλον Όμικρον = Ο με μία υποσημείωση αγκύλης υπό κάτω προς τα δεξιά. Ωσάν απομεινάρι ουράς σε κάποια κτήνη όπου παραμένουν τα υπολείμματα της προγενέστερης εξέλιξης τους, ή τα υπολείμματα της έξαρσης από την εξέλιξη εις την μετεξέλιξη της μορφής!

Εν κατακλειδίω, παραμένουν τα υπαριθμών 6., και 9.. Ποίον εξ’ αυτών είναι το Θήτα και το Ιώτα; Το θήτα είναο το υπαριθμόν 6. γράμμα, εάν συγκρίνουμε την οριζόντια γραμμή (-) εις το κέντρον του γραμματικού σχήματος, κάτι όπου παραμένει εις το εν χρήσει σύγχρονον αρχαίον ελληνικόν Θήτα = Θ. Ουσιαστικά αν αρπάξουμε τις δύο αγκυλές των κεράτων επί της κορυφής του γράμματος υπαριθμόν 6. και τις θέσουμε ως παρενθέσεις από τα δύο πλάγια μέρη του υπόλοιπου σχήματος του γράμματος ήτοι (-) μας κάνει σχεδόν πανοποιότυπον το σύγχρονον αρχαίον ελληνικόν γράμμα θήτα/Θ. Το γράμμα αυτόν ευρίσκεται εις την ιερήν θέσην έξη (6) τον αριθμόν Του Θεού και εξ’ ιδίου γράμμτος η λέξη Θεός = Θ+εός ή Θ+έος = Θέος = Θ+έως = Θέως = το Θ (θήτα) Έως!!!! Εις την σύγχρονη αρχαία ελληνική γραμματοσειρά είναι εις την έβδομη θέση = εύ+δομή θέση = εύδομη θέση, αλλά ουσιαστικώς εις την όγδοην, διότι ο πρώτος αριθμός είναι το μηδέν, άρα τε το έξη (6) δεν είναι ο έκτος αριθμός αλλά ο εύδομος και ο οκτώ ο ένατος αριθμός και ο εννέα = εν+νέα = εν ανανέωση ο δέκατος αριθμός. Ο δε αριθμός 6 έχει κάποια ομοιότητα με το γράμμα Θήτα = Θ.

Το γράμμα υπαριθμόν 10. είναι το εναπομείνον Ιώτα Ι/ι. Τονίζεται με δύο στίγμα περίπου ευθύγραμμα ή έστω ευθύγραμμα κάθετα, ήτοι είναι κάθετη σκέψη σχήματος, ήτοι επάνω/κάτω = κάθετα και όχι δεξιά/αριστερά = οριζόντια, αλλά λείπει μεταξύ τους η συνενωτική γραμμή, αλλά εννοείται! Το Ιώτα ως δέκατον γράμμα συμβολίζει την ολότητα του ενός = 1 = Ι με το Όλον = σύμπαν των πάντων = Ο = ο = 0 = 10 = Ι0 = ΙΩ = ιώ η ρίζα του ιερού ιωρόν = ιερόν = ιερέας = ιέραξ/ιέρακας = γεράκι, διότι το γεράκι/ιέραξ είναι το πτηνόν με την μεγαλύτερη ταχύτητα πτήσης, αν και αυτόν το είδος ιέρακα δεν ζει εις την Ελλάδα αλλά οι Έλληνες το γνώριζαν, απορώ πως; Ταξείδευσαν και το είδαν, ζούσαν αλλού και το είδαν ή ζούσε εν Ελλάδι τότες; Εξού και η Παρθένος Ιώ από τον Προμηθέα προφητεύεται ότι θα γεννήσει Τον Μονογενή Υιόν Του Θεού, η Ιώ σημαίνει ιερά και ταυτίζεται με την Παναγία. Ο Προμηθέας είχε καταδικαστεί από τον Δία επειδή ο πρώτος έδωσε τα φώτα της αλήθειας εις τους ανθρώπους, ενώ ο δεύτερος ζηλόφθονος γαρ ήθελε σκοτεισμένους σε πλάνες και αναληθείς δυσειδαιμονίες τους ανθρώπους. Κρεμάστηκε (σχεδόν σταυρώθηκε) επί πασσάλου εις τον Καύκασον και καθημερινώς έτρωγε το αναδημιουργημένον ήπαρ του ένας αητός (σύμβολον του Δία). Από το Ιώ = ιωρόν, το εώρακε. Είπε ο Χριστός και ο Ιωάννης ο Θεολόγος ότι Θεόν ουδείς εώρακε. Ήτοι ουδείς προλαμβαίνει με την αργήν ταχύτητα του απλού φωτός να συλλάβει εν αντί+λήψει (λήψει και αντί+λήψει) την ταχύτητα του φωτός. η ιαχή = ιωχή = αύδη Θεού Πατρός, ο Ιαχωβάς = Ιεχωβάς = Ιωχωβάς = κατακρίβειαν Ιωχωαύς – Ιώς/Ιούς = της Ιώ έχων αύς = έως = αύρα/αύσρα.

