ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΚΥΡΙΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

 

Σιχάθηκα τα παιχνιδάκια με τις λέξεις.  Θα καταργηθούν προνόμια. Τα προνόμια που είχαν οι τάδε εργαζόμενοι. Το προνόμιο των δώρων, το προνόμιο των οικογενειακών επιδομάτων, το προνόμιο αναπηρίας.  Αυτά και πολλά άλλα. Δεν είναι προνόμια.  ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.  Μας έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου που σε λίγο θα αρχίζουμε να ζητάμε συγνώμη και για το ότι ζούμε...

Μας έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου για τα αυτονόητα, αυτά που εκείνοι χαίρονται εκατονταπλάσια, χωρίς έλεγχο από κανέναν,  σαν να τα έχουν βουτήξει όλα από το χωράφι του παππού τους και μας υψώνουν το δάχτυλο, να νοιώσουμε μικροί, σιχαμένοι, ανόητοι, άχρηστοι, βλαβεροί για το κοινωνικό σύνολο....

Ψάχνουν να βρουν ψεύτες , απατεωνίσκους και κλεφταράκους που πήραν βούτηξαν τα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι που γινόταν το μεγάλο φαγοπότι για να εξιλεωθούν. Να βρουν άλλοθι. Ξυπνήσανε τώρα ένα βήμα πριν το χαμό να παριστάνουν τους συνεπείς, τους εξευρωπαΪσμένους τεχνοκράτες, στιγματίζοντας το λαό σαν λούμπεν, άχρηστα σκουπίδια που ξέρουν να βουτάνε και να τεμπελιάζουν....

Δεν είναι προνόμιο  η υπερωρία , η αποζημίωση απόλυσης, το οικογενειακό επίδομα, το επίδομα ανθυγεινού επαγγέλματος, δεν είναι προνόμιο ο μισθός, η σύνταξη, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν είναι προνόμιο το επίδομα γιατί έχεις πολλά παιδιά ή γιατί έχεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, δεν είναι προνόμιο να θέλεις να φύγεις από τον εργασικό χώρο όρθιος κι όχι όταν σε πηγαίνουν τέσσερις...

Δεν είναι προνόμιο να λαχταρήσεις ένα όμορφο σπίτι για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, τη δυνατότητα να τα σπουδάσεις, να τα ντύσεις ωραία, να μπορούν να αθλούνται, να μάθουν μουσική, τέχνες, να διασκεδάσουν χαρούμενα. Δεν είναι προνόμιο να βλεπεις τους γονείς σου φροντισμένους, με τα φαρμακά τους, τη σύνταξή τους, τη βόλτα τους στα ΚΑΠΗ τις Κυριακές με το καλοσιδερομένο ντύσιμο και τα γλυκά για κέρασμα στους φίλους τους....

Είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ όλα αυτά . Δικαιώματα όχι προνόμια.   Δικαιώματα που έχει χυθεί ποτάμι αίμα σε όλη την ανθρωπότητα για να τα αποκτήσουν οι άνθρωποι. Δικαιώματα που έχουν δώσει εκατομμύρια τη ζωή τους για να μπορούν οι επόμενοι να τα χαρούν. Εχουν χυθεί  τόννοι από μελάνι στην ιστορία της ανθρωπότητας για να υμνήσουν  τη ζωή, τις χαρές της, για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να έχουν τη θέση τους κάτω από τον ήλιο και να νοιώσουν την ομορφιά της ζωής....

Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει μεγαλύτερη αξία από τη ίδια τη ζωή.  Δεν μπορείτε να συγκρίνετε τα κωλόχαρτά σας  με την ζωή. Τη δημιουργία. Τα θαύματα της φύσης. Δεν μπορείτε να θυσιάσετε ζωντανούς ανθρώπους  για να σώσετε νεκρά, ψόφια αντικείμενα που έχουν γίνει ευαγγέλιο σε ίδιους,  νεκρούς ψόφιους ανθρώπους .

Η φύση πάλλεται. Αγριεύει.  Στενάζει κάτω από όλο αυτό το σίχαμα.  Κι η ζωή το ίδιο.  Εχετε προσβάλει ανεπανόρθωτα τη ζωή. Εχετε προβάλλει ανεπανόρθωτα τη φύση που πατάτε επάνω της και όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Εχετε σπείρει παντού τη μολυσμένη ανάσα σας. Τη βρωμερή πεθαμένη ύπαρξή σας.

Λυπάμαι για τα φτωχά ανθρωπάκια που σέρνονται κοντά στους βρυκόλακες σαν γελοίοι υποτακτικοί, χωρίς να μπορούν να δουν το δράμα στη πραγματική διάσταση. Ξεγελασμένα ανθρωπάκια, με πλύση εγκεφάλου κι αυτά, υπνωτισμένα από αριθμούς και ταμπέλες,  ξεμυαλισμένα από σειρήνες τερατόμορφες κι αισχρές, νομίζουν πως κάνουν το καθήκον τους....

