Πότε επιτέλους θα ξυπνήσει αυτός ο λαός;

 

• Όταν το καλοκαίρι του 1999 έπεφταν βροχή οι βόμβες στην Γιουγκοσλαβία και η ελληνική κυβέρνηση βοηθούσε στις πολεμικές επιχειρήσεις, σκέφτηκα πώς κάπως θα αντιδρούσαμε ως λαός.
• Στις αρχές του 2000 άκουγα για το χρηματιστήριο και δεν πήγαινε το μυαλό μου στο ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα έχαναν τα πατρικά σπίτια τους, τα χωράφια και τις οικονομίες τους παρασυρόμενοι από αυτήν τη τεράστια φούσκα.
• Πριν δέκα χρόνια φανταζόμουν ότι η Θεσσαλονίκη θα είχε γίνει σήμερα το εμπορικό και επιχειρηματικό κέντρο όχι μόνο των Βαλκανίων, αλλά και όλης της ευρύτερης περιοχής. Φανταζόμουν εκατοντάδες επιχειρήσεις να δραστηριοποιούνται στη βόρεια Ελλάδα και τους ανθρώπους όλους να έχουν δουλειά.
• Όταν το 2002 μπήκαμε στο ευρώ κανείς δεν με ρώτησε, δεν είδα κάποιο δημοψήφισμα. Κοιτούσα τις τιμές των προϊόντων να γίνονται τρεις φορές πιο ακριβές και αναρωτιόμουν τι συμβαίνει και γιατί δεν υπάρχει ένας μηχανισμός συγκράτησης των τιμών.
• Όταν έγιναν οι ολυμπιακοί αγώνες, απορούσα που θα βρούμε τα χρήματα για να τους πληρώσουμε. Πολλοί έλεγαν ότι αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της οικονομίας μας. Δεν φανταζόμουν πόσο δίκιο είχαν. 
• Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που η τηλεόραση είχε κατακλυστεί από διαφημίσεις για δάνεια. Ακόμα θυμάμαι το "διακοποδάνειο" και το "δωροδάνειο".
• Δεν μπορούσα πριν πολλά χρόνια να φανταστώ ότι θα υπήρχε κυβέρνηση που θα ξεπουλούσε κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις όπως τον ΟΤΕ ή τον ΟΠΑΠ σήμερα.
• Όταν αργότερα πήρα το πτυχίο μου, αν κάποιος μου έλεγε ότι το πανεπιστήμιο θα κινδύνευε να κλείσει και ότι η φοιτητική λέσχη δεν θα λειτουργούσε την επομένη χρονιά, θα σκεφτόμουν ότι μου κάνει πλάκα.
• Όταν πριν επτα  χρόνια ξεκίνησε το έργο του μετρό στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μέχρι σήμερα δεν θα είχε περατωθεί. Δεν περνούσε από το μυαλό μου πόσο κυκλοφοριακά υποβαθμισμένη θα καταντούσε η πόλη.
• Όταν πριν εξι περιπου  χρόνια το καλοκαίρι του 2007 καιγόταν όλη η Πελοπόννησος είπα από μέσα μου: "Μετά από αυτό δεν γίνεται να μην ξεσηκωθούν όλοι οι Έλληνες και να μην ξεχυθούν στους δρόμους. Δυστυχώς, έμαθα ότι η τιμή και η αξιοπρέπεια κοστίζει μόνο τρεις χιλιάδες ευρώ.
• Όταν πριν μερικά χρόνια περπατούσα στη Ναβαρίνου, δεν φανταζόμουν ότι θα υπήρχαν άνθρωποι να ψάχνουν για φαγητό στους κάδους σκουπιδιών, κάτι που σήμερα έχει γίνει καθημερινότητα.
• Θυμάμαι κάποτε την Τσιμισκή  και το εμπορικό κέντρο της πόλης με την εμπορική κίνηση που είχε. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκλειναν τα περισσότερα καταστήματα, εταιρείες και επιχειρήσεις.
• Θυμάμαι φίλους που είχαν τη δουλειά τους και κουτσά-στραβά κάπως τα κατάφερναν, έβγαινε ο μήνας και ίσως κάτι λίγο πήγαινε και στην άκρη. Σήμερα οι περισσότεροι δεν έχουν δουλειά και αναρωτιούνται αν έχουν και μέλλον. Σχεδόν όλοι σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό.
• Το μυαλό μου ακόμα βουίζει από φράσεις τύπου "σεμνά και ταπεινά" ή "λεφτά υπάρχουν".
• Θυμάμαι μέρες και καιρούς που λέγαμε ότι με πίστη και υπομονή θα τα καταφέρουμε...
• Πόσο θα 'θελα να δω όλους τους πολιτικούς να δικάζονται από μια ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη και να λογοδοτούν για τις πράξεις τους...
  Πόσο θα 'θελα να δω αυτούς που τα φάγανε να πληρώνουν. Να γίνει δήμευση της περιουσίας που απόκτησαν με αυτόν τον τρόπο. Να επιστρέψουν τα κλεμμένα...
  Πόσο θα 'θελα να δω όλους τους Έλληνες να αρχίσουν να συμπεριφέρονται τίμια και αξιοπρεπώς ο ένας απέναντι στον άλλον. Όχι άλλα φακελάκια και εκμετάλλευση...
  Πόσο θα 'θελα  όλον τον κόσμο να διαβάσει τη δανειακή σύμβαση που σχετίζεται με το διαβόητο μνημόνιο. Να μάθουν τι σημαίνει προδοσία και ξεπούλημα μιας χώρας...
  Πόσο θα 'θελα να δω τη χώρα μας να αρχίσει να παράγει επιτέλους πλούτο. Αγροτική ανάπτυξη, τουρισμός, βιοτεχνίες, επιχειρήσεις να πάρουν όλα εμπρός.....
• ΠΗΓΗ