Κώστας Κόλμερ: Ένδεκα χρόνια «ευρω-φαγούρας»

• Το ευρώ έπασχεν εξ υπαρχής από την απουσία θεσμοθετημένου κοινού «Θησαυροφυλακίου»...
• Η Ελλάς, διά της εντάξεως στην Ευρωζώνη, υπεδέχθη και δύο εκατομμύρια λαθρομετανάστες, έχασε την εθνική της ασφάλεια, κατέστρεψε την γεωργία, ελέω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, και ετοιμάζεται να καταρρεύσει οικονομικώς...

Τον  μήνα Μάρτιο, συνεπληρώθησαν ένδεκα έτη λειτουργίας της Ευρωζώνης, στην οποία ενετάχθη η Ελλάς το 2002, με μια υπερτιμημένη ισοτιμία, χωρίς προετοιμασία και δίχως να ερωτηθή ο Ελληνικός λαός εάν ήθελε να εγκαταλείψει την δραχμή – το από τριών χιλιάδων ετών νόμισμά του.

Η ένταξις της χώρας στην Ευρωζώνη επεβλήθη υπό της τριανδρίας Σημίτου - Παπαντωνίου - Στουρνάρα, διά διαφόρων υπόπτων μεθοδεύσεων. Έκτοτε το «οθνείο νόμισμα» αποτελεί το μέσον συναλλαγών και αποταμιεύσεων στην χώρα μας, με πολλαπλές αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ζωή. Εν τούτοις, πολλοί Έλληνες –και ιδίως Ελληνίδες– «αγαπούν» το ευρώ, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη άνευ συναλλαγματικών ελέγχων και προμηθειών κατά την μετατροπή των εθνικών νομισμάτων αλλ’ η διευκόλυνσις αυτή δεν συγκρίνεται με την ακρίβεια της ζωής στο εσωτερικό της χώρας μας.

Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας δυσκολεύονται σήμερα πολύ να τα βγάλουν πέρα με το γλίχρον εισόδημά των και με την μεγάλη άνοδο του κόστους ζωής.

Αφανής ανατίμησις

• Πώς προεκλήθη ο πληθωρισμός του ευρώ στην χώρα μας, τον οποίον ουδέποτε κατέγραψε ο τιμάριθμος της Στατιστικής Υπηρεσίας;

• Σημασία διά το επικρατούν εκάστοτε επίπεδο των τιμών δεν έχει μόνον η συνολική ζήτησις στις αγορές αγαθών, αλλά και η αντίληψις των τιμών στους καταναλωτάς.

Λόγω της παραδόξου ισοτιμίας των 341 δραχμών ανά ευρώ, της στρογγυλοποιήσεως των τιμών και της ελλείψεως χαρτονομίσματος, το μεταλλικό ένα ευρώ εξομοιωθή με τις 100 δραχμές στην συνείδησι των καταναλωτών. Επί πλέον αυξήθη κατακορύφως η καταναλωτική ζήτησις, τόσον από την αφειδή χρηματοδότησι των νοικοκυριών, με χαμηλά αρχικώς επιτόκια, όσον και εκ της συνεχούς αυξήσεως της προσφοράς χρήματος υπό των Τραπεζών.

Η «διάσωσις» της Ελλάδος, με τα τρία μέχρι τούδε φορομπηχτικά Μνημόνια, επέφερε μια άνευ προηγουμένου φορολογική αφαίμαξι, που επεβάρυνε το κόστος παραγωγής και των εισαγωγών ανεβάζοντας τις τιμές.

Τελικώς,οι αποταμιευτιεύσεις ανέλαβαν την κάλυψι του ελλείποντος εισοδήματος και φορολογούνται τώρα μέσω των ακινήτων.

Τερατογέννησις

Το ευρώ έπασχεν εξ υπαρχής από την απουσία θεσμοθετημένου κοινού «Θησαυροφυλακίου», δηλαδή ενός και μοναδικού υπερυπουργείου Οικονομικών, που θα έλεγχε τα δημόσια ελλείμματα.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν υπήρξεν η τελευταία καταφυγή στην περίπτωσι τραπεζικής κρίσεως. Μόλις τώρα εφαρμόζει την αγορά εταιρικών ομολόγων, για την χρηματοδότησι των ευρωπαϊκών τραπεζών, που αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητος εξ αιτίας της απροθυμίας... των άλλων τραπεζών στην διατραπεζική αγορά να τις δανείσουν με τα συνήθη επιτόκια. Αλλά είναι πολύ αργά. Η ζημιά έχει γίνη.

