Καίσαρες, αρπάγες, έρποντες, “αδελφές και… ΣΙΩΠΗ ΛΑΟΥ!

 

Είναι ορατό το εθνικό βύθισμα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα παραπέμπονται στις καλένδες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αλλάζουν περιστασιακά και επαφίεται ο καθορισμός της προσωπικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων. Έπρεπε να φτάσουμε στην επιπέδωση του δημόσιου και ιδιωτικού ήθους, για να περνάει ο πολιτικός αμοραλισμός των κυβερνήσεων της …ελαφρότητας της πολιτικής.

του Στέλιου Συρμόγλου
Λιγόστεψαν και οι φωνές αντίδρασης. Οι “αντιδρούντες” παρουσιάζουν συμπτώματα απογοήτευσης και κόπωσης. Οι γνωρίζοντες, ωστόσο, είναι και οι…ανησυχούντες. Έχουν το άσχημο προαίσθημα ότι κάτι οδυνηρό θα προκύψει για το τόπο αναφορικά και με τα εθνικά μας θέματα. Ναί, υπάρχουν κι αυτά. Κι ας “κωφεύει” ή περιορίζεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών σε υπερατλαντικά ταξίδια, για να συμβάλει στην…ανάταση της αξιοπιστίας της χώρας στους Έλληνες ομογενείς! Ποιος μιλάει πλέον για “σθεναρή πολιτική” απέναντι στις διεκδικήσεις των γειτόνων μας γενικότερα;
Ο Σεφέρης έλεγε πως “όσο περνούν τα χρόνια, θα μιλάμε για λιγότερες φωνές”. Και δεν είχε υπολογίσει το “οικονομικό ναυάγιο” της Ελλάδας, ούτε βίωσε αυτή η μεγάλη μορφή του πνεύματος και της διπλωματίας το μετέπειτα βοθροειδές πολιτικό περιβάλλον…
Οι ανησυχούντες και πολιτικά σκεπτόμενοι έχουν την υποψία ότι επέρχεται θεομηνία. Μια υποψία που δεν διαστρέφεται εύκολα με τα άρρητα ρήματα των πολιτικών. Και η “θεομηνία” δεν έχει το νόημα πως θα καταλάβουν οι Τούρκοι τα μισά νησιά του Αιγαίου…Έχει όμως το νόημα της ελληνικής απογύμνωσης έναντι εκβιαστικών διλημμάτων και πιέσεων σχετικά με τα εθνικά μας ζητήματα….
Κι αν από τους “ανυσυχούντες” και πολιτικά σκεπτόμενους πολίτες, ειδικούς ή μη επί των εθνικών μας και ευρύτερων θεμάτων, περάσουμε στους κυβερνώντες και στους πολιτικούς με την “αφυδατωμένη” συνείδηση, την ευκαιριακή λογική εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων και πολιτικής επιβίωσής τους σε απόλυτη αρμονία με τη βλακώδη εγκεφαλική τους ουσία, τότε αίφνης νιώθουμε εγκλωβισμένοι στη χώρα του “τίποτα” και του “πουθενά”. Και μας μένει απλώς το ελληνικό κάλλος, που κατά την επικούρεια αντίληψη είναι μια “ποίηση τελείωσης”. Και θα προσέθετα “αναιδώς” ότι ακόμα και στην ασυμμετρία των καιρών το ελληνικό τοπίο χωνεύει το διονυσιακό πνεύμα και μετουσιώνει τη ζωή σε απολλώνιο φως, γεννώντας την απόλαυση…
Πώς συμβιβάζεται τώρα η “απόλαυση” με τους δύσκολους χειμώνες που διέρχεται η Ελλάδα και με τους Έλληνες να έχουν γίνει έγχρωμοι άποικοι της Ευρώπης, είναι υποθέτω επώδυνη η απάντηση στο διερώτημα μου… Υπάρχουν, βέβαια, οι Καίσαρες, οι Καισαρίσκοι, οι άρπαγες του δημοσίου χρήματος, οι έρποντες στους διαδρόμους της εξουσίας και η “χαριστωμένη” διάσταση μεν, κοινωνιολογικά δε αξιοπρόσεκτη της “επικράτησης” σε διάφορους τομείς του πολιτικοκοινωνικού συστήματος των “οπαδών” της αρσενοκοιτίας, αρρενοβασίας, των εναλλακτών τέλος πάντων ή κοινώς πισωκέντιδων, που συνεχίζουν να εντρυφούν στην απόλαυση…