Οι Αγίοι και αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος, οι πολύγλωσσοι, χρησιμοποίησαν το ελληνικόν και ελληνοχαλκιδικόν (λατινικόν) αλφάβητον διά να συνθέσουν το Κυριλικόν Αλφάβητον τον 9^ον αιώνα μ.Χ.. Πρέπει αν είχαν υπόψιν τους την γραμματοσειρά του Μπελογκραντσίκ, επί τόπου ή κάπου αλλού, και τις διαφοροποιήσεις όπου γίνοντε διά μέσω των αιώνων. Τούτον είναι βέβαιον, διότι ήδη παρατήρησαν τις διαφοροποιήσεις των γραμμάτων εις τις γλώσσες όπου γνώριζαν, εν συγκρίσει και αναμεταξύ τους, ήτοι Ελληνικά, Λατινικά, Αραβικά, Αρμενικά κ.α..

Δηλαδή όπως παρατηρούμε αλλαγές εις το αλφάβητον από το Ελληνικόν προς το Ελληνοχαλκιδικόν (Λατινικόν), παρατηρούμε και από το Ελληνικόν και Ελληνοχαλκιδικόν προς το Κυριλλικόν Αλφάβητον. Παρατηρούμε μία μετεξέλιξη, με καλές, κακές, ουδέτερες ή ανάμεικτες μετεπιπτώσεις, βάσει του Νόμου της Τετραπιθανότητος. Την ίδια παρατήρηση βλέπουμε από την αρχαία Διονυσία Μπέλονκράτσικ προς το σύγχρονον ελαφρώς παραποιημένον αρχαίον ελληνικόν αλφάβητον.

Σώσατε και διαδώσατε τις αλήθειες αυτές, αλλά διά να επιβιώσουμε δεν χρειάζεται μόνον η γνώση αλλά και η τεκνοποίηση. Με θυσίες εφημερών εις τους χαλεπούς καιρούς πρέπει να τεκνοποιούμε. Άλλωστε, τι είναι η γνώση άνευ ανθρώπων; Και πως επιβιώνει η γνώση άνευ ανθρώπων όπου διά πνευματικής σκυταλοδρομίας μεταλαμπαδίζονται και επαυξάνουν την γνώση, την αρετή και την ψυχοσωτηρία;

Η θεωρία της αποκωδικοποίησης/αποκρυπτογράφισης εφ’ όλης της ύλης της επίβραχης Γλώσσας του Μπέλογρκαντσίκ της Βουλγαρίας είναι κατοχυρωμένη και οινδήποτε αναφορά επιτρέπεται εφόσον αναφέρεται το όνομα του συγγραφέα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ

Κάτω ακολουθούν ενδεικτικές φωτογραφίες και επιξηγηματική λεζαντολογία περί της Γλώσσας του Μπέλογκραντσίκ.

http://bnr.bg/el/post/100670581/stin-perioi-ton-vraon-tou-mpelogkrantsik-uparoun-kodjikopoiimenes-araies-gnoseis-gia-ton-kosmo

Δημοσιεύτηκε 24 minutes ago από τον χρήστη Panayiotis Yerimos