Τα οικονομικά οφέλη απ’ την εισαγωγή του ευρώ εκαρπώθη η Γερμανία. Με τα χαμηλά επιτόκια των ομολογιακών της δανείων και την πλησμονή αποταμιευτικών καταθέσεων που εισρρέουν από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ανέτως καλύπτει τις εκτεθειμένες εις πιστωτικούς κινδύνους γερμανικές τράπεζες.

Αν δεν υπήρχε το ενιαίο νόμισμα, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θα είχαν ήδη προβεί εις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, όπως η Βρεταννία, που υπετίμησε την στερλίνα κατά 30%, μ’ αποτέλεσμα να γίνουν πιο ανταγωνιαστικές και να εμποδίσουν την εισροή γερμανικών προϊόντων στην αγορά των, με θετικά αποτελέσματα για την αύξησι της απασχολήσεως. Εν τούτοις, πολλοί ευρωλάγνοι αναλυτές αποδίδουν την οικονομική κρίσι της Ευρώπης στην παγκοσμιοποίησι και στην πιστωτική κρίσι των ΗΠΑ το 2008 και όχι στην γερμανικήν ωφέλεια. Αλλ’ η ιστορία της ευρω-συνωμοσίας προηγήθη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσεως:

• Μέχρις Δεκεμβρίου του 2005, τα επιτόκια της ΕΚΤ συνεπιέσθησαν στο 2%, για να διασώσουν την γερμανικήν οικονομία απ’ την ύφεσι της ενοποιήσεως με την πρώην Ανατολική Γερμανία.

• Τα χαμηλά επιτόκια εδημιούργησαν επικίνδυνο εθισμό των Ευρωπαίων καταναλωτών στο «φθηνό χρήμα», που επεδόθησαν σε «αλόγιστες δαπάνες» διά την αγορά ακινήτων, γερμανικών αυτοκινήτων κ.ά.

Ως αποτέλεσμα των χαμηλών επιτοκίων, εδημιουργήθη πλειάδα «φουσκών» των ακινήτων σε Ιρλανδία, Ισπανία ως και «ζόμπι» τραπεζών σε Κύπρον, Δανία και Ολλανδία. Η κυπριακές τράπεζες υποφέρουν σήμερα όχι μόνο από το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, αλλά και από τις φουσκωμένες τιμές των ακινήτων. Στην Ιρλανδία οι επενδύσεις σε κατοικίες έφθασαν στο 13% του ΑΕΠ και στην Ισπανία η σωρευτική αύξησις των τιμών των ακινήτων το 2006 υπολογίζετο στο υπερδιπλάσιο του 1999. Αντιθέτως, στην Γερμανία οι τιμές των ακινήτων εμειώθησαν κατά 15% αντιστοίχως.

Σήμερα, το 16% των ελληνικών νοικοκυριών είναι υπερδανεισμένα και δαπανούν έως και 40% του οικογενειακού εισοδήματος για τα χρέη των – όταν ημπορούν να πληρώσουν ενώ πολλά αδυνατούν. Οι τραπεζικές επισφάλειες υπερβαίνουν το 25% και συνεχώς διευρύνονται.

Τελικώς, η Ισπανία και η Ιρλανδία δεν απέφυγαν την πιστωτική στένωσι, ευθύς ως τα επιτόκια άρχισαν ν’ ανεβαίνουν, στα μέσα του 2008. Ο πληθωρισμός των υπερέβαινε συνεχώς τον στόχον της ΕΚΤ (2%) και την αύξησι του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα το δημόσιον χρέος να καταστή αδιατήρητον.

Στα τέλη Μαρτίου 2009 το Euribor από 5% έχει υποχωρήσει στο 1,86% αλλ’ οι τράπεζες έγιναν φειδωλές στις χρηματοδοτήσεις. Ουσιαστικώς έπαυσαν να δανείζουν η μία την άλλην και «πάρκαραν» τα διαθέσιμά των στην ΕΚΤ.