Όλοι αυτοί που οδήγησαν τους Έλληνες μπροστά σε μια τεράστια και χαοτική τρύπα κι απομένει το “σπρώξιμο” για να καταποντιστούν. Όλοι αυτοί που ευτέλισαν τις τελευταίες δεκαετίες, τις αξίες, τις δοκιμασμένες ιδέες και τα όνειρα μας χάριν κάποιας εκλαίκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των ιδεών τους συγκερασμών. ‘Εσυραν το λαό στην αιχμαλωσία της ασκεψίας, της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας, σ’ ένα life-style επίπλαστης ευδαιμονίας, στον δυσβάστακτο δανεισμό για να ανταποκριθεί στις επιταγές του άκριτου καταναλωτισμού και αβούλευτος να “χειροκροτεί” κενές περιεχομένου πολιτικές αποφάσεις και ενέργειες…
Και στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκαν οι Καίσαρες και οι Καισαρίσκοι. Οι Καίσαρες παίζουν κατά τη δυναμή τους. Οι Καισαρίσκοι κατά την αλαζονεία της καισαρικής δύναμης. Στις δημοκρατίες ο καισαρισμός είναι φαινόμενο υπανάπτυξης. Η πολιτική της ηγεμονίας δεν προσμετρά τα θύματα, αλλά τη φάση του πολιτικού παιχνιδιού. Στη καισαρική δημοκρατία δεν χωρούν οι έντιμοι. Μόνο όσοι αποβάλλουν ραχοκοκαλιά και συνείδηση. Αν δεν μπορούν, αυτό δεν ενδιαφέρει την ηγεμονία. Δεν τους χρειάζεται άλλωστε. Εκκρεμούν αμέτρητα αιτήματα ασπόνδυλων, αγράμματων και ανόητων, πλήν δε πονηρών. Κι αυτών η τύχη είναι παρόμοια στις ηγεμονίες, γιατί το “άχρι καιρού” είναι ο τρόπος της να πολιτεύεται.
Στη ελληνική “δημοκρατία”, έχει αποδειχθεί με διαφάνεια αριστοτελικής Λογικής, ότι παράγοντες και παραγοντίσκοι της πολιτικής και της οικονομίας, αν και προικοδοτημένοι και μονίμως σιτιζόμενοι από τοι κράτος, το ευτελίζουν συνεχώς.
Και ο λαός σιωπά, Και φοβάται. οι δομές του κράτους αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του φόβου για τον πολίτη. Γιατί αν ο φόβος ήταν μόνο γνώρισμα οντολογικό, υπήρχε η διέξοδος να αποστατήσει από την πίστη του, με τις ιαχές του θρασύδειλου και γενόμενος αποσυνάγωγος να επιστρέψει σ’ αυτήν με ανεσπασμένη τη ρομφαία του γενίτσαρου, για να σπαθίσει τα προβλήματά του…Φοβάται, ωστόσο, ο Έλληνας πλέον για όλα…
Φοβάται για το αύριο και τον κυριεύει ο φόβος των προβλήματων του σήμερα. Φοβάται και δυστυχώς ακόμα σιωπά και επιδεικνύει ανοχή. Αποζεί από το φόβο. Και η σιωπή του, ενώ δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, εντούτοις δημιουργεί τη διαλλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού. Κι αυτή η σιωπή οριοθετεί πρός το παρόν τη μέγιστη επικοινωνία της διαμαρτυρίας. Αν και οι Καίσαρες, οι Καισαρίσκοι, οι έρποντες, και οι διάφοροι “ουρανιστές” της εξουσίας, εκλαμβάνουν τη σιωπή του λαού ως κατάσταση παραδοχής τετελεσμένων και “αδελφοποίηση” με την παθητικότητα.
Κι αυτή η διαπίστωση ας γίνει κίνητρο συλλογής. Αν έλεγα συμφωνίας η αξίωση θα ήταν πολύ μεγάλη….