Εδώ Λονδίνο: Ένας Άγγλος στη Λήμνο

 

Ελλάδα. Αποβίβαση, ο ήλιος με σύντροφο το θαλασσινό αεράκι, σου υπενθυμίζει ότι ο ιδρώτας τις επόμενες μέρες θα έχει κάτι από την αρμύρα του Αιγαίου.

«Μυρίζει σαν κάνναβη!» λέει ο Rob.
Ο Rob ταξίδεψε στη Λήμνο για να ζήσει την εμπειρία ενός νησιού που δεν συγκεντρώνει χιλιάδες Άγγλους τουρίστες, σου δίνει χώρο να περιπλανηθείς, να γευτείς, να αναζητήσεις και -γιατί όχι- να οραματιστείς. Σημειωτέον, είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύει στη χώρα μας και έμεινε κοντά σε οικογενειακά και τοπικά έθιμα. Κάνναβη! Η ρίγανη και το θυμάρι τον περικύκλωσαν βγαίνοντας από το αεροπλάνο. Όσφρηση, η δυνατότερη των αισθήσεων. Σε όλη τη διάρκεια των διακοπών οι μυρωδιές για το Rob ήταν καταλυτικές, έκλεινε τα μάτια και ταξίδευε. «Ξέρεις, ντρέπομαι να πω ότι είμαι Άγγλος, ξέρω ότι δεν έχετε και την καλύτερη άποψη για μας» λέει και σκύβει το κεφάλι. Νιώθω αμηχανία, η σιωπή των 10" σπάει με χαμόγελο «Μην ανησυχείς, η ντροπή δεν χωράει εδώ».
«Γεια σου, ρε Rob!», δυνατές φωνές, αγκαλιές, φιλιά. «Είναι τόσο περίεργο που αγγίζεστε συνέχεια, εμένα ο πατέρας μου σταμάτησε να το κάνει από τότε που ήμουν μικρός». Ανταποδίδει αμήχανα. Αφή, δοχείο συναισθημάτων. Πόσα δεν είπαμε αυτές τις μέρες, για την Αγγλία, την Ελλάδα, τα συστήματα, τη διαμόρφωση της νοοτροπίας εν δυνάμει μέσω της γεωγραφικής τοποθέτησης μιας χώρας κ.α.. Βλέπει στο λιμάνι τα παιδιά να παίζουν πέρα-δώθε. «Σκέφτομαι πώς μεγαλώναμε εμείς σε αυτήν την ηλικία. Είστε τυχεροί, εύχομαι να μην το ξεχνάτε». Όραση, δοχείο πληροφοριών.

Φτάσαμε στα γαστρονομικά. «Ό,τι και αν δοκιμάσω έχει μυρωδιά και γεύση αυθεντική, πόσο σημαντικό που η παραγωγή είναι τοπική!». Εκεί άρχισα να διαλογίζομαι πάνω στο «δεδομένο» και την «έκπληξη». Γεύση, η πατρίδα της απόλαυσης. Τώρα αρχίζουν τα ζόρικα της χώρας, οι άνθρωποι περπατάν στη μέση του δρόμου, οι μοτοσικλετιστές δε φοράνε κράνη, οι οδηγοί παρκάρουν όπου να 'ναι καθιστώντας δύσκολη τη διάβαση των πεζών. Τα βρήκε όμως όλα χαριτωμένα και ενταγμένα στο νησιώτικο κοινωνικό πλαίσιο, στο κλίμα των διακοπών. «Μα δεν υπάρχει λόγος να πατάτε κόρνα για τα αυτονόητα!». Αχ, Rob, δίκιο έχεις, έλα μου, όμως, που το θυμικό μας έχει χρώμα κόκκινο. Ακοή, ο λογισμός συντονίζεται.
Αγάπησε το νησί, συνειδητοποίησε ίσως γιατί είμαστε «φωνακλάδες» και δεν παραπονέθηκε στιγμή, ακόμα και όταν βίωσε κάποιες «παρατυπίες». No drama. Από αυτό κουβαλάμε ως Έλληνες τα μάλα και μη μου το δικαιολογήσετε λόγω κρίσης, το ‘χουμε στο αίμα μας, λέμε!
Προσγείωση, καθαρός ουρανός, πράσινο παντού, τον ρωτάω πώς νιώθει που επιστρέφει στη πατρίδα του “Green, brown waters, ohwell, it's home!”. Χαμογελά. Χωρίς drama. Έτσι, απλά.




πηγή