Οσο είναι καιρός, όσοι νοιώθετε μέσα σας ένα ελάχιστο ίχνος ντροπής ακόμα, κάτι που σας τσιμπάει και σας ενοχλεί,  φύγετε από κοντά τους. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΛΟΓΟΣ, να είστε συμμέτοχοι σ΄αυτό  το αίσχος...

Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος στ΄αλήθεια.  Κοιτάξτε γύρω σας, όσοι μπορείτε ακόμα. Κοιτάξτε πόσο έξυπνα έχουν μπερδέψει την ανοησία με την συνέπεια. Το αίσχος με το καθήκον. Την εκτέλεση με τη λήψη μέτρων. Τη δυστυχία με το απαραίτητη θυσία.  Το άρπαγμα της ζωής με το μια δύσκολη περίοδος που θα περάσει. Παίζουν με τις λέξεις συνέχεια. Αλλοιώνουν τα νοήματα.

Κάνουν τα πάντα για να νοιώθουν οι άνθρωποι ένοχοι για τα δικαιώματά τους και αμαρτωλοί για κάθε στιγμή ευτυχίας τους. Να νοιώθουν γελοίοι όταν αντιστέκονται και συνεπείς όταν σκύβουν το κεφάλι. Κάνουν τα πάντα για να νοιώσουμε σαν ένοχες πουτάνες.  Ακόμα και τα μικρά παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν ούτε στιγμή έξω από τα κωλοσχολεία, τα κωλοβιβλία και τις κωλουποχρεώσεις που τα δένουν με βαριές αλυσίδες από το πρώτο κλάμα μόλις βγουν από τη μήτρα της μάνας τους, ακόμα κι αυτά αναρωτιούνται σε τι φταίνε....

Οπως αναρωτιούνται όλα τα θύματα βίας, κακοποίησης... «μήπως έφταιγα εγώ?...»

Δεν είναι πολιτική η επιβολή κοινωνικής, οικονομικής, πνευματικής εξόντωσης.  Είναι απλά δολοφονία.  Δεν είναι αναγκαίο κακό η δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων. Είναι το αντίβαρο για να κάνουν ότι γουστάρουν ελάχιστα ανθρωπόμορφα τέρατα. Δεν είναι ντροπή πως κάποτε θέλησες να ζήσεις, να γλεντήσεις, να πληρωθείς καλά, να πάρεις ωραία πράγματα στα παιδιά σου, να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς, να κάνεις παιδιά, να τα γεννήσεις σε ένα όμορφο σπίτι, να γεράσεις με δικαίωμα στη φροντίδα....

 Δεν ήταν ΕΝΟΧΗ όλα αυτά ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.  Ακόμα κι εσύ που έκανες τη μικροκομπίνα, ακόμα κι εσύ που κάπου παραστράτησες, ακόμα κι εσύ που ξέφυγες λιγάκι από τον ίσιο δρόμο (αν δεν έβλαψες συνανθρώπους σου) μη ντρέπεσαι,  τα νόμιμα ήταν ψίχουλα κι ονειρεύτηκες κατί λίγο παραπάνω. Οπως κι εσύ που ζούσες στερημένα και ζήλευες όλα αυτά που έβλεπες δεν έκανες έγκλημα που πήρες ένα δάνειο, μια κάρτα. Για λίγο μέσα στο ψέμμα βέβαια ένοιωσες πως η ζωή σου έγινε πιο άνετη.....

Γιατί ποτέ αυτό το κωλοκράτος δεν εξασφάλισε ένα παιδί όταν γεννιόταν. Ποτέ δεν του έδωσε τη δυνατότητα με το σταυρό στο χέρι να ζήσει καλά. Ποτέ δεν υπήρξε ούτε σαν σκέψη στην άκρη στο κεφάλι πως όλα αυτά που πούλαγαν θα μπορούσε κάποιος να τα αγοράσει με το τίμιο μισθούλι, τον ιδρώτα, τη μπέσα....Τα αντικείμενα που σε έμαθαν να έχεις ανάγκη, είναι η αιτία για το πως σπατάλησες τη ζωή σου άχρηστα, ανέντιμα ή ηλιθιωδώς και τώρα σε ενοχοποιούν που μάσησες τη μπανανόφλουδα που οι ίδιοι πέταξαν....

Τόσο θράσος...

Μη ντρέπεσαι.  Δεν τα έφαγες μαζί τους. Αυτοί έφαγαν τον αγλέουρα  Κοντεύουν να σκάσουν. Το μυαλό τους είναι γεμάτο ξίγκια τίποτα περισσότερο. Εσύ τσίμπησες. Και πριν πρόλάβεις καλά καλά να το χαρείς πέφτει ένα χέρι πάνω σου να σε χτυπήσει σαν να είσαι κατσαρίδα. Ενα έντομο που τόλμησε να μαγαρίσει το φαΐ.....

Δεν είναι προνόμιο το όνειρο. Είναι δικαίωμα...




πηγή