Η έλλειψις ρευστότητος έγινεν αισθητή στις επιχειρήσεις της «Ηνωμένης Ευρώπης» που άρχισαν ν’ απολύουν το προσωπικό.

Στην Ελλάδα οι κατασχέσεις ακινήτων, λόγω αδυναμίας πληρωμής των υποθηκών, οδήγησαν την κυβέρνησι να λάβη διευκολυντικά μέτρα υπέρ των οφειλετών. Η κατάστασις όμως δεν εβελτιώθη...

Οι επιπτώσεις

Την αρχική ανατίμησι του ευρώ έναντι του δολλαρίου (στα 86 σεντς) διεδέχθη η υποχώρησις στο 1,28 €/$ στις αρχές Απριλίου. Η ανισοτιμία έπληξε την τουριστική ανταγωνιστικότητα της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδος, εν σχέσει με την Τουρκία, την Κροατία, την Αίγυπτον. Η ύφεσις στην Ευρώπη περιέστειλε τα ταξίδια στις νότιες χώρες της.

Η «ανακούφισις» τιμών που προσέφερε το υπερτιμημένο ευρώ στο πετρέλαιο ήταν ανεπαίσθητη, εν συγκρίσει με την κατά 40% ανατίμησι στα 96 δολάρια το βαρέλι. Το ευρώ έγινε μεν διεθνές αποθεματικό νόμισμα, αλλ’ η προτίμησις των Ρώσσων, των Κινέζων και των Σαουδαράβων προεκάλεσε αύξησι της αγοραστικής ισοτιμίας του ευρώ έναντι του δολλαρίου, που ευνόησε τ’ αμερικανικά προϊόντα στις διεθνείς αγορές, τα οποία έγιναν φθηνότερα των ευρωπαϊκών (π.χ. τα επιβατηγά αεροπλάνα Boeing έναντι του Airbus).

Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Ευρωζώνη ξεχάστηκαν μέσα στην θαλπωρή που προσέφερε ο εύκολος δανεισμός του ευρώ.

Το 2012, η επενδυτική θέση της Ελλάδος ήταν αρνητική κατά 220 δις ευρώ και υπερέβη το ετήσιον ΑΕΠ. Το δημόσιον χρέος έφθασε τα 437 δις ευρώ ή το 224,3% του ΑΕΠ!... Δεν υπήρξε ούτε μία χρονιά την τελευταία ενδεκαετία που να μην αυξήθη το ελληνικόν δημόσιον χρέος, παρά τις μεταβιβάσεις κεφαλαίων απ’ την ΕΕ και τις αποκρατικοποιήσεις, που αποτελούν την δημοσία εκδοχή της πωλήσεως των «ασημικών της οικογενείας».

Το γερμανικό μπλοκ κυριαρχεί, με την αυξημένη ανταγωνιστικότητά του και με ανάπτυξι τουλάχιστον διπλασία της μεσογειακής ομάδος (PIGS). Η γερμανική διείσδυσις στην Ελλάδα (Hochtief, Siemens, Deutsche Telekom, Lidl, τηλεοπτικός σταθμός Alpha) εμφανίζεται ως μεταπολεμικός ιμπεριαλισμός, εξ ίσου καταθλιπτικός με τον προπολεμικόν.

Η Ελλάς, διά της εντάξεως στην Ευρωζώνη, υπεδέχθη και δύο εκατομμύρια λαθρομετανάστες (οι οποίοι προσελκύσθησαν από την μετατρεψιμότητα του ευρώ), έχασε την εθνική της ασφάλεια, κατέστρεψε την γεωργία, ελέω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, και ετοιμάζεται να καταρρεύσει οικονομικώς, εάν πιστεύσωμεν τον σχολιογράφο κ. Βόλφγκανγκ Μυνχάου, που ισχυρίζεται ότι η χώρα στερείται μέσων να εξυγιάνει την οικονομία της, εάν δεν επανέλθη στην δραχμή (βλ. σχ. Financial Times, 1/4/13).

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 11/04/2013 (Τεύχος 182)