Τελικά η προσδοκία εξημέρωσης του "θηρίου" και η τουρκολαγνεία αποδεικνύεται μια φενάκη:

 

Όταν επιμένεις σε ένα λάθος….

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Ελλάδα, από της εισόδου της στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, το 1981, μέχρι τα τέλη του 1995 ακολούθησε μια συνεπέστατη πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Ήταν η πολιτική του βέτο απέναντι σε οτιδήποτε αφορούσε τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΟΚ, όταν σε κάθε προσπάθεια χρηματοδότησης της Τουρκίας από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας, με το αιτιολογικό ότι η Τουρκία κατείχε παρανόμως το 37% του κυπριακού εδάφους και απειλούσε την Ελλάδα με πόλεμο, για να μην κάνει χρήση του κυριαρχικού της δικαιώματος στο θέμα της επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ.

Το 1995 η Ελλάδα έκανε την πρώτη υπαναχώρηση στην πολιτική του βέτο, όταν δέχτηκε την είσοδο της Τουρκίας στην Τελωνειακή Ένωση, ως αντάλλαγμα της άτυπης αποδοχής από πλευράς της Άγκυρας των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για την έναρξη των διαπραγματεύσεων με την Κύπρο, για την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως πλήρες μέλος.

Η απόφαση της Ελλάδος να άρει το βέτο, αποτέλεσε μια στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μια στροφή που έμελλε να έχει επώδυνα αποτελέσματα για την Ελλάδα, αφού η Αθήνα εγκατέλειπε, κατά κάποιον τρόπο, την ευρωπαϊκή ασπίδα. Η στροφή αυτή, με κάποιες …στάσεις στα Ίμια, τη Μαδρίτη και το Ναϊρόμπι, ολοκληρώθηκε στο Ελσίνκι, το 1999, όταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναγνώρισε την Τουρκία ως υποψήφια χώρα για προσχώρηση στην ΕΕ επί ίσης βάσης με άλλες υποψήφιες χώρες.

Παρά τις επώδυνες στάσεις αυτής της στροφής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μπορούμε να πούμε ότι η νέα στρατηγική είχε ένα σκεπτικό που ήταν δυνατόν να αποδώσει, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.  

Η μια ήταν η εξής: Η Ελλάδα θα έπρεπε να καταστρώσει ένα καλομελετημένο σχέδιο με μη μαξιμαλιστικούς στόχους, με βάση το οποίο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα υποχρέωναν την Τουρκία, αποδεχόμενη κάθε φορά το ευρωπαϊκό κεκτημένο, να τροποποιεί την πολιτική της σε συγκεκριμένα ζητήματα απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Η δεύτερη προϋπόθεσηήταν να υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, και όταν λέμε να υπάρχει, εννοούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση των αρχών δικαίου και της αλληλεγγύης και όχι την Ευρώπη των στυγερών εκβιαστών, που αντί να βοηθούν, εξοντώνουν λαούς και κράτη-μέλη!

Εν τω μεταξύ, στα πλαίσια της λογικής (sic) και των προσδοκιών εξημέρωσης του …θηρίου, ως μέρος της παραπάνω στρατηγικής, ξεκίνησε ο αέναος κύκλος των διερευνητικών επαφών μεταξύ εμπειρογνωμόνων των δυο χωρών, επαφές που αισίως αριθμούν τις 54 (!), με μόνο αποτέλεσμα την μετακίνηση της Ελλάδος από την πάγια θέση της σύμφωνα με την οποία το πρόβλημα με την Τουρκία είναι ΕΝΑ, αυτό της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Με τις διερευνητικές επαφές, κατά κάποιο τρόπο, νομιμοποιήσαμε τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, που αρχίζουν από τη θέση ότι τα νησιά δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και φθάνουν μέχρι τη διεκδίκηση του μισού Αιγαίου, χωρίς να μας …χαρίζουν το υπόλοιπο!

Έστω κι αν αποτελεί κοινοτοπία, θα επαναλάβουμε και πάλι ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και κρίνεται εκ του αποτελέσματος. 

Τα αποτελέσματα της νέας στρατηγικής, που σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με τον Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ υποστηρικτές της είναι η κ. Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και ο κ. Αβραμόπουλος, και δημιούργησαν ολόκληρη σχολή πολιτικής και διπλωματών με ιδιαίτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, είναι ορατά. Το θηρίο κάθε άλλο παρά εξημερώθηκε, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας έφθασαν μέχρι το Νέστο και τον Καφηρέα και φυσικά τα νησιά συνεχίζουν να μην έχουν υφαλοκρηπίδα και να μην δικαιούνται ΑΟΖ, όπως μας θύμισε πρόσφατα ο κ. Νταβούτογλου με τη ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ.

Ο κ. Νταβούτογλου, σε συνέντευξή του στην Καθημερινή, αποκάλεσε τον κ. Αβραμόπουλο "αδελφό". Τώρα, ετοιμάζεται να στείλει τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα!

Όμως, παρά ταύτα και παρ’ ότι οι δυο προϋποθέσεις για την επιτυχία της νέας ελληνικής στρατηγικής είναι εν αμφιβόλω, ακόμα και αυτή η Ε.Ε. των εκβιασμών και της καταστροφής των λαών και των κρατών-μελών, με επιτυχείς χειρισμούς, μας δίνει τη δυνατότητα να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, για να αντιμετωπίσουμε το νεοοθωμανικό θηρίο.

Μόνο που τη φορά αυτή οι σχετικές κινήσεις που γίνονται στα πλαίσια της Ε.Ε. και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «ευρωπαϊκής ΑΟΖ και ευρωπαϊκών αποθεμάτων», που γίνονται για να έχει να αντιμετωπίσει η Τουρκία ολόκληρη την Ε.Ε. αντί μόνο την Κύπρο και την Ελλάδα, αντί να υποστηρίζονται, καταγγέλλονται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ως …ξεπούλημα και πράξεις μειοδοσίας. Για τέτοιο επίπεδο πολιτικού λόγου και υπευθυνότητας μιλάμε.

Εν πάση περιπτώσει, παρά το τελευταίο ευρωπαϊκό μετερίζι που μας έχει απομείνει, στο οποίο πρέπει να δώσουμε τη μάχη, η στρατηγική εξημέρωσης του θηρίου έχει αποδώσει ελάχιστα και υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να εξελιχθεί σε μέγα λάθος.

Και ως γνωστόν, όταν επιμένεις σε ένα λάθος "δημοκρατία"

                                                                                                                                                    πηγή