Ανταποκρινόμενοι στην προτροπή των ατόμων με αναπηρία, κάθισαν για λίγο στα αναπηρικά τους καροτσάκια και κινήθηκαν στους δρόμους της πόλης, έτσι ώστε να αντιληφθούν έστω και για λίγο, τι σημαίνει να εισαι καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι και να κυκλοφορείς στην πόλη του Άργους.
Ο Χ. Πετσέλης, ο Β.Τζαβέλας, η Ε.Δήμα Πετροπούλου, ο Π. Δούρος και ο Ν.Δελής διαπίστωσαν "από πρώτο χέρι" την μεγάλη δυσκολία που έχουν τα άτομα με αναπηρία στο να κυκλοφορήσουν ανεμπόδιστα στην πόλη και σίγουρα όταν σηκώθηκαν από το αναπηρικό καροτσάκι κατάλαβαν πόσα εμπόδια συναντά στην καθημερινότητα του ένα άτομο με τροχήλατο αμαξίδιο.
Ο Βαγγέλης Τζαβέλας στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook έγραψε:
"ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ .Σήμερα διαπίστωσα πως άμα δεν μπεις στη θέση κάποιου δεν θα τον καταλάβεις ... Τα ΑΜΕΑ δεν χρειάζονται τον οίκτο και τη βοήθειά μας αλλά τις ίσες ευκαιρίες στη ζωή για να μπορούμε να μιλάμε για πραγματικά ανθρώπινες κοινωνίες! Άλλωστε οφείλουμε να παραδειγματιστούμε απ' αυτούς καθώς αποτελούν τα πιο λαμπρά παραδείγματα αισιοδοξίας, χαράς και δύναμης. Μιας δύναμης που πηγάζει από την ψυχή προσφέροντας χαρά στους γύρω τους και διδάσκοντας ήθος, αγάπη και εκτίμηση για τη ζωή!"
Η αντιπρόεδρος της ΚΕΔΑ-Μ Ελισάβετ Δήμα Πετροπούλου μετά από την εμπειρία της αυτή, δήλωσε μέσα από το facebook:"2014 και συντηρείται ένα περιβάλλον εχθρικό για τα άτομα με αναπηρίες και άλλα εμποδιζόμενα άτομα. Ένα περιβάλλον που δημιουργεί αναπηρίες και αποκλεισμούς.
Η προσβασιμότητα είναι το στοιχείο εκείνο που καθορίζει το βαθμό συμμετοχής ή αποκλεισμού των πολιτών. Τελικά είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας.
Η προσβασιμότητα, παράλληλα, είναι η βάση για την αλλαγή της νοοτροπίας της κοινωνίας και το πέρασμά της από το ιατρικό μοντέλο θεώρησης της αναπηρίας, στο κοινωνικό μοντέλο.
Η νέα αυτή θεώρηση απαιτεί και την αναθεώρηση του τρόπου σχεδιασμού μας, με μέτρο όχι τον μέσο όρο της ανθρώπινης δύναμης, αλλά τη διευκόλυνση της ανθρώπινης αδυναμίας. Και βέβαια, τη συνειδητοποίηση ότι: η απομόνωση των ΑμεΑ δεν οφείλεται στην αναπηρία τους, αλλά στον τρόπο που σχεδιάζουμε το δομημένο περιβάλλον, ένα περιβάλλον ανίκανο να προσφέρει τις απαραίτητες διευκολύνσεις στην κατηγορία αυτή των πολιτών ώστε να αναπτύξουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
Ένα θέμα που θα περιστραφεί κυρίως γύρω από μία από τις σημαντικότερες και αρχαιότερες εφευρέσεις. Του τροχού. Κάρα με τροχούς έχουν βρεθεί σε προϊστορικούς τάφους οι οποίοι χρονολογούνται γύρω στο 3700 π.Χ. ενώ η παλαιότερη καταγραφή επίπλων με τροχούς είναι στην Κίνα και Ελλάδα τον 6ο αιώνα π.χ. Στην Ελλάδα βρέθηκε απεικόνιση σε ένα αγγείο ενός παιδικού κρεβατιού με τροχούς ενώ οι πρώτες ενδείξεις για χρήση τροχών σε καθίσματα με σκοπό την μετακίνηση ατόμων με αναπηρίες χρονολογούνται περίπου τον τρίτο αιώνα πχ στην Κίνα.
Τόσες εκατοντάδες η και χιλιάδες χρόνια μετά, δυστυχώς ακόμα συντηρούμε πόλεις γεμάτες εμπόδια τα οποία δεν επιτρέπουν στους τροχούς ενός τροχοκαθίσματος να προσφέρουν απρόσκοπτη διακίνηση και συμμετοχή στη ζωή στον χρήστη του. Αυτό αποδεικνύει ότι σε μεγάλο βαθμό η αναπηρία είναι κοινωνική κατασκευή και δεν είναι πρόβλημα του ίδιου του ατόμου αφού το περιβάλλον είναι αυτό που εμποδίζει το άτομο να συμμετέχει στη ζωή. Συχνά ακούμε την πρόταση: ‘λόγω του τραύματος το άτομο καθηλώθηκε στο αναπηρικό τροχοκάθισμα’,,, και συνδέουμε το αναπηρικό τροχοκάθισμα με τον περιορισμό της δυνατότητας συμμετοχής στη ζωή, των κινήσεων και της διακίνησης του ατόμου αγνοώντας ότι αυτός ο περιορισμός είναι αποτέλεσμα του λανθασμένου σχεδιασμού του δομημένου περιβάλλοντος το οποίο αδυνατεί,,, να ανταποκριθεί στις ανάγκες μετακίνησης ενός τροχοκαθίσματος.
Στόχος αυτής της ημέρας είναι να βοηθήσει στην μεταμόρφωση του περιβάλλοντος που ζούμε για να γίνει πιο φιλικό στα άτομα με αναπηρίες και κινητικές αδυναμίες, να αφαιρέσει τα εμπόδια που συναντούμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό με στόχο να προσφέρουμε την δυνατότητα ίσης συμμετοχής στη ζωή και της πλήρης κοινωνικής ενσωμάτωσης των ατόμων με αναπηρίες και κινητικές αδυναμίες."
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου